Je moet, mag en kan niet meer alles geloven wat er geschreven wordt. Kranten vandaag de dag zijn verworden tot tabloids. Journalisten rukken zich op uit het riool, horen een half woord en schrijven daar een verhaal omheen. Waar of onwaar, wat kan het schelen als het maar gedrukt staat. Geen enkele moeite troosten zij zich om het halve woord te verifiëren. De tijdsdruk is enorm, voor je het weet schrijft een ander er eerder over en er moet tenslotte brood op de plank. Zie hier.

En dan heb ik het hier niet over al de onzinnigheden die geschreven worden en die misschien best wel waar zijn. Bijvoorbeeld dat ene Rachel, een onbekende vrouw maar ooit getrouwd met wijlen smartlapkoning Hazes, een puppy is gaan kopen in Friesland. Ja, daar hoor je als Haarlems Dagbladlezer van op, is het niet? Dat gewone mens wil een puppy, net als honderdduizenden anderen, alleen zij reist af naar Friesland omdat ze haar zinnen heeft gezet op een Friese Stabij. En laat daar nu net een verslaggever van het Haarlems Dagblad op bezoek zijn bij zijn schoonouders en die laat zulk nieuws natuurlijk niet aan zijn pen voorbij trekken. Was haar oog gevallen op een Drentse Patrijs, dan had niemand ooit iets vernomen en dat zou pas echt ‘geen nieuws’ zijn.

Nee, ik doel hier op feitelijke onwaarheden, die klakkeloos worden opgeschreven. Willens en wetens een pagina vullen, gebaseerd op grove onjuistheden door nalatigheid. En dat is onvergeeflijk, storend en irritant. Zo stond verleden week maandag een hele pagina gevuld met de gebruikelijke uitslagen uit de regio in het sportkatern van het Haarlems Dagblad. En wat lees ik daar? Veteranen: OG – Alliance 4 – 2. Mijn veteranen verliezen met 4-2 van OG! En dat blijkt dan helemaal niet waar te zijn! En om die uitslag heen, nog meer uitslagen van weet ik allemaal niet wie of wat. Is dat dan ook niet waar? Kloppen die eigenlijk allemaal wel? En daar maak ik me dus zo kwaad om en terecht, want Alliance won dus gewoon die wedstrijd met 4-2, moge dat hier duidelijk zijn.

Ik zou er nog even op terugkomen, had ik geschreven, bij deze. En om verdere ellende voor te zijn, ga ik nu na onze wedstrijd hoogstpersoonlijk zelf de uitslag doorbellen aan het Haarlems Dagblad, met uitzondering van vandaag. Vandaag of liever gezegd vannacht waren de weergoden ons niet goed gezind, waardoor vanochtend de veteranen huiswaarts konden keren zonder te spelen. Terug naar moeders de vrouw en het kroost. Aansluiten aan de ontbijttafel, wat op dat tijdstip waarschijnlijk inhoud dat de veteraan zelf eitjes staat te koken, de tafel dekt en vervolgens luidkeels een ieder onder aan de trap zijn luie nest uit roept!

Daarna gaan we over tot de orde van de dag. Deze zondag staat in het teken van de Zilveren Kruis Achmea Loop, voor mij nog steeds de Trosloop. Een 700 meter na de start loopt het hele zwikkie vlak langs mijn huis over de Zijlweg voorbij. Ongetwijfeld weer vele bekende recreanten, waaronder ook veel Alliancers. Precies een uur later begeef ik mij naar de andere zijde van het plein om de eerste Afrikaanse wedstrijdlopers met vocale begeleiding over de Leidsevaart naar de meet te schreeuwen en te klappen. Een kleine 800 meter later, in één uur, twee minuten en een beetje, passeert een Keniaan of anders een Ethiopiër als eerste de finish. Dat staat zonder enige twijfel nu al vast, daar hoef ik morgenochtend ècht niet het Haarlems Dagblad voor open te slaan!

VeterArie