50 jaar Arie!


Jongens wat een feest, die opening van dat schitterende nieuwe terrein met Michael van Praag en wat een heerlijk bandje van die Wouter Helmink zeg. Maar genoeg daarover, nu over naar die andere voor mij veel belangrijkere feestelijke gebeurtenis daags ervoor; ik werd 50! Gefeliciteerd, dank je wel.

Nog nooit heb ik mijn hele leven stilgestaan bij mijn leeftijd, telkenmale als ik verjaarde; 16, 18, 21, 30, 40…, het deed mij weinig, maar nu? ’s Ochtends de cadeaus op bed, het was gewoon als ieder jaar, op de flauwigheden dit jaar, als een potje mosterd en een setje petanqueballen, na dan. Maar dan de avond? Het was bizar te noemen, wat ik ontwaarde bij mijzelf.

Er stond niets bijzonders op het programma voor mijn 50ste verjaardag deze avond, dus lagen we gewoontegetrouw wat te buizen. Ik stuurde mijn dochter van 11 naar boven, bedtijd voor haar en was vastbesloten haar “Voice of Holland” te verruilen voor een leuke detective, journaal of nieuwsuitzending, een actualiteiten- of sportprogramma of wat er ook op de buis was die avond. Alles beter dan de “Voice of…”, met nu eindelijk het rijk alleen liggend op de bank. Maar wat deed ik? Ik bleef hangen in “The Voice of Holland”! En hoe? Als een ouwe lul zat ik verlekkerd te kijken en te wachten tot er op de knop werd gedrukt. En waarom? Omdat ik het talent ook daadwerkelijk talent vond? Nee, natuurlijk niet. Ik wilde alleen maar dat Angela op de knop drukte, want ik wilde Angela zien! Druk op die knop Angela, draai om en zeil mijn huiskamer binnen! Vul mijn kamer Angela, hier op mijn breedbeeld, doe het dan voor mij. Dolly Dot Angela was in mijn ogen een lekker wijf geworden.

Ik schrok van deze gedachte en wilde zappen naar een andere zender, maar kon het niet. Ik wilde wel de televisie uitdoen, maar deed het niet. Wilde zelfs naar boven, naar bed, fijn naast mijn vrouw gaan liggen met een goed boek, maar ging niet. Nee, ik wilde, moest en zou bij Angela blijven. Zielig gewoon! En vroeger vond ik er helemaal niets aan, aan die Angela. Sterker nog, ik vond het de lelijkste Dot van allemaal. Mijn hemel, is dit dan de penopauze?

Zondagochtend de eerste serieuze test voor de veteranen tegen een geduchte tegenstander en medekoploper Schoten. Ik nestelde mij in de dug-out naast Titia bij een stand van 2-1 in het voordeel van Schoten. Gezellig keuvelend zagen wij het 3-1 worden, maar alweer ras ook 3-2. Op weg naar een bakje koffie in de rust sprak de Schotense keeper; “dit zijn de wedstrijden, eindelijk tegenstand”, wat Titia en ik konden beamen.

De tweede helft, inmiddels ook Jeroen Spee gearriveerd als toeschouwer, zou een gretig en jagend Alliance te zien geven. Dat hebben zij natuurlijk daar in de kleedkamer besproken, logisch. En ik bedacht mij “wat zal ik daarover gaan schrijven?”. Ik wilde in ieder geval vanaf nu iedereen een rapportcijfer geven, want dat lees ik in bijna elk verslag en dat vind ik aardig. En een ‘Man of the Match’ natuurlijk. Maar goed ik mag niet liegen! De feestgangers van de avond daarvoor, plukte ik er zo uit, ze zaten allen nog in die Flow. En zij die niet aanwezig waren, zaten ongetwijfeld ergens op een ander feestje. En we zagen zo verschrikkelijk veel meer, daar met zijn drietjes op de bank, dat ik me serieus begon af te vragen “willen ze eigenlijk wel dat ik hierover ga schrijven?”.

En toen dacht ik weer aan Angela, zomaar ineens, heel spontaan. Niet zo zeer aan Angela zelf, maar eerder aan die knop waarop zij vrijdag van mij zoveel moest drukken! Ik wilde nu ook zo een knop hebben, zodat ik daar op kon drukken en dat dan de hele dug-out met Titia, Jeroen en mij erin 180 graden zou draaien. En dat we dan gewoon weg konden lopen, terug naar huis, met onze ruggen naar hun toe, tien minuten voor het einde. Dat je gewoon die laatste tien minuten niet meer hoeft mee te maken, door demonstratief en vol afkeuring op een knop te drukken en dan weglopen, ver weg van dat voetbalveld.

Die laatste tien minuten werden alleen nooit meer gespeeld. De scheidsrechter en de spelers van Schoten vonden het welletjes met nog 10 minuten op de klok. Zij verlosten onze heren veteranen uit hun lijden bij een stand inmiddels opgelopen tot 12-2!

VeterArie