Vroeger heb ik als actief voetballer met regelmaat verloren. Soms met 1-0, soms een grote score. Soms kwam het door ons eigen geklungel, soms door een partijdige scheidsrechter. Ook gebeurde het natuurlijk dat de andere partij beter was. De tegenstander werkte soms harder; of wij waren niet in vorm. En sommige nederlagen deden meer pijn dan andere. Want soms had je zèlf nog wel aardig gespeeld… of je wist in ieder geval dat je je best had gedaan. En net als iedere voetballer gebruikte ik weleens slappe smoesjes…. De scheids, buitenspel, slecht veld, te zachte bal of ouders van de tegenpartij die dingen riepen.
En dit soort slappe smoesjes hoorde ik genoeg na de wedstrijd op het veld bij Hoofddorp.
Niet te geloven hoe we na zo’n sterke trainingsweek door een hardwerkende, maar zeker niet geniale tegenstander worden vernederd in de tweede helft. Enfin, dat soort onbegrijpelijke dingen hoort bij voetbal en volgend weekend zal het wel weer anders zijn.
Maar……… nooit, nooit, nooit ben ik na een nederlaag lachend van het veld gestapt of zat ik als wisselspeler te geinen met mijn teamgenoten op de bank op het moment dat we 4-0 achter stonden. Dat beeld ben ik nog niet kwijt.