Deze invalcoach - onbekend met de gewoontes van de ploeg - werd het angstig te moede toen hij bij het verzamelpunt Alliance slechts de hulptroepen Sterre, Anna en Rosalie aantrof. Terwijl de regen van drup in neerslag overging togen wij naar Velsen. Vorige week was tegen de meiden van Velsen een benauwde, maar knappe 3-2 zege geboekt. Hoe zou dat nu gaan, met zoveel vaste speelsters op de skihellingen?

Tot onze opluchting bleek de voltallige ploeg (nou ja, een paar laatkomers...) al in de kantine van Velsen aanwezig. Er was tijd om zorgvuldig de invalsters in te passen. Ook Velsen bleek met invalsters te moeten spelen.

Met de aanvalslinie Carmen, Isa en Uzza ging MD1 furieus van start en werd de ploeg van Velsen meteen teruggedrongen. Een mooie voorzet van Anna werd koeltjes afgewerkt door de oplettende Uzza. En toen ging het snel. Dankzij het middenveld met de attente Laura en zeer actieve Hannelore kreeg Anna twee schotkansen en die moet je haar niet geven. Na 10 minuten was de ruststand van 0-3 al bereikt. De wanhopige coach van Velsen kon schreeuwen op topvolume wat hij wilde, Velsen kreeg geen vat op de wedstrijd. Terwijl Bobbie, de uitstekend spelende Wietske en Rosalie de backposities sterk bezet hielden, konden Jill en Sterre in het centrum de laatste nieuwtjes uitwisselen. De arme Amber stond te kleumen in het doel.

Na de rust ging de wedstrijd lang op en neer, de Velsenaren lieten zien toch wel een paar talentjes in de gelederen te hebben en zij rukten af en toe op richting het doel van Alliance - nu verdedigd door Sterre. Deze hulpcoach ging eens lekker iedereen van positie wisselen, waardoor sommige speelsters even moesten wennen. De sterk spelende Jill gaf in het centrum echter geen krimp en uit prachtige acties van onder meer Hannelore, die echt een dijk van een wedstrijd speelde, waren er goede kansen voor spits Amber en de rondzwervende Carmen. De keepster van Velsen redde echter knap.

Tot grote vreugde van heel Velsen scoorde onze tegenstander uit een snelle counter. Hierdoor wakkergeschud drong de MD1 nog eenmaal aan en kort voor het eindsignaal bracht Anna met een bekeken balletje in de hoek de eindstand op het bord: 1-4. Het was een aantrekkelijk duel, het publiek ondanks de regenvlagen de grote winnaar.

Tijdens de sportieve handdrukken na de wedstrijd nam een van onze moeders het initiatief om de coach van de tegenpartij feedback te geven op zijn nogal volumineuze wijze van begeleiden. Dit toe te juichen initiatief werd uiteindelijk geaccepteerd en de beste man ging er iets mee doen, althans erover nadenken.

Het volume van deze invalcoach reikt (soms helaas) niet eens tot de overkant van het veld. Maar ach, zolang de meiden met hun voeten spreken...

Hugo van der Vlist