Mag ik ons even voorstellen; de heren veteranen, de kersverse kampioen van het seizoen 2010-2011. Er is reeds veel gezegd en geschreven over dit illustere gezelschap, maar dan de daad bij het woord voegen, dat is niet voor een ieder weggelegd, maar dus wel voor deze oude stramme mannen. Veteranen kampioen en dat voor de eerste keer in de gehele Alliance geschiedenis, toe maar! Even bijschrijven in de analen.

Een kampioen waardig, die tevens glans geeft aan het vreemde seizoen voor ons mooie cluppie Alliance. Vreemd, daar wij een heel seizoen lang bivakkeerden op het terrein van Haarlem en dat was natuurlijk even wennen. Nee, natuurlijk niet de gastvrijheid waar wij van genoten hebben en waar wij ook zeer dankbaar voor zijn, maar toch. Het voelt nu eenmaal anders als je je vertrouwde omgeving even kwijt bent en helaas ook nog langer dan gepland. Maar daarom geeft dit kampioenschap zo verschrikkelijk veel kleur aan geheel Alliance. Het is namelijk niet voor velen weggelegd om kampioen te zijn geworden op ‘vreemde’ bodem een heel seizoen lang. Wij nemen dan ook uw aller dank bij deze aan en kunnen tevens melden dat wij dit ook met veel plezier voor u gedaan hebben. Zo zijn we dan ook wel weer!

Een kampioenschap wat opgeluisterd wordt door de klinkende cijfers van een gemiddelde van vier doelpunten voor per wedstrijd is natuurlijk niet niks. Als je dan ook nog eens rekening houdt met het aantal om zeep geholpen kansen, want die waren er legio, de één nog mooier dan de ander, dan is het allemaal uiterst fraai te noemen. Gerard, Bas en Bastiaan pikten voorin menig goaltje mee en zelfs de 100 kilo zware kaatser voorin de spits wist met twee doelpunten mee te werken aan het benodigde totaal voor het kampioenschap. Met name benadruk ik hier deze slechts twee doelpunten, want u moet weten dat dit een evenaring is van het totaal dat hij ooit in zijn hele leven bij elkaar gescoord heeft en neem van mij aan, hij gaat al jaren mee. Hij is immers al jarenlang veteraan, zoals wij allen overigens. Iets wat je van een paar geduchte tegenstanders niet altijd kon zeggen!

Maar ook het middenveld en de achterhoede wisten hun graantje mee te pikken en scoorden naar behoren. Ik denk dan terug aan fraaie kopballen van Willem, schitterend genomen vrije trappen van John, droge knallen van een opstomende Robert of een ziedend schot onder de lat van Joep, die met een tomeloos karakter het veld één keer overstak.

Helaas kregen we er in de achterhoede ook vele tegen en wel 2,5 per wedstrijd gemiddeld gezien, maar dat mocht dus niet deren in de strijd om het behaalde kampioenschap. Hierbij wil ik dan wel de kanttekening plaatsen, dat wij pas na een wedstrijd of twee, drie gespeeld een echte keeper wisten te contracteren en dat bleek een ‘puntenpakker’. Hadden we met Alex vanaf acquit op hok gestart, dan had het gemiddelde zeker naar de één tegen per wedstrijd doen kruipen. Maar niets ten nadele van Lex, die tijdelijk in den beginne als stand-in fungeerde, hij deed zijn best! Had bijvoorbeeld ik de honneurs toen waargenomen, dan waren we zeker tegen de drie tegengoals gemiddeld per wedstrijd aangelopen. Een katachtige reflex op de doellijn van mij, laat zich het best omschrijven door een eventuele snoekduik van mij te vergelijken met het tegen de grond kwakken van een mut aardappels!

Natuurlijk mogen we ook niet voorbij gaan aan de inbreng van onze beide nieuwe bondskootsjes in dit kampioenschap. Toon en Bas zaten er bovenop en hun gedrevenheid was een voorbeeld voor ons allen. Maar ook zij hadden het uiteraard niet kunnen doen zonder al hun makkers en die waren er in grote getale. ‘Je bent zo sterk, als je bank breed is’ om maar eens een voetbalwijsheid erbij te pakken. Negentien man sterk sleepten de kampioenstrofee binnen, met een ieder zijn eigen behoorlijke aandeel. De factor ‘elkaar iets gunnen’ was hierbij van cruciale invloed.

Gunnen dus en dat gebeurde het hele seizoen door, al was het wel altijd uiterst geraffineerd en geslepen. Bij een vrije trap in ons voordeel aan de rand van het vijandelijke zestien meter gebied bijvoorbeeld, is het zaak voor Bas, Bastiaan of Willem om de bal op te eisen mocht het nog 0-0 staan of erger nog als je achter zou staan. Heb je een ruime veilige marge, dan pas laat je de bal aan John, onze koningschutter van de bal naast de palen. Maar ook Jeroen Spee gun je zijn zon en zijlijn en zo is zijn inbreng dit seizoen op één hand te tellen. Frankie Kensen zijn loodgieterwerkzaamheden vol gesprongen waterleidingen op een winterse zondag. Joep en Roel hun helaas vele fysieke ongemakken, Fred zijn ‘brommer’ vertier, Harry zijn vele wintersportvakanties, Robert zijn zwerven over en in alle uithoeken van de globe en Lex zijn zondagse bezoekjes met zijn Titia aan de schoonfamilie. En zo is dan ook het kampioenschap tot stand gekomen en terecht. We hebben er allen aan bijgedragen, er hard voor geknokt met een ieder zijn eigen foutjes en onvolkomenheden. Het was een team het hele seizoen door en het zal altijd een team blijven. Een soort van drie musketier gevoel, maar dan met zijn negentienen. Laat dat een voorbeeld zijn voor de hele club!

Het wachten is nu op de huldiging op het bordes van het Haarlems gemeentehuis en dat is voor een ieder vrij om daarbij aanwezig te zijn. We blijven echter nog even in afwachting van de juiste datum en tijdstip, maar zodra onze voorzitter Ben de laatste specie van het leggen van de eerste steen onder zijn nagelranden heeft weten weg te bikken en onze burgervader Bernt zijn ambtsketting heeft opgepoetst, zullen wij dit aan jullie allen kenbaar maken.

Nog even een kleine voetbalanekdote, die ik niemand wil onthouden. Aad de Mos sprak de memorabele woorden over Johan Cruijff jaren geleden, dat Johan de enige man was die hij had meegemaakt, die al wat hij zei over voetbal met zijn voeten waar kon maken. Nu heb ik niet zoveel met Haagse Aadje, maar toch haal ik deze mooie woorden van hem aan. Ik herken mijzelf namelijk wel een beetje in deze woorden. Ja echt, ik ben een heerlijke voetballer met overzicht, inzicht en een werkelijk fenomenale stropdas traptechniek, zo is dit seizoen wel gebleken, ofschoon 18 kompanen hier ongetwijfeld anders over denken. Maar zoals gezegd, we gunnen elkaar alles en zo gunnen zij mij mijn grote bek!

Wij veteranen gaan nu met zomerreces en zullen volgend seizoen terugkomen door de lat weer een stukje hoger te leggen, door bijvoorbeeld nog meer te scoren of nog eerder kampioen te worden dan zoals nu op de laatste speeldag (7-1 winst op Dios). Ik als VeterArie laat mijn toetsenbord nu ook maar met rust en zal volgend seizoen weer terugkeren op de website en iedere zondag mijn eigen wedstrijdje nog eens (na)spelen. Hierbij ook trachten de lat weer wat hoger te leggen, door bijvoorbeeld te streven om in volgend seizoen eens nul keer van de website te worden verwijderd, zonder toe te moeten geven aan gif en scherpte.

Mensen een mooie zomer en tot volgend seizoen op ons nieuwe maar oh zo vertrouwde stekkie daar aan de Zeedistelweg.

VeterArie