De Vrijwilliger aan het woord
Monique Huntjens – Teamleider JO10-3 & Coördinator JO10
“Je wordt er echt een vrolijke ouder van.”
Zaterdagochtend, half negen. De meeste mensen drinken nog slaperig hun eerste kop koffie, maar bij Monique Huntjens is de dag dan al even onderweg. Haar jongste zoon speelt bij JO10-3 en daar is zij teamleider én coördinator.
“Met drie sportende kinderen is het soms een heel gepuzzel,” lacht ze. “Maar zaterdagen langs de lijn? Dat blijft geweldig om te doen. Vooral wedstrijden waarin je eigen kind speelt, die zijn altijd leuk én spannend om naar te kijken.”
“Je kind voelt zich gezien en dat is zó waardevol.”
Hoe kom je aan zo’n vroege start in het weekend?
“Mijn man en ik splitten ons meestal op: hij naar de oudste, ik met de jongste, en onze dochter wordt ook nog ergens heen gebracht. Tussen het aanmoedigen en regelen door probeer je soms ook nog even bij de ander te gaan kijken. Druk? Zeker. Maar vooral heel gezellig!”
Wat maakt die zaterdagen dan zo leuk?
“Oh, de wedstrijden natuurlijk! Je eigen kind zien voetballen blijft het allerleukst. Maar ook de sfeer, na afloop even de kantine in, kinderen die meteen met elkaar willen afspreken… dat clubgevoel, daar geniet ik enorm van.”
En zelf gevoetbald?
“Nee, maar ik ben opgegroeid in een voetbalgezin. Mijn broertje voetbalt nog steeds. Dus ik voelde me vanaf dag één thuis langs het veld.”
Coördineren achter de schermen, veel ouders hebben geen idee
Binnen de JO10 doet Monique veel meer dan langs de lijn staan.
“Wij zorgen dat teams worden ingedeeld, dat er trainers zijn, dat ouders met vragen bij ons terecht kunnen… En als iets niet lekker loopt in een team, dan helpen we mee om het op te lossen zodat iedereen plezier houdt.”
Ze rolde er eigenlijk spontaan in:
“Marc Zwartjes en ik werden vijf jaar geleden door Tony Waasdorp van het veld geplukt: ‘Willen jullie iets met aanmeldingen doen?’ Een week later waren we de coördinatoren. Zo gaat dat bij Alliance: je wordt gezien, gevraagd, en voor je het weet hoor je er helemaal bij.”
“Een vereniging betekent: samen de club maken.”
Het allermooiste?
“Je bent zo betrokken bij je kind. Je fietst samen naar het sportpark, je praat over de wedstrijd, je ziet ze groeien en lol hebben met vrienden. En thuis gaat het vaak ook over voetbal: wat gebeurde er, wat ging er goed? Dat maakt het echt verbindend als gezin. Daarom kan ik iedereen aanraden om vrijwilliger te worden. Het kost wat tijd, maar je krijgt er zó veel voor terug.”
En dat tijdsargument?
“Veel regel je gewoon tussen de bedrijven door. Een appje in de trein, een oefenwedstrijdje plannen langs het veld… dat zijn juist leuke kleine dingen om te doen.”
“Je wordt er echt een vrolijke ouder van.”
We doen het samen, en dat werkt
Bij Alliance sta je er nooit alleen voor.
“Als teamleider heb je coördinatoren waar je op kunt terugvallen. En wij hebben weer de club achter ons. Dat ‘met elkaar’ daar geloof ik zó in.”
Ze ziet dat de betrokkenheid in de club steeds sterker wordt:
“De zaterdagen verbinden echt. Ouders leren elkaar kennen en willen helpen. Voor je het weet heb je een ouder die aanbiedt het schema voor de spelbegeleiding te maken. Zo werken we samen in de club.”
“Je doet het nooit alleen. Bij Alliance helpen we elkaar altijd.”
Waarom blijft Monique zich inzetten voor Alliance?
Ze hoeft niet lang na te denken:
“Dit is een club waar je je thuis voelt. Waar je kinderen graag zijn, óók na de training. Waar vriendschappen ontstaan, zelfs na de basisschool. Daar doe je het toch voor?”
Heb je een tip voor ouders die twijfelen om zich aan te melden?
Monique lacht: “Ja, eigenlijk wel.”
“Gewoon beginnen. Je leert de club en je kinderen op een hele andere manier kennen. Je hoeft het niet perfect te doen en je hoeft ook niet alles te kunnen. Als je bereid bent om mee te denken en af en toe iets te doen, kom je al een heel eind.”
“Vrijwilliger worden? Gewoon doen. Iedereen kan iets bijdragen.”
Monique, dank voor je inzet en positieve energie!
Zonder vrijwilligers zoals jij is er geen Alliance.
We doen het samen.
