Nol Houtkamp was ooit ook trainer van Alliance, zoals vermeld in de mooie ‘Het Eeuwige Leven’ van Peter de Waard in de Volkskrant van 27 maart jl. We spreken dan over eind jaren zestig. Ik was toen A-junior en speelde nog niet in het eerste team, toen Nol erin slaagde met Alliance 1 kampioen te worden van de Tweede Klasse HVB. Ik denk dat Nol daarna zeker 5 jaar lang onze trainer bleef, en dat hij ook nog wel eens teruggekomen is voor een volgende trainersperiode.

In lengte van jaren is Nol ook supporter van Alliance gebleven; vaak heb ik hem langs de lijn getroffen en altijd was er tijd voor een praatje. ‘Aha,’ begon hij zo’n gesprek vaak, ‘daar heb je weer iemand die ik heb leren voetballen!’ Zo was Nol, uitgesproken en hartelijk tegelijk, serieus en grappend; hij meende echt wat hij daar zei en zag er tegelijk de relativiteit van in.

Waar je Nol ook altijd tegenkwam was in het honkbalstadion, altijd tweede ring, achter de plaat, en in de stad. Hij befietste én beliep half Haarlem op dagelijkse basis. Zo bleef hij zo fit dat hij pas ver in de tachtig aan de rollator ‘moest.’ Ook kort geleden nog kwam ik hem weer af en toe tegen op weg van zijn gastenkamer in Spaarnehout naar de stad; ‘als iedereen om mij heen na de lunch indut ga ik lekker lopen, tot het station en dan weer terug; zitten dommelen in mijn stoel, ik moet er niet aan denken!’

Nol Houtkamp ten voeten uit.

Joost Ides