Vol goede moed en onder begeleiding van veel fans ging de E1, versterkt met Jonte en Tim op bezoek bij Ajax. Waren de jongens onder de indruk? Ik dacht het wel: “…. De zoon van Kluivert doet mee…..!!!”. Het was verder even wennen op zo’n groot veld, van strafschopgebied naar strafschopgebied. Veel ruimte en ook het doel was groter.

Ajax spoot echt uit de startblokken. Hun aanvallers gingen als een vloedgolf door onze linies. Ze waren klein, maar o-zo-snel. Youri, toch een van de snelste mannen van de Hoofdklasse, werd er door een dreumes van nauwelijks een meter hoog genadeloos uitgesprint. Veel Alliancers merkten dat je ‘op dit niveau’ een bal in een keer goed aan moet nemen. Anders is zo’n turbodwerg er weer met de bal vandoor. Achterin liepen de net herstelde Wesley en Joel zich het schuim op de lippen. Marijn en Robbie hieven af en toe wanhopig de handen. Bas en Mattijs bikkelden op het middenveld, maar voor iedere man die je uitspeelde kwamen er twee terug (ik moet bekennen dat ik gedurende de wedstrijd wel drie keer de roodwitte hemden heb geteld, zo erg was ik ervan overtuigd dat zij een man meer op het veld hadden (was niet zo)).

Nils verheugde zich erg op deze wedstrijd. Slechts één keer – bij een afstandsschot - verkeek hij zich op het feit dat het doel een stuk groter was, voor de rest keepte hij of zijn leven ervan afhing. Ik denk dat hij nog nooit zoveel te doen heeft gehad. Al vrij rap lag de bal achter hem: 1-0. Daarna rechtte de E1 op klassieke wijze de rug. Er werd een corner afgedwongen, Bas zette hoog voor en Jesse knikte feilloos binnen: 1-1. “Nou duwen we door”, hoorde ik iemand roepen. Wij waren trots op onze mannen.

15 doelpunten later passte Jonte fraai op Youri, zijn voorzet werd eerst geblokt, daarna legde hij weer terug op Tim die keurig de 16-2 binnen prikte. Na afloop zochten onze vriendelijke gastheren naar een complimentje: “ja, die aanvoerder haalde wel veel weg”.

Laten we zo zeggen dat het een bijzondere en leerzame ervaring was voor onze mannen. Je ziet dat je op zo’n groot veld de ruimte moet benutten. Ajax deed dat perfect en liet ons van het kastje naar de muur lopen. Ondanks twee wissels was bij veel van onze spelers in de tweede helft de pijp volledig leeg! De Ajacieden werden – zo leek het wel – steeds explosiever. En wat kunnen die mannen een kansrijke situatie afmaken. Want het was echt niet zo dat wij niet uit de verdediging kwamen. Maar zij combineerden tot er iemand een kans kreeg en dan schoten ze de bal – frustrerend onhoudbaar voor Nils - in de kruising.

Een groot compliment tenslotte voor de inzet van onze jongens. Ondanks de grote achterstand bleven ze voetballen; er werd niet of nauwelijks gemopperd en de beloning kwam in de vorm van het fraaie tweede doelpunt.