M013-1 ontdekt (eindelijk) hoe goed ze kunnen zijn
Met grootse overwinning, ontdekt M013-1 (eindelijk) hoe goed ze kunnen zijn
Ugh, 8.45 uit tegen Volendam. De jaarlijkse tocht richting het IJsselmeerse vissersdorp begint altijd te vroeg en komt nooit goed uit. Zelfs op een prachtige herfstochtend moet je toch de wekker zetten op een doordeweeks tijdstip. Gelukkig zijn de 013-1 meiden voor 10 uur vaak op hun best. Zaterdag was geen uitzondering.
Zelden komt het voor dat een coach een wedstrijd verlaat zonder een verlanglijst van verbeteringen. Maar de coach was sprakeloos. Het paniekvoetbal van een paar weken geleden tegen Buitenveldert had plaats gemaakt voor beheerst en slim spel. Was het de echt het vroege tijdstip? Of was het toch het oefenwedstrijd donderdag tegen de felle jongens van 012-3? Het was in ieder geval genieten 's ochtends vroeg op de dijk.
De achterlinie van Volendam kreeg geen vat op het technische vernuft en de snelheid van Alliance. Het spel was vooral creatief – het voetbalplezier spatte er af. De treffer van Mathil in de allereerste minuten zorgde voor de goed sfeer. De 2-0 hing iets te lang in de lucht. Maar tot ieders opluchting schoot Fiona de 2-0 snoeihard in en kort daarna maakte Lana de 3-0. Toch bleef Volendam af en toe gevaarlijk. Ondanks een paar knappe vingertopreddingen van Mara en een wonderbaarlijk redding van de doellijn door Lize, viel het tegendoelpunt vlak voor rust.
Dit jaar hebben de 013-1 meiden de neiging om slapjes uit de kleedkamer te komen. Vandaag kwamen de meiden, na de 'pauze preek' van hun coach, briesend en grommend het veld op, en met succes. Het werd uiteindelijk 7-1. Maar vandaag ging het vooral om het 'hoe'. De middenas, die zaterdag bestond uit het roulerend vijftal Roos, Eva, Maja, Noa en Mathil, waren echt spelverdelers. Zo ging de bal gemakkelijk van links naar rechts, van voren naar achter, keurig tussen de linies. Kernmerkend was de 60 meter lange aanval van Lana en Noa – tiktak tiktak langs de tegenstanders, inclusief de keepster. Het was een heerlijk moment van onbaatzuchtigheid en gunnen. Achterin hielden Jet, Lize, Naomi, Cathelijne en Roos de boel dicht, tot licht verveling van Mara. Met haar diepe passen en harde klappen vanuit de 2de linie brak Kim het veld open, en samen met Fiona zette ze keer op keer strakke ballen voor. Ook vandaag hebben Eva en Renee – de laatste wellicht de jongste D speler van Nederland – laten zien dat ook kleine meiden groots kunnen voetballen. Beide technisch begaafd, ze speelden de bal rond en toonden een volwassen veldoverzicht.
Ja ja, ik heb alle namen genoemd*, want vandaag ontdekte de M013-1 (eindelijk) hoe goed ze kunnen zijn als ze eenmaal voetballen als team.
*Op Emma na, die was helaas afwezig
Ugh, 8.45 uit tegen Volendam. De jaarlijkse tocht richting het IJsselmeerse vissersdorp begint altijd te vroeg en komt nooit goed uit. Zelfs op een prachtige herfstochtend moet je toch de wekker zetten op een doordeweeks tijdstip. Gelukkig zijn de 013-1 meiden voor 10 uur vaak op hun best. Zaterdag was geen uitzondering.
Zelden komt het voor dat een coach een wedstrijd verlaat zonder een verlanglijst van verbeteringen. Maar de coach was sprakeloos. Het paniekvoetbal van een paar weken geleden tegen Buitenveldert had plaats gemaakt voor beheerst en slim spel. Was het de echt het vroege tijdstip? Of was het toch het oefenwedstrijd donderdag tegen de felle jongens van 012-3? Het was in ieder geval genieten 's ochtends vroeg op de dijk.
De achterlinie van Volendam kreeg geen vat op het technische vernuft en de snelheid van Alliance. Het spel was vooral creatief – het voetbalplezier spatte er af. De treffer van Mathil in de allereerste minuten zorgde voor de goed sfeer. De 2-0 hing iets te lang in de lucht. Maar tot ieders opluchting schoot Fiona de 2-0 snoeihard in en kort daarna maakte Lana de 3-0. Toch bleef Volendam af en toe gevaarlijk. Ondanks een paar knappe vingertopreddingen van Mara en een wonderbaarlijk redding van de doellijn door Lize, viel het tegendoelpunt vlak voor rust.
Dit jaar hebben de 013-1 meiden de neiging om slapjes uit de kleedkamer te komen. Vandaag kwamen de meiden, na de 'pauze preek' van hun coach, briesend en grommend het veld op, en met succes. Het werd uiteindelijk 7-1. Maar vandaag ging het vooral om het 'hoe'. De middenas, die zaterdag bestond uit het roulerend vijftal Roos, Eva, Maja, Noa en Mathil, waren echt spelverdelers. Zo ging de bal gemakkelijk van links naar rechts, van voren naar achter, keurig tussen de linies. Kernmerkend was de 60 meter lange aanval van Lana en Noa – tiktak tiktak langs de tegenstanders, inclusief de keepster. Het was een heerlijk moment van onbaatzuchtigheid en gunnen. Achterin hielden Jet, Lize, Naomi, Cathelijne en Roos de boel dicht, tot licht verveling van Mara. Met haar diepe passen en harde klappen vanuit de 2de linie brak Kim het veld open, en samen met Fiona zette ze keer op keer strakke ballen voor. Ook vandaag hebben Eva en Renee – de laatste wellicht de jongste D speler van Nederland – laten zien dat ook kleine meiden groots kunnen voetballen. Beide technisch begaafd, ze speelden de bal rond en toonden een volwassen veldoverzicht.
Ja ja, ik heb alle namen genoemd*, want vandaag ontdekte de M013-1 (eindelijk) hoe goed ze kunnen zijn als ze eenmaal voetballen als team.
*Op Emma na, die was helaas afwezig
