Als eerste sprong de ontspannen sfeer in het oog. Toen uw verslaggever het ruim bemeten sportpark van HBC betrad (na weer zo’n eclatante zege van de E3 te hebben aanschouwd), stonden de Alliance-ouders, de trainer en de coach, allemaal heerlijk rustig in het zonnetje te genieten van de activiteiten van de jongens. De vandaag opvallend attent spelende Dirk strafte geteut in de HBC-defensie genadeloos af. Door de wat fortuinlijke 0-1 werd het allemaal nog relaxter. De verdediging is de laatste tijd heer-en-meester over alle aanvallende tegenstanders, zodat Floris slechts door verveling wordt bedreigd. Het werd zelfs zo ontspannen dat de grensrechter van de tegenpartij ons er op moest attenderen dat Marnix uit het veld was gestuurd. Dat was al een paar minuten daarvoor gebeurd, zo bleek, toen Marnix het arbitraal gezag ter discussie stelde. Deze scheids hield daar niet van en zag dus ook niet graag dat Arny informeerde, waarom toch die brave Marnix vijf minuten rust moest nemen: “dan moet je maar opletten” (een paar volgers vermoeden hierdoor een onderwijs-achtergrond). Terwijl het spel voortkabbelde (echt NIETS wees op een aanstaande verpletterdende overwinning) slofte Marnix het veld weer binnen en schoot briljant een vrije trap binnen.

Na dit vreugdevolle moment is het moment aangebroken om even stil te staan bij de moeizame verhouding tussen de huidige generatie D-ouders en de arbitrage. Bij de E-jeugd is het altijd pais en vree en staan de Alliance-ouders bekend om hun buitengewoon sportieve houding. Dit is anders bij de D’s. Iets later in de middag hoorde ik een DSOV-vader hardop verzuchten: “altijd het zelfde met Alliance!”. De D2 kreeg nl. te maken met een DSOV-scheidsrechter, die mij vaag bekend voorkwam en wij zagen de meestal toch flegmatieke Martin Peys met rookwolken uit de oren van het veld stampen. De Alliance-grensrechter gooide boos zijn vlag neer. Ook bij HBC was de irritatie volop aanwezig. Mijn voorstel: een kringgesprek onder leiding van Ronald Mooring (scheidsrechtscoordinator) waarin we allen eerlijk onze vroegere en actuele problemen met autoriteitsfiguren op tafel leggen.

In de rust had Arny blijkbaar een gepassioneerd betoog bij de thee geserveerd, want voor we het wisten schoof Dirk de 0-3 achter de keeper. Die 2e helft was een aaneenschakeling van prima voetbalacties. Zo ging Dirk de onstuitbare op links op avontuur; hij ontdekte daar dat hij niet met links kan/wil schieten en tikte hij met de rechtbuitenkant naar Mischa, die in mijn beleving nogal draalde (volgens hem moest hij even de linksback ‘dollen’), maar vervolgens hard uithaalde. Vlak daarop sloeg dit duo wederom toe en werd Dirk door Mischa gelanceerd, waarna hij in twee instanties voor 0-5 zorgde. Vanaf dat moment begonnen alle HBC-verdedigers zacht te schreien als zij de dreunende voetstappen van Dirk hoorden. Die maakte daar twee keer dankbaar en soms onnavolgbaar (die bal in de korte hoek!) misbruik van en zo ging het tiental van trainer Arny voldaan met 0-7 de kleedkamer in. Tiental inderdaad, want de altijd brutale Jordy Peys (gelukkig dat zijn vader dat niet hoefde mee maken) werd eveneens door de alerte scheids verwijderd.

Tot mijn grote vreugde huppelden alle Alliance-spelers vrolijk van het veld, dus waar die verwijzing naar ‘kreperen met plezier’ vandaan komt is mij een raadsel.