Onverantwoordelijke sensatiezoekers zijn het, die D7M-meiden. In plaats van de uitgebreide ouderschaar een rustige zaterdagmorgen te bezorgen, na weer een weekje stressen op het werk, besloten zij de hartslag flink op te jagen. Het begin was weer ouderwets slaperig, ondanks de vertrouwde, actief ogende warming-up. Na 1 minuut lag de bal al achter Julia omdat iedereen de spits van Velsen liet lopen. En toen het zelfs 0-2 werd zag menigeen het somber in. Wel kwamen er langzamerhand meer kansjes, en onder leiding van Jessica en Luca werd er steeds fanatieker verdedigd, maar hun keeper dook steeds hinderlijk op onze schoten (vooral van Eef).

Vlak voor rust kregen we toch de beloning voor ons aandringen. Olivia nam – net als vorige week - een fabelachtige, inzwiepende inswinger van een corner en wederom maakte een wanhopige verdediger een eigen goal. En net als vorige week probeerde Olivia ons ervan te overtuigen dat ze de bal helemaaaaaal verkeerd raakte……
De strijd bleef spannend in de 2e helft, want de D7M-ers zijn ervan overtuigd dat de 2e helft altijd beter gaat. Dat leek zaterdag jl. echter mis te gaan, want toen zo’n 10 minuten voor tijd een Velsen-aanvaller hard en hoog raak schoot daalde de stemming in de Alliance-gelederen. Maar, ‘when the going gets tough, the tough get going’. En als er iemand tough is, dan wel onze frēle captain Anna. Eerst maakte ze zich in combinatie met Hannah goed vrij en bereikte ze de vandaag zeer actieve Olivia, die prachtig raak schoot. Het Alliance-publiek en coach, opportunistisch als ze zijn, roken ineens kansen en vuurden de meiden luidkeels (maar toch sportief) aan. Kreten als “die jongens zitten er doorheen, ze kunnen niet meer!” schalden over ons mooie sportpark. En toen kwam Anna’s moment van glorie, ze schudde met koninklijk gemak twee verdedigers van zich af en scoorde toen koel en fraai de verdiende gelijkmaker.