“Nee”, zei ploeggenoot Lex in de hoedanigheid als webredacteur “het is een fluitje van een cent, dankzij het nieuwe systeem. Het kost nauwelijks meer tijd om alles op de site te plaatsen. Ja, met het oude systeem was dat wel even anders”.

Je zou dit jaar toch nog maar gebonden zijn aan het ouwe systeem, hoe zou zo een dag van een webredacteur er dan wel niet uit zien? Hij zet zich voor zijn computer, zucht eens diep, zijn kin rustend op zijn handen en opent dan de mailbox, denkend aan de ellende die weldra op hem af zal komen; natuurlijk weer een compleet vollopende mailbox, grotendeels door toedoen van ene Erwin van Baarle. Wie is toch die man? En hoeveel kinderen heeft die wel niet op de club zitten? De E-tjes, de F-jes, de D-tjes, het kan niet op. Het ene wedstrijdverslag na het andere vloeit uit zijn pen en siert de website. En dat is mooi! En nu dus ook helemaal mooi voor Lex en zijn mederedacteuren, dankzij dat nieuwe systeem. En gelukkig dus ook voor mij. Hoef ik me niet meer bezwaard te voelen, als ik weer een onnozel verhaaltje in elkaar draai en per mail aan de webredactie verstuur ter plaatsing.

Een fluitje van een cent was het ook afgelopen zondag voor de veteranen tegen Geel Wit. Gesterkt door de wetenschap dat we thuis nog ongeslagen zijn, het zonnetje deze morgen zowaar scheen, de wind was afgenomen en er behoorlijk veel toeschouwers aan de lijn stonden, gingen wij ten strijde. Natuurlijk stond het grootste gedeelte van de toeschouwers te kijken naar hun eigen kroost, een honderdtal trainende mini’s, maar af en toe draaiden de gezichten om een glimp van de wedstrijd van de veteranen op te vangen. En die aandacht was voor ons oudjes natuurlijk meer dan leuk.

Alles leek er dus klaar voor! Aan de fluit was dit maal Ton opgeroepen en dat is natuurlijk bijzonder, want verleden maand had Ton Tops zijn gouden huwelijksfeest. In september van dit jaar was hij alweer 50 jaar getrouwd met zijn fluit. Ik mag dan nu wel veteraan zijn en dat is in de regel toch de laatste stap uit je sportieve loopbaan, maar voor het eerst officieel gefloten in 1959! Godallemachtig, ik was toen nog niet eens geboren!!! Vijftig jaar!!! Ja, als je het dan nog niet kan!

Enfin, Ton Tops Tost en wij trappen af. Het publiek kan zich al snel gaan opmaken voor een fraai doelpuntenfestijn. De één nog mooier dan de ander. John poeierde er maar eens één in van grote afstand, Gerard, vandaag messcherp, knikte weer vertrouwd hard met zijn hoofd een corner in. En Willem zorgde voor een juweeltje met een bekeken Cruyffiaans schot van een metertje of 17 afstand. Ruststand 4-1.

Geel Wit is nu niet de sterkste tegenstander die we dit jaar zullen tegen komen, dat wil zeggen, gezien hun resultaten tot nu toe. Maar Geel Wit is wel een grappige ploeg om tegen te spelen. Geel Wit legt namelijk voor zich zelf de lat wel erg hoog. Telkens bij twee doelpunten tegen, moet er een speler naar de kant. Dus na rust geen bankzitter meer en ook een man te weinig in het veld. Tegen het einde stonden er nog acht man in het veld aan Geel Wit zijde. En toen Gerard voor ons de 10 volmaakte en Geel Wit met zeven man dreigde verder te moeten gaan, leek het Ton met zijn ervaring verstandig om er maar een einde aan te maken. Dikke pluim voor Ton, prima gefloten, einduitslag 10-2.

Dat was dus een beduidend minder spannende wedstrijd, dan de wedstrijden van de dag daarvoor. Zaterdag aan de lijn bij Alliance was het bijzonder spannend. Met de eerste echte herfstbries, verdween definitief het laatste beetje zomerbruin van de wangen. Thuis op het programma stonden o.a. de E1, D1, C1 en B1. Enfin, dat leest u eigenlijk allemaal maar van Erwin! Die heeft, fluitje van een cent, zaterdag alweer verslagen!