Na een afwezigheid van op de dag af precies een jaar geleden, het was de avond voor dit RCH toernooi waarop ik mijn voetbalschoenen definitief aan de wilgen hing, betrad ik nu wel het terrein in Heemstede voor zij het slechts een eenmalig optreden. Weinig tot niets was er veranderd. Ik arriveerde als vanouds natuurlijk weer als eerste een kleine drie kwartier voor aanvang, met in mijn kielzog Harrie en het wachten was op de rest. Ook na een afwezigheid van één seizoen arriveerde niet veel later Joep op zijn spiksplinternieuwe scooter, even later gevolgd door de onafscheidelijke schoolkameraden van weleer Robert en Lex, dan de helft van John (wat een geslaagd dieet toch) en Jantje Buitenkantje. En zo druppelde verder een ieder binnen voor de aftrap van het nieuwe seizoen.

In de kleedkamer de nieuwe schoenen uit de tas, de oude shirts en broekjes, een grapje en een grolletje en de aan knie geblesseerde Fred. En toen werd het stil, muisstil. Het nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel, zo onwerkelijk, maar helaas oh zo waar. Bas, onze aanvoeder, zijn vader was niet meer. Onze trouwste supporter van de laatste jaren plots uit het leven gerukt. Net gepensioneerd met nog een heel leven van vrijheid en genieten voor zich; zijn tuintje, zijn kleinkinderen en wat al niet meer. En natuurlijk zijn wekelijkse potje voetbal, bijna elke zondag, uit of thuis, kijkend vanaf de zijlijn naar de verrichtingen van zijn zoon en zijn veteranen kompanen. Wat genoot hij er van. Amper 65 jaar en op weg naar dat tuintje, werd hij getroffen door een hartaanval. Redding en hulp mocht niet meer baten, hoe verschrikkelijk droef en hoe oneerlijk.

En daar zitten we dan, met stomheid geslagen. Of we nu wel met elf of niet met elf zijn, over de zwaarte van onze poule van vandaag, over onze kansen op de finale, het doet er niet meer toe. We zitten midden in de werkelijkheid, een andere werkelijkheid.

Bas zijn vader, wij veteranen kennen hem allemaal. Daar stond hij voorover gebogen op het hek, sigaretje rollend, het spel te volgen. Stond je in de wissel, dan sprak je hem even aan, dan weer over het vertoonde spel, dan weer over koetjes en kalfjes, maar altijd was er wel een woordje. Over vroeger, toen hij zelf nog voetbalde bij Alliance op niveau, jarenlang de clubkleuren verdedigend. Hij verhaalde hierover op zijn manier, uiterst bescheiden. Ook na de wedstrijd schoof hij vaak nog even aan, bij ons aan tafel en dronk een biertje mee. En dan ging hij weer, ongetwijfeld op weg naar zijn tuintje. Een integere en bijzonder aardige en lieve man, de vader van Bas, zo kennen wij hem en zo zullen wij hem altijd blijven herinneren. Wat zullen we hem gaan missen.

De wedstrijdjes duurden telkens een kwartier. En het eerste potje was er één van inkomen en warmdraaien, maar leverde een gelijkspelletje op. Daarna was het Alliance wat de klok sloeg. Er werd getikt als niet vanouds, snelle combinaties rolden telkenmale over het veld. De één na de andere tegenstander werd vakkundig vastgezet en opgerold. Fred kirde vanuit de dug-out “het Barcelona van de lage landen” en gelijk had hij. Ik had moeite mee te komen en speelde dan maar actieloos in dienst van het team. Was dit het resultaat van een jaar niet voetballen? Ik kon het niet geloven en eigenlijk nog steeds niet. Wellicht deden we nu allen een extra stapje door het droeve nieuws, wie zal het zeggen? Zeker is in ieder geval dat Gerard naast zijn eigen productie ook de gehele productie voor de afwezige Bas op zich nam, hij scoorde aan de lopende band het leeuwendeel van de hele dagproductie. Ongekend! Ja, dat vind ik een mooie gedachte. Dat we boven ons zelf uitstegen voor hem, de pappa van Bas, onze allertrouwste supporter over de jaren heen. Vaarwel.

Bas, vrouw en kinderen en alle overige familie, heel veel sterkte bij dit plotse en ongelooflijke verlies van jullie vader, schoonvader en opa. Wat zullen jullie hem missen.