Hoe is het toch met de man met de fluwelen trap? De man met het neusje voor de goal? Die fijne goochelaar op de vierkante meter? Althans dat vindt Spee zelf. Veteranen Zondag 1 dacht daar anders over. Deze mannen wilden weer eens kampioen worden na één seizoen zonder, dus dien je niet alleen aan te trekken, maar ook afscheid te nemen.

Er werd getrokken aan Arie, zou ik ook doen, maar helaas kregen zij nul op het rekest. Andere opties waren er niet, dus versterking bleef uit. Restte afscheid nemen. En Spee bleek het eerste en enige kind van de rekening. Een hard gelag voor hem. Deze goddelijke adonis. Althans dat vindt Spee zelf.

We zijn alweer wat verder in het seizoen en de roep op zondag om Spee is geheel verstomd. Niemand heeft het meer over hem, laat staan dat er iemand op zondag nog aan hem denkt. Behalve Spee zelf dan, ongetwijfeld. Deze ingeslagen weg werpt zijn vruchten af en lijkt succesvol tot nu toe. Fier bovenaan na acht van de elf tegenstanders te hebben ontmoet en bedwongen. 'De chemie is terug, het loopt weer lekker', zeggen de veteranen. 'Het waren de acht makkelijkste tegenstanders', denkt Spee.

Nee, de roep om Spee is écht geheel verdwenen en dat knaagt aan de man. Nog immer geen buikje, dat moet gezegd en geen grammetje vet, strak met een wasbord van een achttienjarige is hij in de kracht van zijn leven. Althans dat vindt Spee, staand voor de spiegel. Alleen voetballen doe je met je voeten.

Nu heeft Spee een vriendenkring waar je U tegen zegt en een belletje is gauw gepleegd. Oké, het is weliswaar een treetje lager, de Veteranen Zaterdag 1, maar toch. En daar trad Spee dan aan. Na 90 minuten vol mislukte acties en om zeep geholpen niet te missen kansen, was het resultaat nul punten. Veteranen Zaterdag 1 voelt opeens onnodig de hete adem in de nek van de runner-up op plek 2. Abrupt lijkt de roep om Spee ook hier al te verstommen en dat na één wedstrijd!

Nu is en blijft Spee een bijzonder aimabele jongen en ook is het wat cru een dergelijk besluit al na één wedstrijd te moeten nemen, vinden de Zaterdag Eners. Dus is de algehele teneur daar een beetje van "Oké, Spee kan wel blijven, maar dan alleen niet hangend op links, maar meer hangend op de bank". Maar wie gaat hem dat vertellen?

Zondagmiddag, daags erna, als ik de verre bocht op de ijsbaan indraai, stopt plots de muziek en klinkt er een damesstem door de speakers; "Wil Jeroen Spee zich melden bij de uitgang?". De bocht uitkomend meen ik in de verte Spee al met een grijns aan de boarding te zien staan. Vier slagen later op het rechte eind, klinkt wederom het verzoek van de dame door het luidsprekersysteem; "Wil Jeroen Spee zich melden bij de uitgang?".

Het is inderdaad Spee daar hangend over de boarding. Na tweemaal te zijn omgeroepen, is zijn grijns nu inmiddels van oor tot oor. Ik nader gezwind en hij steekt zijn hand al naar mij op om mij te groeten. Zijn hele houding verraadt iets triomfantelijks, zo van "hé Arie, hoor je ze weer roepen om Spee?". Ik groet terug bij het passeren en draai mijn volgende bocht in. "Ja, de roep om Spee is er wel degelijk", denk ook ik, alleen heb ik toch meer iets van "Oei, UITGANG, hier ook al?".

Wordt vervolgd,

VeterArie