Nee, het interesseerde hem niet waar ik was, konden we allen lezen, maar toch heeft hij mij wel gevonden. Natuurlijk nu dikke tranen en duizenden excuses, maar die accepteer ik. Zo ben ik dan ook wel weer. Mijnheer Spee meldde zich hedenochtend bij mij aan de deur, om zich bij mij te voegen op de brancards voor zwaar ‘Verletzten’. Een wat overmoedig bedoeld hoogstandje, nadat hij de veteranen op voorsprong had gezet met een wel bekeken stuiter over de Heemsteedse goalie, volgens eigen zeggen. Medeveteranen betitelden deze goal als een onbedoelde toevalstreffer. Maar niet Jeroen en die dacht hiermede goed in de wedstrijd te zitten en probeerde nog een doelpoging door de bal achter zijn standbeen te hakken; PATS!, zei de hamstring en nu ligt hij naast mij in de ziekenboeg. “God straft onmiddellijk”, dacht ik als rechtgeaarde Alliancer. Enfin, de pijntjes, de auwtjes en het onafgebroken gehuil en gesnotter, hebben hem zelfs de lust tot schrijven doen ontnemen en dus zal het verslag dan maar weer van mij moeten komen. Ik zal wel trachten te schrijven in de geest van Jeroen zijn oproep, oftewel een waar voetbalverslag en dat ook nog eens met verstand, zoals hij het gaarne ziet.

De ruststand was 4-2 toen ik arriveerde en dat was anders dan ik tot op heden in dit vroege seizoen gewend ben van de veteranen. Begin net een beetje gewoon te geraken aan klinkende tussenstanden, gelopen koersen, op een slof en een oude voetbalschoen… En dan word je geconfronteerd met zulk één tussenstand? Werk aan de winkel dus, nog volop deze 2e helft flink aan de bak. Een openbaring wat ik daar zag, waarbij ik mij afvraag of dergelijk vertoon wellicht komt door mijn afwezigheid en nu ook dus deze 2e helft van Jeroen?

John, was mij ter ore gekomen, schoot de 1e helft vaak, maar allesbehalve met scherp. Hoe anders de 2e helft. Nog even een eerste onwennige ruim over de lat zeilende bal, maar een volgende poging trof strak, hard en onhoudbaar doel! Ook Gerard lijkt zonder mij en nu dus ook Jeroen, in de spits genezen van zijn faalangst. Had hij verleden seizoen nog vele kansen nodig voor een treffer, nu lijkt iedere kans aan hem wel besteed. Op hoeveel staat de teller inmiddels? Een hardwerkende Bastiaan, een lepe spits Bas, een opvallend onopvallende Toon en een eigen ‘Vertonghen’ in de persoon van Robert. Jeroen H. moegestreden en gedoucht, Eric uit voorzorg aan de kant, Fred nog in kledij voor een mogelijke invalbeurt en Jantje als vlaggenist. En zo bouwden wij de voorsprong uit naar 6-2 na een minuut of tien gespeeld te hebben in de 2e helft.

Inmiddels was de stand al verder opgeschroefd naar 8-2 en verstapte Harry zich en dus mocht Fred weer aan de bak als rechtsachter. Weinig werk voor Fred met de uitstekende Willem voor hem, dit maal getooid met een steunkous van moeders de vrouw rond de knie. Wat doet die man toch op zaterdagavond? Op linksachter speelde Lex solide, betrouwbaar en mocht dit anders zijn geweest en had ik hier anders over verhaald, dan weet hij dit als ‘webmaster’ wel te schrappen uit mijn verslag. Toch wil ik even stilstaan bij twee hoogtepunten of in ieder geval opvallende zaken. Het tempo lag laag, maar kennelijk gedijt Frank hierbij. Drie perfecte voorzetten en een wonderschoon doelpunt, maakte hem in mijn ogen ‘Man of the Match’. Voor mij zou dat genoeg reden zijn om te stoppen met voetbal. Ik hou namelijk van stoppen op mijn hoogtepunt, maar dat komt er waarschijnlijk nooit van. Ik doel dan op hoogtepunten van mijner zijde, die heb ik nog niet meegemaakt en geblesseerd en wel komt dat er tot dusver ook niet van.

Het andere hoogtepunt was Alex, onze keeper. Nu is er mij altijd alles aan gelegen om iemand, daar waar kan, te kakken te zetten. Immers geen beter vermaak dan leedvermaak, ofschoon ik mij terdege bewust ben van het kampioenschap, wat verleden seizoen grotendeels op zijn conto kon worden bijgeschreven. Maar toch. Alex is een beetje zoekende naar de vorm of liever gezegd zijn constante vorm en het behoud daarvan. Ietwat weinig houdt hij dit seizoen tot op heden de nul en dat is opmerkelijk voor iemand van zijn statuur. Twee opmerkelijke feiten. Op de stand van inmiddels 9-2 kregen wij een penalty toegewezen in ons voordeel. Wat Alex deed besluiten? Zijn vrouw en kind langs de lijn? De veilige stand waarin wij reeds verkeerden? Het zo willen wegpoetsen van de twee tegendoelpunten? Hoe het ook zij, Alex holde op een drafje van de ene naar de andere penaltystip en miste kinderlijk. De andere gebeurtenis, was dat de rechtsbuiten van Heemstede, dan eindelijk eens onze linksachter Lex passeerde en een afgemeten voorzet verdween van zijn schoen. Onze attent uitlopende Alex riep “keeper”, maar vergat kennelijk dat hij dit zelf was. Robert Vertonghen redde heldhaftig.

De wederom uitstekend fluitende Ton Tops, je zou het bijna vergeten, zo normaal lijkt dat wekelijks, blies zijn laatste signaal en de hond van Alex, een humorrijke Labrador, holde naar zijn baasje. Zijn kwispelend springen rond Alex leek op een stukje galgenhumor van de bovenste plank en ik vrees dat hij (of zij) dit heeft moet bekopen met een zondagavond zonder Frolic de mand in.

En zo werd een volgende klinkende overwinning een feit; 12-2. Oeps, sorry, vergeet ik die gemiste penalty weer; 11-2! Maar goed, stijf bovenaan! Volgende week dan het beloofde verslag van Mister Spee? Hoewel, het gejammer aanhorend naast me, zal het toch wel John worden.

VeterArie