C4M is Nederlands Kampioen

Spanning tot de laatste seconde, vaak prachtig voetbal, volgepakte tribunes met een fantastisch Alliance-legioen, schitterend weer en op het einde de C4M Nederlands Kampioen! Meer moet het niet zijn, zoals onze zuiderburen zeggen.

De VTT-organisatie maakt er altijd een mooi schouwspel van: met vlaggen en muziek maken de 16 teams uit 8 districten hun opwachting. Ook had men een prachtig zonnetje en een mooi complex georganiseerd in Leeuwarden. Dat alles hielp echter niet echt tegen de zenuwen: ik heb mijn meiden (en de meeste ouders) nog nooit zo nerveus gezien. De eerste wedstrijd traden wij op het hoofdveld aan tegen gastheer Blauw Wit ’34. Als echte Friezinnen weerden zij zich dapper, maar in 2x11 minuten bleken zij een paar maatjes te klein. De onstuitbare Lize maakte de eerste twee, daarna Luca met een slimme rebound en de vandaag haast onstuitbare Rubie met de einduitslag: 0-4.043 Small
Ook de volgende tegenstander – Winkel – leverde geen problemen op: 3-1. Lize weer, een lekker schot van Lune en een penalty van Eef. Maar ook de andere sterke ploeg uit deze poule – JVC Cuijk – had twee keer gewonnen. En 1x meer gescoord. Er moest dus weer gewonnen worden, want bij een ander resultaat zouden we om plek 5 t/m 8 moeten spelen. De Olympische gedachte is niet helemaal aan mijn meiden besteed: “dan gaan we liever naar huis…” . Vol gas dus in de aanval, maar dat viel niet mee. Wij hadden namelijk inmiddels geen keeper meer, want Belle – net hersteld van enkelblessure – was niet lekker. Hoofdpijn, misselijk en lijkbleek. Dappere Hannah nam haar plek over, nadat Eef voor deze eer nu en in de toekomst hartelijk bedankte. Dat legde een stevig druk op de dames achterin: maar Roos, Pien, Esther, Uzza en Eef legden een ondoordringbare linie voor Hannah neer vanaf de wedstrijd tegen Winkel. Verder viel niet mee dat JVC nogal stevig speelde, vooral onze voorwaartsen werden vastgehouden en geknepen, maar de arrogant leidende scheids zag niets (alleen zijn klok, bleek later). De 1e helft leverde bijna geen kansen op, maar kort na rust zette Luca stevig door, de bal draaide hoog naar het goal en ofwel hij zat al of Rubie gaf het beslissende tikje: de verdiende 1-0. Daarna probeerde JVC wel aan te dringen, maar de C4M, luidkeels aangemoedigd door het legioen, hield vrij soepel stand. Pas nadat de scheids een paar minuten bijtelde vanwege vermeend tijdrekken kreeg JVC kansen uit twee corners, maar de rechtvaardigheid zegevierde en wij gingen naar de halve finale. JVC incasseerde de nederlaag bepaald niet waardig, maar de scheidsrechter gaf hen niettemin meer sportiviteitspunten….

In de halve finale wachtte GSA. Een tegenstander met een verhaal, want als enige Academy aanwezig, samengesteld uit de beste speelsters uit vijf of zes Zuid-Hollandse clubs. Ze waren in de poule net voor De Blokkers geëindigd en die waren daar begrijpelijkerwijs niet blij mee. Het bleek een goed elftal, dat ons in de 1e helft wat onder druk hield. Maar niet genoeg, want Lize brak uit, passeerde op snelheid en techniek twee tegenstanders en omspeelde de keepster en het was 1-0. In de tweede helft werd zichtbaar wie het ingespeelde team was en wie een samengesteld groepje goede speelsters. Op het middenveld vochten Sterre, Lune en Zhitao heldhaftige duels uit met koppen grotere tegenstanders en centraal achterin was de onverwoestbare Esther (uit de MD1) niet te passeren. Er kwamen nog een paar kansen, maar het bleef bij 1-0 en de finale was binnen.

En ik heb al vaker gezegd dat dit een mentaal onverwoestbaar team is. In de afgelopen 1,5 maand hebben we zo’n zes keer een finale gespeeld en iedere keer gewonnen. Deze meiden STAAN ER als het er op aan komt. Dat bleek tegen de Koninklijke UD. Een stugge Hoofdklasser met een onneembare defensie: in de voorgaande 4 wedstrijden hadden ze 0 (nul) tegentreffers geïncasseerd en op penalty’s de gedoodverfde favoriet Volendam verslagen. De C4M was dus vooral aan het aanvallen. Lize was weer weergaloos de 1e helft: ze stuurde Lune in de diepte en twee solo’s van haar leverden net geen doelpunt op. Aan de andere kant moest Hannah een keer redden bij een hard en hoog schot. Het werd steeds spannender gedurende de 2e helft, want wij wilden het zonder keeper Isabelle niet op penalties aan laten komen. Kansen kregen we nog: Luca, Esther en Lune deden manhaftige pogingen. Anna wist haar pijn weer eens te verbijten en speelde een geweldige tweede helft en leek na een solo de bal in de kruising te jagen, maar ondanks dat het enorm meelevende publiek al juichend opsprong scheerde de bal net naast. Even later een counter van UD, verwarring in onze achterhoede en de UD-spits schoot voor leeg goal vanaf rand strafschopgebied snoeihard op de lat. Het bleef 0-0 en terwijl het publiek aan de beademing kon moesten wij ons opmaken voor een zenuwslopende penaltyreeks. Keepster Hannah moest een penalty nemen en had daar al genoeg zenuwen van, dus Lize werd bereid gevonden om…… Maar daar kwam ineens de zieke Isabelle aanlopen, trok kordaat de keepers-handschoenen aan en zei: “ik ga keepen!”. Niet even netjes aan de coach vragen: “is het goed als ik ga keepen..?”. En juist dat gedecideerde gaf de doorslag (het leek haast wel of ze  een voorspelling ‘van boven’ had gekregen…). Doe maar, dacht ik. Ondertussen stond Eef te focussen als een beer, wandelde 40 afgrijselijke meters naar de strafschopstip en scoorde beheerst in de haar favoriete hoek: 1-0. Daarna de beurt aan Isabelle …. En dit wordt later een leuke anecdote in haar memoires: ze stopt direct de eerste penalty! Toen Hannah: die schoot hem precies zoals we hadden geoefend, schitterend strak in de hoek. (hoezo kun je geen penalties oefenen?). Daarna had Belle ook bijna de tweede penalty te pakken en was de beurt aan Anna, die als een ware aanvoerder geen spier had vertrokken en gewoon haar verantwoordelijkheid nam, toen ze hoorde dat zij de beslissende moest nemen. Ik hoor haar nog zeggen: “Erwin, ik ken geen twijfel. Fijn dat je aan me gedacht hebt”. En zij marcheerde naar de stip, de wereld drukkend op haar schoudertjes, legde de bal neer en schoot perfect in de hoek. Een orkaan barstte los (zie de foto). Wat een majestueus einde van een top-seizoen.

Meiden, ik neem mijn pet voor jullie af! Voor jullie voetbalkwaliteiten, jullie humor, jullie inzet en vooral jullie teamspirit. En zulke toffe meiden brengen natuurlijk een geweldig legioen ouders, opa’s, oma’s, broers en zussen op de been, die ons het hele seizoen, maar vooral in Leeuwarden naar nog een succes hebben geschreeuwd. Tegen jullie en je familie zeg ik: het was een on-ver-ge-te-lijk seizoen voor mij.

En nu een weekje rust en maandag 13 juni weer aan de slag!