A2 is nooit saai: avonturen in Heemstede
“Never a dull moment” met de A2. Na de topprestatie van vorig weekend waren de verwachtingen hoog gespannen en er waren veel A2-ouders present. Zelden zal het zo druk zijn geweest bij een 2e klasse wedstrijd. Ook erg gezellig om allemaal (oud-)Alliancers te ontmoeten. Om te beginnen de warme handdruk van een RCH-ouder die liever anoniem wil blijven, die toen hij de scheidsrechter het veld zag betreden de (zo bleek later) profetische woorden sprak: “die is heerlijk corrupt”. Dat beloofde wat.
En die belofte werd binnen 5 minuten ingelost. Aanvaller Tom – die niet echt goed lag bij de scheidsrechter – kreeg een beuk in de rug; een paar seconden later noteerde we een vederlichte aanraking, een streling eigenlijk, van Jonte jegens een RCH-aanvaller en de scheidsrechter gaf een vrije trap net buiten de ‘16’. Dat was een kolfje naar de hand van de altijd charmante, jeugdige hotelier in wording Bram Bakker (ex-alliance) die de bal snoeihard langs de muur schoot. Daarna volgden zoals gebruikelijk weer een paar formidabele reddingen van Job, maar die aanvallen – vaak aangezwengeld door de dynamisch ex-Alliancer Ricky Stoete (wat zat zijn haar weer goed) -, smoorden steeds vaker in de muur die de A2 metselde. Teun en de formidabele Cian, hielden het centrum, op rechts wordt de betrouwbare Maarten met de week sterker en zelfverzekerder en Joris is als linksback misschien niet gelukkig, maar wel snel genoeg om iedere rechtsbuiten een vermoeiende middag te bezorgen. So far, so good. Alliance nam het initiatief over, het middenveld met Thomas, Julius en later Marnix was dynamisch, zocht de diepte en tikte lekker; in hun rug liep controleur Mischa de gaatjes dicht en hij zorgde ook voor beheerste opbouw. En een goede gastrol van Ryan, die veelbelovend debuteerde: mag blijven. Voorin werd Bastiaan beloond voor goed doorzetten en hij trok de stand gelijk. Toen kort voor rust Julius nog harder dan vorige week raak schoot (1-2) zat de stemming er helemaal goed in.
Het onbegrip tussen Tom en de scheidsrechter naderde in de 2e helft in hoog tempo een hoogtepunt. De scheids verklaarde hem vogelvrij; iets wat de RCH-verdedigers niet ontging. Ongestraft en enthousiast mochten ze hem vasthouden en schoppen en waarschijnlijk zelfs beledigen. Maar ere wie ere toekomt: Tom droeg dit als een man, stoïcijns. Omdat Ron waarschijnlijk bang was dat Tom van de ingehouden woede zou ontploffen haalde hij hem van het veld en bracht Teun in de spits. Deze geniale vondst leidde door goed doorzetten en beheerst afwerken van Teun meteen tot de 1-3 en de buit leek binnen. De scheidsrechter dacht daar anders over en bracht met de ene na de andere dubieuze beslissing de spanning terug. Met een onverstoorbare gelaatsuitdrukking nam hij beslissingen, die allemaal in het voordeel van RCH waren en die Alliance steeds verder terug dreven. Met satanisch genoegen dreef hij spelers en zelfs die brave ouders van Alliance tot razernij. Complimenten hierbij voor Ron en Ilja, die het vuurtje niet verder opstookten. Wel af en toe een grap richting scheids, maar vooral bezig de spelers en ouders te kalmeren. Beide heren kenden deze scheids en waren niet verbaasd. Vriendelijk verzoek van mijn kant: waarschuw ons de volgende keer even dan neem ik mijn pilletjes mee.
Na zo’n 47 minuten in de 2e helft maakte RCH uit een vrije trap - daar kregen ze er genoeg van - 2-3 en toen wisten wij het al: dit gaat nog even duren. Ryan werd bijna doormidden geschopt, lekker doorspelen. Marnix kuchte in de richting van een tegenstander: vrije trap. Mischa kreeg een bal in zijn gezicht: vrije trap rand 16. De RCH-spelers (“dit hebben wij bij iedere thuiswedstrijd”) zagen er wel de humor van in, maar als ouder van de tegenpartij vraag je je af hoe een scheidsrechter het voor mekaar bokst om een wedstrijd waar spelers elkaar goed kennen en zelfs over-en-weer bevriend zijn, bijna te laten escaleren…….
Enfin, na zo’n 55 minuten was de scheidsrechter ontmoedigd geraakt en toe aan een biertje en konden wij onze helden toejuichen. Weer lekker gevoetbald, als mens enorm gegroeid door het tonen van voorbeeldige zelfbeheersing (ik denk hierbij onder andere aan mijn zoon: twee weken op rij zonder gele kaart!) en lekker ruim 100 minuten gevoetbald. Of zoals een grijnzende RCH-jongen me toevoegde, toen ik na zo’n 50 minuten begon te koken: “het is toch mooi als zo’n leuke wedstrijd lekker lang duurt….”. En daar valt niets tegenin te brengen.
En die belofte werd binnen 5 minuten ingelost. Aanvaller Tom – die niet echt goed lag bij de scheidsrechter – kreeg een beuk in de rug; een paar seconden later noteerde we een vederlichte aanraking, een streling eigenlijk, van Jonte jegens een RCH-aanvaller en de scheidsrechter gaf een vrije trap net buiten de ‘16’. Dat was een kolfje naar de hand van de altijd charmante, jeugdige hotelier in wording Bram Bakker (ex-alliance) die de bal snoeihard langs de muur schoot. Daarna volgden zoals gebruikelijk weer een paar formidabele reddingen van Job, maar die aanvallen – vaak aangezwengeld door de dynamisch ex-Alliancer Ricky Stoete (wat zat zijn haar weer goed) -, smoorden steeds vaker in de muur die de A2 metselde. Teun en de formidabele Cian, hielden het centrum, op rechts wordt de betrouwbare Maarten met de week sterker en zelfverzekerder en Joris is als linksback misschien niet gelukkig, maar wel snel genoeg om iedere rechtsbuiten een vermoeiende middag te bezorgen. So far, so good. Alliance nam het initiatief over, het middenveld met Thomas, Julius en later Marnix was dynamisch, zocht de diepte en tikte lekker; in hun rug liep controleur Mischa de gaatjes dicht en hij zorgde ook voor beheerste opbouw. En een goede gastrol van Ryan, die veelbelovend debuteerde: mag blijven. Voorin werd Bastiaan beloond voor goed doorzetten en hij trok de stand gelijk. Toen kort voor rust Julius nog harder dan vorige week raak schoot (1-2) zat de stemming er helemaal goed in.
Het onbegrip tussen Tom en de scheidsrechter naderde in de 2e helft in hoog tempo een hoogtepunt. De scheids verklaarde hem vogelvrij; iets wat de RCH-verdedigers niet ontging. Ongestraft en enthousiast mochten ze hem vasthouden en schoppen en waarschijnlijk zelfs beledigen. Maar ere wie ere toekomt: Tom droeg dit als een man, stoïcijns. Omdat Ron waarschijnlijk bang was dat Tom van de ingehouden woede zou ontploffen haalde hij hem van het veld en bracht Teun in de spits. Deze geniale vondst leidde door goed doorzetten en beheerst afwerken van Teun meteen tot de 1-3 en de buit leek binnen. De scheidsrechter dacht daar anders over en bracht met de ene na de andere dubieuze beslissing de spanning terug. Met een onverstoorbare gelaatsuitdrukking nam hij beslissingen, die allemaal in het voordeel van RCH waren en die Alliance steeds verder terug dreven. Met satanisch genoegen dreef hij spelers en zelfs die brave ouders van Alliance tot razernij. Complimenten hierbij voor Ron en Ilja, die het vuurtje niet verder opstookten. Wel af en toe een grap richting scheids, maar vooral bezig de spelers en ouders te kalmeren. Beide heren kenden deze scheids en waren niet verbaasd. Vriendelijk verzoek van mijn kant: waarschuw ons de volgende keer even dan neem ik mijn pilletjes mee.
Na zo’n 47 minuten in de 2e helft maakte RCH uit een vrije trap - daar kregen ze er genoeg van - 2-3 en toen wisten wij het al: dit gaat nog even duren. Ryan werd bijna doormidden geschopt, lekker doorspelen. Marnix kuchte in de richting van een tegenstander: vrije trap. Mischa kreeg een bal in zijn gezicht: vrije trap rand 16. De RCH-spelers (“dit hebben wij bij iedere thuiswedstrijd”) zagen er wel de humor van in, maar als ouder van de tegenpartij vraag je je af hoe een scheidsrechter het voor mekaar bokst om een wedstrijd waar spelers elkaar goed kennen en zelfs over-en-weer bevriend zijn, bijna te laten escaleren…….
Enfin, na zo’n 55 minuten was de scheidsrechter ontmoedigd geraakt en toe aan een biertje en konden wij onze helden toejuichen. Weer lekker gevoetbald, als mens enorm gegroeid door het tonen van voorbeeldige zelfbeheersing (ik denk hierbij onder andere aan mijn zoon: twee weken op rij zonder gele kaart!) en lekker ruim 100 minuten gevoetbald. Of zoals een grijnzende RCH-jongen me toevoegde, toen ik na zo’n 50 minuten begon te koken: “het is toch mooi als zo’n leuke wedstrijd lekker lang duurt….”. En daar valt niets tegenin te brengen.
