Als het waar is dat je de echte kampioen herkent aan het – toch - winnen van hun slechtste wedstrijd dan is de titel nu wel zo’n beetje binnen. Na een paar maanden van razendsnelle ontwikkeling en boven verwachting goed voetbal leek het alsof jullie coach jullie afgelopen zaterdag slechts 1 opdracht had mee gegeven: “maak mij aan het huilen!”.

Zonder Danae, Anna en Rosalie, maar met de prima invallende Floor en Pien was de ME1 de hele eerste helft aan het aanvallen, maar het doel werd niet gevonden. Eigenlijk haalden al de ‘nieuwe’ meisjes (zoals gezegd onze invalsters en zeker ook Lysanne en Neve) wel een voldoende, maar onze 10-jarige veteranen zoals Jill, Sterre, Luca en Hannelore hadden gezamenlijk een off-day dan wel een bad hair day. Een goede uitval van DSS leidde kort voor rust zelfs tot een zeer onverdiende 1-0 achterstand. Daar kon ook keepster Lena niks meer aan doen.

Na rust bleef het niveau bedroevend, maar de vechtlust was terug. Wel moest Lysanne nog een keer redden als keeper, maar vervolgens verschenen Brecht en Neve dreigend voor het DSS goal en uiteindelijk was het Hannelore die na ruim 10 minuten in de tweede helft de gelijkmaker binnen frommelde. Dat kan ik ook, dacht Luca en zij frommelde de bal er nog lelijker in; 2-1. Tenslotte schoot Hannelore nog een keer op goal, die werd van richting veranderd en hobbelde over de keeper het goal in. Mooi was het niet en laten we wel wezen: gelukkig is een coach die na een 1-3 uitzege vast kan stellen dat ‘de bodem hiermee wel bereikt is’.