Een lekker zonnetje, dito temperatuur en te lang gras waren het decor voor een hopelijk mooie voetbalmiddag voor Alliance C1. Het eerst wat mij in het oog sprong was de bezetting langs de lijn, in sommige gevallen was er zelfs sprake van een dubbele bezetting. Alleen Giel speelde deze wedstrijd ouderloos, maar jongens als Floris, Daan, Mischa, Tijmen en Rick waren de koning te rijk met zelfs beide ouders aan de lijn. Wat leeft dat C1 toch, zullen we maar zeggen.

Gezien de tegenstander, de C1 van Jong Aalsmeer United, die verleden jaar toch echt twee maten te groot voor ons was, hoopte ik op een scenario à la Jort vs Pieter. Een onophoudelijke waterval aan aanvallen, boordevol gezonde agressie en messcherp, die dan in alle rust door Alliance wordt gepareerd. Gevolgd door een welgeplaatst doelpunt, die de waterval doet veranderen in een slechts nog kabbelend beekje. Zoiets had ik voor ogen.

Echter, de C1 uit Aalsmeer was van een venijnige doornen roos geworden tot een lief klein net ontluikend krokusje. Er werd dan ook eigenlijk gevoetbald op de helft van de tegenstander en het wachten was op het eerste doelpunt, wat helaas niet viel. Dan weer stond een paal in de weg, dan een keeper, maar vooral ontbrak het ons aan scherpte. Menig vader aan de kant had vaak iets van ‘mijn lieve hemel, die loop ik er zelfs nog in’ en menig moeder dacht wellicht hetzelfde.

Tot 10 minuten voor tijd moesten wij wachten op de bevrijdende 1-0 en daar bleef het bij. Een zeer zeker doelbewuste doelpoging van Daan, iets tussen lobje en een schot in, vanaf de rand van de zestien, verdween tussen de verbouwereerde keeper en de lat in tegen de touwen. Bijzonder treurig was dat vader Mark niet uitbundig kon juichen, daar hij als vlagger, dan wellicht de verkeerde aandacht van de scheidsrechter zou trekken, waarin deze scheids dit vlagsignaal als reden voor afkeuring zou zien. Het had zomaar gekund, want wat een scheidsrechter.

De scheidsrechter was een prima jongeling die zeer zeker een puike wedstrijd floot, maar zich ook wel eens te buiten ging aan het ‘pietje precies’ principe. Het aantal foutieve ingooien was niet meer op twee handen te tellen, net als het aantal vrije schoppen genomen op de verkeerde plaats. Hilarisch, maar toch ook zeer zeker voor ons beangstigend was de indirecte vrije trap in onze eigen zestien, welke na 4 pogingen pas rechtsgeldig was. De vrije trap werd overigens gegeven voor een verbale tackle op kniehoogte van onze eigen perenplukkert en ja, dat mag niet. Je spreekt te allen tijde de scheids aan, in zoverre je deze aan mag spreken, met twee woorden. Het zij nu gezegd.

Na zo een wedstrijd met zoveel ouders langs de lijn, vind ik het dan leuk om eens te gaan polsen bij dees of geen, naar de ‘Man of the Match’. Ik ga dan bewust op zoek naar kundige vaders en niet naar vaders, waarvan ik weet dat ze opzichtig iemand anders noemen, terwijl ze eigenlijk hun eigen zoon de beste vonden. Dus vraag ik het niet aan Boyd z’n vader, want die vindt Boyd, Bas vindt Sem, Mark vindt Daan en ga zo maar verder. Ik zelf heb daar natuurlijk ook een handje van. Alleen heb ik de mazzel dat ik mij altijd kan verschuilen achter “oh nee, niet mijn Dirk, maar Dirk den Boer bedoel ik. Nee, die van mij had vandaag z’n dag niet”, enfin, u begrijpt dat wel.

Nee, ik ging nu ten rade bij Erwin van Baarle, de man schrijft boeken over voetbal, dus heeft verstand. En aan Willem, want die kent alle cursusboeken van de KNVB uit z’n hoofd en wellicht ook die van Erwin. Leuk is dan dat beiden niet dezelfde speler als ‘Man of the Match’ noemen. Erwin vond Dirk, heel even begon ik te glimmen, maar ook hij had het over Dirk den Boer. Foutloos, geen duel verloren en altijd een goed vervolg. Ik was het met hem eens. Willem vond Floris, want deze redde twee maal één op één en ja daar was ook wat voor te zeggen. De één kijkt dus over de hele wedstrijd heen, wie speelt er 90 minuten lang goed en verdienstelijk. En de ander haalt er twee momenten uit van kapitaal belang voor het verdere verloop van de wedstrijd. Interessant.

Met een derde overwinning, hoe krap dan ook weer, op rij, nestelt C1 zich bovenaan in de competitiestand. Volgende week Swift uit, die ook ergens bovenin meedraaien. Zelf zal ik er niet bij zijn, maar ongetwijfeld verneem ik de uitslag en het wedstrijdverloop van één van de vele ouders aan de lijn. Voor mij staat sedert zaterdag in ieder geval buiten kijf, dat ongeacht het spelsysteem, dit maal werd het 4-2-3-1 verruild voor een 4-4-2 variant, C1 nog veel en veel beter kan, dan dat ze tot op heden hebben laten zien.

Bij de D1 is deze week de motor wat gaan haperen. Doordeweeks leidde in de beker een onfortuinlijk gelijkspel tot uitschakeling in de bekercompetitie op doelsaldo. En zaterdag voor de competitie werd een 2-0 voorsprong uit handen gegeven; 2-2 einduitslag. Coach Willem stond nog steeds hoofdschuddend langs de lijn bij C1 te kijken, terugdenkend aan deze wedstrijd en de onnodige puntendeling. De C2 trein dendert daarentegen vrolijk verder met wederom een ruime overwinning. Kortom, het gaat lekker met de jeugd.

Et-C-terArie