De opkomst van de E2
Een zaterdag zonder competitievoetbal biedt een mooie gelegenheid tot het ophalen van herinneringen. Aan de opkomst van de E2 , bijvoorbeeld. De E2, dat was toch dat team met al die aanvallend ingestelde spelers, kortom: met het verdedigersprobleem? Toegegeven, het was wat zoeken in het begin, vooral in de bekerrondes. Maar langzamerhand wende iedereen aan zijn plek, kwamen onvermoede verdedigers-kwaliteiten aan en licht en raakte het team steeds beter ingespeeld. Na vier competitiewedstrijden stond de E2 op plaats acht, met twee gewonnen thuiswedstrijden, waaronder een hele knappe tegen Olympia E2, en twee uitwedstrijden zonder punten, waaronder de Grote Pechdag tegen DSS E3, waarin we de hele wedstrijd het voortouw namen en kort voor tijd van een 3-2 voorsprong op een 3-4 achterstand werden gezet.
Een nauwkeurige blik op de stand leerde ons dat we in het begin zowaar de drie sterkste teams van de poule hadden gehad. Er moest dus, tegen zwakkere tegenstanders, een klim naar het linkerrijtje inzitten. En jawel hoor. De volgende wedstrijd werd RCH verslagen (2-1), met hulp van de herfstvakantiekrachten Joost en Martijn uit de E5, en klom de E2 naar plaats zes. Uit tegen de grote jongens van DIOS werd het 4-1. Op naar plaats vier. De volgende wedstrijd werd Schoten E2 onder vuur genomen. Alle wedstrijden van onze E2 waren tot nu toe spannend geweest en ook deze was dat tot het laatst. En inderdaad, twee minuten voor tijd kwamen de dubbele cijfers tot stand: 10-0 en Alliance naar de derde plaats. Afgelopen zaterdag tenslotte stond Hoofddorp E5 op het programma, een gevaarlijke wat wisselvallige outsider. De doeltjes stamden uit het begin van de ijzertijd en waren een maatje te klein. Alleen daaraan was het te danken dat de voorsprong in de eerste helft niet verder opliep dan 2-0. De tweede helft, met wind tegen en een tegenstander die nu echt wakker was, ging het gelijk op. Er werd niet meer gescoord en zo schoof onze E2 door naar plaats twee.
En hoe zit het nou met dat verdedigersprobleem? Dat hebben we niet meer teruggezien: onze E2 is koploper waar het gaat om de per wedstrijd minst gepasseerde defensie. Met in het midden Sjoerd, de organisator met het overzicht, de technicus, de man met de mooie trap die ook niet vies is van een rush naar voren. Ter rechterzijde marathon-Mick, die in 2*25 minuten meer kilometers maakt dan een gemiddelde eredivisie-verdediger in anderhalf uur. Mick is hazewind en teckel tegelijk: wil je hem voorbij, moet je het minstens drie keer proberen en dat is dan meestal een keer te veel. Linksachter staat timing Thijs: schijnbaar onaangedaan weet hij precies op het juiste moment de voet tegen te bal te zetten. Ook fameus: zijn een-tweetjes precies over de witte streep van de zijlijn. Die zijn dan vaak met Thomas, onze stilist, die naast dit combinatiespel ook beschikt over een goed scoringsinstinct en vooral een collectie passeerbewegingen waar een Zidane bij verbleekt. Mid-mid opereert Boris, onze rots in de branding en spelverdeler. Wie alleen naar de bal kijkt, ziet nog niet de helft van wat Boris doet. Hij is de man die alle gaatjes dicht, als onze verdedigers weer eens hun aanvallers-bloed laten stromen. Op rechts heeft Coen helemaal zijn plek gevonden. Hij is misschien wel onze verrassendste speler: een combinatie opzetten, een splijtende pass, een solo of een verwoestend schot van afstand, hij kan het allemaal. Voorin Mats, de man van de onnavolgbare acties. Hij raakt de bal met ieder deel van zijn voet, maar ook de kopcombinatie met zichzelf om een tegenstander te passeren is het vermelden waard. Tenslotte zijn er onze beide keeper-aanvallers Jan-Joris en Polle. Een helft zijn zij voorin te vinden waar zij vaak vanaf de vleugels genadeloos toeslaan, de andere helft bewaken ze alert en goed meevoetballend het doel. Voorin is Polle de jager die vaak de bal al onderschept voordat de tegenstander aan een aanval heft kunnen denken. Jan-Joris is de man van de viervoudige passeerbeweging en de gouden voorzet. Negen voetballers, maar samen veel meer dan dat, een hecht team dat met volle inzet speelt en nooit opgeeft.
Hoe nu verder? Met de nog ongeslagen eerstejaars-sterren van VVC E3 stevig op kop zit een kampioenschap er niet echt in. Maar voor de plekken 2 tot en met 4 is het dringen en zal de strijd waarschijnlijk pas in de laatste competitieronde worden beslist. Wij, de trouwe E2 aanhang, verheugen ons er nu al op.
Coach Dirk
Een nauwkeurige blik op de stand leerde ons dat we in het begin zowaar de drie sterkste teams van de poule hadden gehad. Er moest dus, tegen zwakkere tegenstanders, een klim naar het linkerrijtje inzitten. En jawel hoor. De volgende wedstrijd werd RCH verslagen (2-1), met hulp van de herfstvakantiekrachten Joost en Martijn uit de E5, en klom de E2 naar plaats zes. Uit tegen de grote jongens van DIOS werd het 4-1. Op naar plaats vier. De volgende wedstrijd werd Schoten E2 onder vuur genomen. Alle wedstrijden van onze E2 waren tot nu toe spannend geweest en ook deze was dat tot het laatst. En inderdaad, twee minuten voor tijd kwamen de dubbele cijfers tot stand: 10-0 en Alliance naar de derde plaats. Afgelopen zaterdag tenslotte stond Hoofddorp E5 op het programma, een gevaarlijke wat wisselvallige outsider. De doeltjes stamden uit het begin van de ijzertijd en waren een maatje te klein. Alleen daaraan was het te danken dat de voorsprong in de eerste helft niet verder opliep dan 2-0. De tweede helft, met wind tegen en een tegenstander die nu echt wakker was, ging het gelijk op. Er werd niet meer gescoord en zo schoof onze E2 door naar plaats twee.
En hoe zit het nou met dat verdedigersprobleem? Dat hebben we niet meer teruggezien: onze E2 is koploper waar het gaat om de per wedstrijd minst gepasseerde defensie. Met in het midden Sjoerd, de organisator met het overzicht, de technicus, de man met de mooie trap die ook niet vies is van een rush naar voren. Ter rechterzijde marathon-Mick, die in 2*25 minuten meer kilometers maakt dan een gemiddelde eredivisie-verdediger in anderhalf uur. Mick is hazewind en teckel tegelijk: wil je hem voorbij, moet je het minstens drie keer proberen en dat is dan meestal een keer te veel. Linksachter staat timing Thijs: schijnbaar onaangedaan weet hij precies op het juiste moment de voet tegen te bal te zetten. Ook fameus: zijn een-tweetjes precies over de witte streep van de zijlijn. Die zijn dan vaak met Thomas, onze stilist, die naast dit combinatiespel ook beschikt over een goed scoringsinstinct en vooral een collectie passeerbewegingen waar een Zidane bij verbleekt. Mid-mid opereert Boris, onze rots in de branding en spelverdeler. Wie alleen naar de bal kijkt, ziet nog niet de helft van wat Boris doet. Hij is de man die alle gaatjes dicht, als onze verdedigers weer eens hun aanvallers-bloed laten stromen. Op rechts heeft Coen helemaal zijn plek gevonden. Hij is misschien wel onze verrassendste speler: een combinatie opzetten, een splijtende pass, een solo of een verwoestend schot van afstand, hij kan het allemaal. Voorin Mats, de man van de onnavolgbare acties. Hij raakt de bal met ieder deel van zijn voet, maar ook de kopcombinatie met zichzelf om een tegenstander te passeren is het vermelden waard. Tenslotte zijn er onze beide keeper-aanvallers Jan-Joris en Polle. Een helft zijn zij voorin te vinden waar zij vaak vanaf de vleugels genadeloos toeslaan, de andere helft bewaken ze alert en goed meevoetballend het doel. Voorin is Polle de jager die vaak de bal al onderschept voordat de tegenstander aan een aanval heft kunnen denken. Jan-Joris is de man van de viervoudige passeerbeweging en de gouden voorzet. Negen voetballers, maar samen veel meer dan dat, een hecht team dat met volle inzet speelt en nooit opgeeft.
Hoe nu verder? Met de nog ongeslagen eerstejaars-sterren van VVC E3 stevig op kop zit een kampioenschap er niet echt in. Maar voor de plekken 2 tot en met 4 is het dringen en zal de strijd waarschijnlijk pas in de laatste competitieronde worden beslist. Wij, de trouwe E2 aanhang, verheugen ons er nu al op.
Coach Dirk
