Fortuna Wormerveer had vorige week KFC (momenteel 1e plek in 4e divisie) verslagen en onze B1 had bij Overbos op de broek gekregen. Dat had twee gevolgen: de mannen van Loogman hadden iets goed te maken en Fortuna nam het aanvankelijk wellicht iets te gemakkelijk op (lieten hun beste man op de bank beginnen….).
In de 1e helft zagen we een gelijk-opgaande strijd. Fortuna liet weliswaar zien, dat het over snelheid, fysieke kracht en combinatievermogen beschikte, maar Alliance toonde zich minimaal gelijkwaardig.
Er werd prima slagvaardig en verzorgd gevoetbald. Over en weer wat aardige kansjes en kansen, tot de schitterende openingstreffer van Mehmet uit een vrije trap. Daarna bleef de wedstrijd op-en-neer golven, maar we keken al aandachtig naar de coach van Fortuna en we dachten: “het gaat in de pauze stormen in die kleedkamer….’
In de tweede helft zette Fortuna er inderdaad diverse tandjes bij en kwamen we veel minder over de middenlijn. De wedstrijd bleef pittig, maar ook sportief. Voorin liepen David en Mehmet (grieperig?) zich het snot voor de ogen, daarachter knokten de ingevallen Timon (voor de ouderwets strijdende, duels winnende Wesley) en Hans en vooral begaafde linkspoot Mustapha. Pepijn zorgde met een geplaatst afstandsschot voor een van de weinige hoopvolle Alliance-momenten na rust. Aanval na aanval golfde richting Alliance-doel, waarin Thijs zich onderscheidde door goede ingrepen en – bij een praktisch onhoudbaar schot van net buiten de 16 – een beetje keepersgeluk, toen de bal na zijn redding over de lat dwarrelde. Duidelijk werd dat de Fortunezen veel voetbal in huis hadden en de dreiging groeide en groeide. Het was het eerste half uur dan ook “vrouwen en kinderen eerst” voor onze B1. Het kraakte af en toe achterin, maar: hulde voor de mannen van de laatste linie: Daan (later prima vervangen door Steven , Bernhard, Jurjen en Joel vochten voor iedere centimeter en achter hen waakte captain Youri als een soort Cerberus op de zeldzame momenten, dat er iemand een steekje liet vallen. Coach Bert gaf op een gegeven moment zelfs aan, dat hij wilde tekenen voor een 1-1 uitslag (gelukkig rukte het Alliance-publiek hem de pen uit de hand voordat hij op de stippellijn kon tekenen). Want: daar kwam het Joel-moment. Eerst een fraaie solo, toen de overtreding en hij nam zelf de penalty. Koeltjes, handjes in de zij, terwijl de Fortuna-keeper van alles deed om zijn concentratie te verstoren. Heel rustig de 0-2 in het netje. Daarna was het zaak om nog een kleine 10 minuten geconcentreerd te blijven en de felicitaties in ontvangst te nemen.
Het was genieten, mannen. Wat een spanning en wat een teamspirit!