Ja, waar gaat dit nu weer naar toe? Ja, soms weet ik het eigenlijk ook niet? Ik klieder en knoei vaak maar wat aan en daar heb ik ook wel weer lol in. Maar heus, ik doe maar wat! Alleen weet ik nu wel dat ik écht serieus moet oppassen! Niet zoals mijn dochter moet oppassen op vrijdagavond op de twee kleine buurjongens.

Mijn buren nemen het voetbal namelijk erg serieus en terecht. Hebben ze vrijdagavond een feestje of een verzetje, dan kloppen ze bij mij aan en vragen ze naar mijn dochter, want hun jongens moeten gewoon op tijd naar bed. Die knullen moeten namelijk de volgende morgen gewoon fris en monter aantreden in Alliance tenue en dus niet als muizen staan gaan dansen als de kat weg is de avond daarvoor. Maar dat soort oppassen is niet meer aan mij besteed.

Ook moet ik niet oppassen voor wel of niet een basisplaats bij de heren veteranen. Wij, de veteranen, zijn gezegend met twee voortreffelijke bondkootsjes, die een ieder teamlid evenveel speeltijd gunnen. Overigens, mochten zij een ander systeem hanteren, bijvoorbeeld die van altijd aanvangen in je sterkste opstelling, dan hoefde ik helemaal nooit iets te vrezen. Ik behoor nu eenmaal tot het crème de la crème van de veteranen. Nee heus, het is echt waar. Ik ben gezegend met een soort van charismatisch leiderschap binnen de lijnen. Teamgenoten leveren graag de bal bij mij in om zeker te kunnen zijn van een goed vervolg. Oh, wat eis ik toch altijd verschrikkelijk goed die bal op. Altijd meters vrij en altijd aanspeelbaar waar je mij ook opstelt. In goede doen ben ik cijfermatig gezien altijd een dikke acht en mocht het eens wat minder bij me lopen, wat heus wel eens voorkomt, dan scoor ik altijd nog wel een zeventje! Het zit gewoon in me, ik kan er niets aan doen. Dus ook zulks oppassen is niet waarover het hier gaat.

En ook moet ik niet oppassen met wat ik allemaal schrijf op de website. Heus, soms ben ik in de ogen van anderen wel eens over de scheef gegaan (ik zie dat anders) en dan besloot de redactie om mijn stuk te verwijderen. Vroeger en dat vond ik nog erger, deden ze dat niet, maar gingen ze op hun beurt fijn lopen kliederen en knoeien in mijn verslag. Nou, dat vond ik maar niets om een zo gehavend, haast geamputeerd stuk te moeten terugzien op de site. Nee, dan is het beter om het maar in zijn geheel te verwijderen. En ja, dat is helaas een paar keer voorgekomen, heus. Één keer heeft zelfs het verwijderde stuk nog voor zoveel ophef gezorgd, dat men rollebollend door de bestuurskamer ging. Maandenlang heeft het nog doorgewerkt, met alle vervelende gevolgen van dien. Gelukkig komt het niet meer zo vaak voor en mocht het dan wel nog een keer voorkomen, zoals verleden week met die ‘eerste steen’, dan bel ik gewoon met Ben, onze voorzitter. Hou hem mijn stuk voor, hij lachen, ik lachen en dan geeft hij groen licht aan de redactie. Zo doen we dat onder elkaar bij Alliance!

Nee, ik moet oppassen, dat ik mijn zenuwen de baas blijf. Dat ik niet volledig ten onder ga aan een verschrikkelijke paniekaanval. Maar ik vrees met grote vrezen, laf als ik nu thuis zit. En dat terwijl mijn teamgenoten de kastanjes uit het vuur lopen te plukken in Almere. U moet weten, dat wij veteranen op het punt staan om kampioen te worden. Ja heus, u leest het goed. En nu word ik dit jaar 50 en doe ik dus al ruim 40 jaar aan teamsport, maar nog nooit, echt nog nooit werd ik kampioen. Ja, dat vind ik net als u ook heel gek, met al dat talent opgesloten in dit grote lichaam! Maar het is toch waar. Met nog vier wedstrijden te gaan en vijf punten voorsprong wilde ik de kuierlatten nemen en deze zondag vluchten naar de Ardennen. Ik besloot op het laatst toch niet te gaan, maar durfde me niet meer aan te melden bij Bondskootsj Toon. En nu zit ik hier thuis maar te piekeren en duimen te draaien, hopende op een goede afloop daar in Almere onderweg naar weer een grote stap in de goede richting; Het Kampioenschap! Ik hier met kriebels in mijn buik en zij daar zonder charismatisch leider een beetje lopen voetballen om de dure knikkers. Hoe loopt dat af?

Nou, het liep niet goed af. Wij (i.d.g. zij) verloren met 3-2 knullig en onverdiend. Maar toch, niet te lang getreurd, want we hebben alles nog in eigen hand met 2 punten voorsprong. Wij stevenen dus nog gewoon af op het bordes van het Gemeentehuis Haarlem, samen met Ben, onze voorzitter dus en Bernt, onze Burgemeester. En ik? Ik zit nu dan wel balend in de tuin, maar heb mij toch herpakt. Natuurlijk moet ik wel blijven oppassen, want de zenuwen liggen zomaar om het hoekje. Doe ik dat niet, ja, dan kan ik misschien beter, als de buren op vrijdagavond aanbellen, de honneurs voor mijn dochter waarnemen. Oppassen dus!