Is er een keus?

Ja, regelmatig sta ik voor een lastige keus, zo ook zaterdag jl., al was die snel gemaakt en eigenlijk al enige dagen daarvoor. Met sportief kroost zou ik mij wel eens willen opsplitsen op menig zaterdag als de één op hetzelfde tijdstip aanvangt als de ander. In dit geval betrof het mijn Dirk, de 'rat', die het waagde het groenzwart vorig seizoen te verruilen voor het Koninklijke blauwwit en mijn derde telg, zijnde één van mijn drie hockeyende dochters.

Maar Dirk moest thuis tegen zijn ouwe cluppie, dus geen haar op mijn hoofd die er aan dacht langs de lijn van een hockeyveld te gaan staan, hoe belangrijk de pot op papier ook was. Nee, ik toog naar de grens van Haarlem Zuid met Heemstede.

Nu mag je best weten, dat ik niets heb met HFC, ondanks dat zoonlief er nu speelt. Dat heeft niets met HFC zelf te maken, maar alleen maar met mij. HFC is een ook een prima gezellige club, maar op een verdwaalde hockeymoeder na, wiens zoon toevallig bij Dirk in het team speelt, ken ik er praktisch niemand. Een historie van bijna tien jaar Alliance poets je niet zomaar weg en bouw je ook niet zo één twee drie op bij een nieuwe club. Zo simpel is dat. Maar deze zaterdag voelde ik mij voor het eerst dus weer als een vis in het water daar op HFC. En dat had alles te maken met Alliance, hoe kan het ook anders? Lekker vanouds weer tussen al die vertrouwde koppen in. Grappie hier, grolletje daar, de tijd leek even stil te hebben gestaan.

Wat niet stil had gestaan was de groei van het spelende grut, die ik eigenlijk alleen maar herkende aan vader of moeder langs de lijn. Was de zeer gewaardeerde, maar oh zo slechte vlaggenist Bart er niet geweest, dan had ik niet geweten dat zijn zoon Tommie mee speelde. Tommie was nu Tom geworden. En Chieltje was in ene Chiel en kleine Kick gewoon Kick maar nu met hoofdletter K. En dat gold voor meerderen. De wedstrijd was op kunstgras en al het echte gras lag er uit, te sappig geworden door de regenval van de nacht er voor. En dus kwamen er nog wat meer Alliance gassies voor mij van vroeger buurten, die deze zaterdag van voetbal verstoken waren. Ik moest werkelijk op mijn tenen gaan staan om ook deze pubers nu in de ogen te kunnen kijken.

Over de wedstrijd hoef ik mij niet uit te laten. Ondanks het gelukkige en zeer vroege doelpunt van Alliance binnen de minuut, speelde HFC met Alliance. Komt nog bij dat de beste man aan Alliance zijde nu in het blauwwit speelde (haha). Nee, over de uitslag hoefde ik mij geen zorgen te maken, er van uitgaande dat ik als vader supporter ben van mijn zoon. Hoe moeilijk ik dat ook op dit moment vond. Ik was dan ook voornemens om ingetogen te juichen bij de doelpunten, die ongetwijfeld aan HFC zijde zouden vallen.

In de rust even verder bijpraten bij een kopje thee of koffie. Bart, die godzijdank de vlag zou overdragen aan Martin, informeerde naar mijn eigen voetbalkunsten. "Ik vond je goed, man" vertrouwde hij mij toe, refererend aan mijn spel als 'invaller' op het openingstoernooi van het huidige seizoen bij RCH. Nu lag het voor de hand, mij zelf goed kennende, om dit te beantwoorden met "joh, ik speelde slechts op 50% van mijn daadwerkelijk kunnen" of iets in die trant, maar ik hield wijselijk mijn mond. Martin had immers mij al het gras voor de voeten weggemaaid, door te stellen dat nu hij weer meedoet met de veteranen, zij weer bovenaan de ranglijst prijken. Dus wie ben ik dan nog om daar nog iets leukers aan toe te voegen?

De tweede helft was niet anders dan de eerste. HFC pingelde hooghartig in plaats van gewoon te voetballen en Alliance volharde in complete linies om de vijf minuten te wisselen als ware zij een professioneel ijshockeyteam. Het moet alleen gezegd, dat Alliance nu wel goed om wist te gaan met het gepriegel aan HFC zijde en de 2-2 zou er zomaar ingezeten kunnen hebben. De kansjes en zelfs kansen waren er best. En was het maar zo geweest, dan was HFC misschien wakker geschud en was het nog een echte wedstrijd geworden. Maar het doelpunt viel dan toch aan HFC zijde en eerlijk is eerlijk, ondanks het veelal egoïstische spel van de HFC lieden, was HFC gewoon een maatje te groot. Hadden ze over- en samengespeeld, dan had de einduitslag veel hoger kunnen uitvallen, dan de 4-1 die er nu om 16.15 uur op het bord stond.

"Tot volgende week" lag op mijn lippen, maar het werd helaas "tot de volgende keer". Ik stapte in mijn auto en vertrok richting Randweg op weg naar huis. Bij LifeFit keek ik meewarig naar links, pinkte een traantje weg en even speelde ik met de gedachte "als Dirk nu een pak op zijn broek gehad zou hebben, zou die dan wellicht weer terugkeren naar zijn oude nest?". Maar deze hoop vervloog net zo snel als zij opgekomen was en ik zette de vaart er maar eens in. Snel naar huis, van plan om achter de computer plaats te nemen en direct te surfen naar de Alliance website. Nu weet ik ook wel dat ik pas morgen, zondag op zijn vroegst of anders maandag of dinsdag kan lezen hoe het mijn cluppie het weekend is vergaan. Maar toch, met een beetje mazzel, je weet het maar nooit, kan ik nu al vernemen hoe goed het kroost van de heer Van Baarle, en dat zijn er veel, drie teams maar liefst, de zaterdag weer met plezier hebben gepresteerd? Erwin de trouwe scribent, die immers sneller schrijft dan zijn schaduw!

En voor de veteranen; Ik begrijp, gezien jullie positie, dat jullie nu nog liever met tien man aantreden, dan dat jullie mij vragen om mee te doen, maar ik wil anders ook heus wel vlaggen, mochten jullie daarmee eens omhoog zitten. Hoewel, gezien het geringe aantal tegendoelpunten, mag ik opmaken, dat ook deze positie goed bezet is en wel; Bart!

VeterArie