Glorieuze afronding topjaar Alliance 5

Gelukkig arriveerde ik pas kort na rust bij een stand van 3-1 in het voordeel van onze mannen tegen Pancratius, want alleen over de tweede helft kan ik al een novelle schrijven. Om te beginnen leidde de comfortabele voorsprong op deze mooie zomeravond niet tot landerig getik en gedraaf. Het vuur spatte er af.

Ik zag direct een geweldige dynamiek bij Youri, die na een paar dagen uitbrakken na een gala en een vegan-hamburgertje van zijn moeder, werkelijk de pollen uit het gras daverde. Hij bekroonde dat met een sublieme goal – mooie aanname en strak ingeschoten - fraai ingeleid door Frans en Joost. Ook Joost was super-actief en werd voor de 5-1 met een subtiel linkervoetje van Nanne alleen voor de keeper gebracht, die hij omspeelde en rustig afrondde. Inmiddels kon het publiek weer genieten van de altijd constructieve onderlinge feedback van onze jongens (“die jan Joris, die kon toch vroeger goed voetballen”). En van de opofferingsgezindheid van de bescheiden en geblesseerde James, die zich ondanks zijn staat van dienst niet te groot voelt om even grensrechter te spelen. De net geblesseerd geraakte Roan moest hemel-en-aarde bewegen om ook even te mogen vlaggen. Hij stond twintig minuten vrolijk te zwaaien en werd twintig minuten volledig genegeerd door de overigens goed fluitende scheids. Die gaf veel voordeelregel, omdat de mannen achterin – Boudewijn & Matthijs & Lucas – eigenlijk nauwelijks iets weg gaven en als er iets gebeurde zoefde Ruud er op af.

Ondertussen liep de score op en ook de emoties laaiden op. Vreugde en verdriet, ach ja, ik hoef het u niet uit te leggen, liggen vaak zo dicht bij elkaar. Allereerst vreugde: een fraaie dieptepass van Jesper op Jan, die kreeg een beuk, nam de bal mee en hij rondde met een pesterig stiftje af. Volwassen als hij is legde hij niet de vinger op zijn lippen. Maar had gekund, want hij kan het (voetballen) nog steeds. En Joost beukte vervolgens in twee instanties de 7-1 binnen. Verdriet en tranen bij de applauswissel van Stijn, die volgend jaar niet in de wei terugkeert en kwade tongen beweren dat ook Ruud gaat stoppen, maar dat gerucht zal wel overdrijven (hoop ik), want anders had coach Kim (“herstellen!”) hem wel een applauswissel gegund. Wel gewisseld werd de altijd jeugdig-enthousiaste Garrieb, die last had van zijn achilles (en wellicht van een plaagstootje van Teun, die grijstinten in zijn kapsel meende waar te nemen). Deze zelfde Teun, bevrijd van de blik van zijn altijd positief-kritische vader, toog naar voren om dan eindelijk zijn eerste seizoens-treffer op te laten tekenen, maar zijn prima poging eindigde op de lat. Ook Joost raakte nog een keer de paal van grote afstand (toch gauw 40 cm) en sowieso hadden er wel tien goals kunnen vallen. Deden Mischa en Simon dan niet mee? Jawel, maar hun momenten van glorie en geluk vielen voor de pauze. Eclatante hakjes en voorassists van Mischa en een belangrijke goal van Simon, zo begreep ik uit betrouwbare bron (Mischa & Simon).

Het slotakkoord kwam toch van nieuwe aanwinst Jan, die als ie eenmaal wat meer zelfvertrouwen krijgt, vast vaker voor eigen kans zal durven gaan. Een voorzet van Frans kuste de lat, Joost trok terug en Jan schoot prachtig met zijn chocolade been (links) in de kruising.

Mannen, het was een fraai seizoen, met veel speelplezier, veel mooie goals en kameraadschap en ik hoop jullie volgend seizoen weer allemaal op Alliance terug te zien!
Erwin v. B.