Na alle commotie rond de wedstrijd FC Twente – PSV of beter gezegd na de gegeven rode kaart, moest ik gelijk aan een heel oud mopje denken. Doe ik wel vaker, denken aan dat mopje. Het was een Belgenmop en hij sierde decennia geleden de muur van mijn toilet, onderdeel uitmakend van de grote Belgische Bescheurkalender. De mop ging als volgt; de Belgische natuurforser Sjefke Pielekens heeft onderzoek gedaan en een mier zo gedresseerd dat deze op het moment van commando ‘spring’ ook daadwerkelijk sprong. Vervolgens trok Sjefke de mier al zijn pootjes uit en gaf ‘m weer het commando ‘spring’, maar de mier sprong niet. Sjefke’s conclusie van zijn onderzoek was, dat een mier zonder pootjes doof is!

Ja, daar moest ik weer aan denken, als ook nog steeds om lachen, een binnenpretje dus. Nu zie ik na afloop van een voetbalwedstrijd altijd de ene coach de andere feliciteren of de hand schudden en dan richting de catacomben benen. Of hij dan later ergens in die catacomben nog even aanklopt bij de scheidsrechter om deze te bedanken, dat weet ik niet. Fred Rutten, daarentegen, liep het veld in na afloop van de wedstrijd. Hij liep het veld in om de scheidsrechter niet te feliciteren of de hand te drukken. Ja, daar keek ik van op. Fred verricht dus als het ware een handeling, die geen handeling is. Hij loopt dus heel bewust het veld in om iets niet te gaan doen en dat wou hij de hele wereld duidelijk maken. Gaat Fred nu ook even daarvoor, op zaterdag overdag, naar de grootgrutter met zijn boodschappenlijstje om geen boodschappen te doen? Zoiets dus, dat denk ik dan.

Maar Fred wilde met zijn volledig nutteloze loop het veld in, dus laten zien dat hij boos was. Heel erg zelfs. Hij ging iets niet doen om zijn boosheid te tonen over de rode kaart. Dat is merkwaardig, vind ik. Nu werd hem na het gebruikelijke te woord staan van het journaille nog één allerlaatste vraag gesteld. Daarvoor was natuurlijk al ruimschoots ingegaan op zijn veld inlopen om de scheidsrechter geen hand te geven. Maar de laatste vraag aan Fred luidde; “Waarom was die rode kaart zo onterecht, wat is er dan volgens u precies gebeurd?”. Fred zijn antwoord? Ja, daar hoorde ik van op, want het was een meesterlijk antwoord. Meesterlijk omdat het zo totaal onverwacht was. Fred zei namelijk; “Dat weet ik niet. Ik heb de beelden van de overtreding nog niet gezien”. Van verbazing ben ik toen van mijn stoel gevallen en toen ik weer overeind was gekrabbeld, moest ik dus denken aan dat Belgenmopje.

Was ik nu natuurforser Sjefke Pielekens geweest, maar dan in de hoedanigheid van voetbalkenner VeterArie. En had ik onderzoek verricht naar Fred Rutten en hem zo getraind, dat ik hem na het behalen van drie punten het commando geef “schud hand”, dan schudt hij de hand. Snoep ik vervolgens Fred twee of erger nog drie punten af en geef ik hem weer het commando ‘schud hand’, dan schudt Fred geen hand. Mijn conclusie zou dan ook zijn, dat Fred zonder drie punten op zak een Belg is. Een hele domme, domme Belg zelfs. En daar beledig ik niet de ganse natie, onze zuiderburen mee. Want willekeurig welke Belg dan ook, wetend hoe wij over elkander grappen en grollen, begrijpt exact wat hiermee bedoeld wordt. En dat hoeft dan ook niet persoonlijk opgevat te worden, zijnde mijn eindconclusie, dat Fred een Belg is!

Daags erna wisten de veteraantjes weer de weg terug naar boven te vinden met een klinkende overwinning op het altijd lastige THB. En dat ook nog eens uit. En toen deden de heren wat ze altijd doen. Na 90 minuten voetbal, ongeacht de uitslag, die nu met 0-4 weer eens bijzonder fraai te noemen was. Bij het verlaten van het veld, niemand uitgezonderd, gaven zij allen de scheids een ferme handdruk. Zo hoort dat, Fred.

VeterArie