John aan de lijn


Het is vrijdagavond, ik zit boven of nog wat te rotzooien aan de computer of de was te vouwen of te rommelen met een schroevendraaier aan de kapotte schakelaar van het badkamerlicht, als ik plots van beneden geroepen word door mijn vrouw met de woorden “Lieverd, John aan de lijn”.
Kijk dit begin van dit verhaal klopt van geen kanten. En heus niet om even lekker rolbevestigend te wezen, daar ik (haha) de was nooit vouw! Nee, simpel vanwege het feit dat John nooit aan de lijn kan zijn. Althans niet bij mij, want John belt mij namelijk nooit. Mocht John mij überhaupt willen spreken, dan mailt hij wel. Het is dus gewoon niet waar!

Nee, het is zondagochtend vroeg en Bondskootsjes Toon en Bas zetten de te voeren tactiek uiteen, alsmede maken zij de opstelling aan ons bekend als altijd voorafgaand aan de wedstrijd in de kleedkamer; “We spelen links met John aan de lijn”. John staat vandaag dus links op het middenveld met zijn fluwelen linker stijf geparkeerd aan de lijn.
Maar ook dit begin van dit verhaal klopt van geen kant! Een ieder die John kent en onze twee Bondskootsjes kennen John als geen ander, weet dat John absoluut geen genoegen zou nemen met een plaats links aan de lijn. Rechts aan de lijn trouwens ook niet. John neemt alleen genoegen met een positie in de as en anders blijft hij wel thuis!

Wat is dan wel het ware verhaal achter John aan de lijn? Het enige ware verhaal van John aan de lijn is, dat John sinds een week daadwerkelijk aan de lijn is. John werkt aan de lijn, want zo zegt John in zijn eigen bewoording zelf dat “zijn fysiek hem danig parten begint te spelen in het beoefenen van zijn geliefde spelletje voetbal”.
Nu vind ik John verre van dik, maar dat spreek ik hier liever niet zo uit. Immers zou dat voor de goede lezer onder ons kunnen impliceren dat ik John geen goede voetballer vind. Dus vooruit, ook ik vind John dik of in ieder geval te dik om een behoorlijke pot voetbal op de mat te gooien.

Verleden week gaf ik mijn Spaatje Blauw al aan John, want hij was net aan de lijn begonnen, sinds een uur of drie wel te verstaan. In deze korte tijd ontpopte John zich al tot de ‘Sonja Bakker’ van de veteranen. Niet alleen ik, maar zelfs Lex besloot meteen zijn goede voorbeeld te volgen, immers ‘niet zien eten, doet niet eten!’. Hiermee zette John een nieuwe trend, want er zijn meerdere onder ons met overtollige pondjes, heus waar.

Als wij aan het eind van de rit geen kampioen mochten zijn geworden, dan kunnen we in ieder geval ons zelf niets verwijten. Zichtbaar afgevallen kunnen wij allen ons zelf gewoon in de spiegel aankijken en concluderen; We hebben er letterlijk en figuurlijk alles aan gedaan!

Deze zondag stond Jos uit op het programma en met een ieder al één tot twee kilootjes lichter werd deze klus simpel geklaard; 0-3. Ik durf hier boud te beweren, dat als John reeds in januari aan de lijn was begonnen en wij hem daarmede toen in zijn voetspoor waren gevolgd, wij met het grootste gemak een uitslag van 0-19 vandaag uit tegen Jos neer hadden kunnen zetten. We waren oppermachtig, maar kwamen in de afronding net een teentje tekort door die vele pondjes teveel!

Na afloop vloeide het bronwater tierig en Fred, wie anders, trakteerde ons op een broodje. We leken wel konijnen, want nimmer zoveel groenvoer als beleg tussen onze broodjes gezien. Weg met de vertrouwde vette hap. Het was slablad, tomaat en geraspte wortel wat de klok sloeg. Heerlijk gezond, yammie! Er werd weinig gesproken over de verdiende zege, het ging vooral over een nieuwe shake, die John had ontdekt. We hingen allen aan zijn lippen, vastbesloten om deze shake ook ons eigen te maken de volgende morgen. John aan de lijn en wij met hem, wie had dat nou nog kunnen bedenken?

VeterArie