Waar is Arie? Het gonst en zoemt, maar Arie is in ieder geval ‘op’ geen velden en wegen te bekennen. En wat dan nog, kan het iemand eigenlijk wel wat schelen? Mij in ieder geval niet, maar toch wil ik er wel even bij stilstaan. Niet om deze Arie verder te verheerlijken, daar is hij mans genoeg zelf voor, maar eerder om even de ArieMania hier aan de kaak te stellen.

Wij zijn een voetbalclub, niets meer niets minder. Een moderne voetbalclub, die geen gestencild cluborgaan meer kent, doch een website. Een website o.a. bedoeld voor verslagen, episch en heroïsch, om maar eens in de geest van Arie te schrijven. Deze Arie laat immers geen kans ongebruikt om zijn gymnasium achtergrond met ons te delen of anderszins zijn huiswerk oefent voor de LOI cursus modern Grieks of Latijn, die hij is aangevangen. De mea culpa’s vliegen ons om de oren, maar een bacchanaal na afloop van de wedstrijd is hem dan weer vreemd, dan drinkt hij slechts een biertje! Wellicht pas aan de orde in een volgend hoofdstuk, wie weet?

Het is mij allemaal om het even, zoals reeds gezegd, maar kunnen we het niet een beetje proberen te beperken? Zo niet uitbannen en voortaan niet meer opnemen op de website. Ik bedoel, wederom, het gaat hier om een voetbalclub, Alliance genaamd en laten we dat dan ook zo houden. Geef de man nog meer ruimte en weldra maken we allen deel uit van de voetbalclub Ariance! En wie wil dat nu in godsnaam? Gooi ieder lollig bedoeld pseudoniem voor nu en in de toekomst in een spamfilter. Delete desnoods een toch nog doorgekomen stuk, maar geef er absoluut geen acht aan en plaats het nooit meer op onze website. De redactie komt er nog mee weg ook, want als ik het goed begrijp is de man geblesseerd. Laat hem fijn en lang werken aan zijn herstel, maar ontneem hem het recht van verslaggeving, onder het mom van ‘niet spelen, is niet schrijven’.

Waarom laat je een eventueel veteranenstukje niet door anderen schrijven? Door mannen, die zelf hebben gespeeld die zondagochtend. En dan ook nog liefst mannen met verstand van voetbal. Laat iemand verhalen over 90 minuten lange ader- en botverkalking. Een stramme zweefduik, een krasse redding, die net geen botbreuk oplevert. Een sprint over 10 meter tegen 6 kilometer per uur. Een zuurstoffles langs de kantlijn. Kortom verhaal over het spel van deze volhoudende voetbalopa’s. Ik bijvoorbeeld, ik zou de eerste kunnen zijn die dit op zich neemt. Want ook ik behoor tot deze veteranen. Als ook heb ik verstand van het spel, i.t.t. Arie, die mijn vier doelpunten en spel ophemelt als ware ik nog in mijn gloriedagen. Intikkertjes waren het, vier maal op rij. Een kind kon ze niet missen. Zelfs Arie in gammele staat verkerend of zijn naar Kon. HFC B7 overgelopen zoontje Dirk, hadden het net weten te vinden, zo kinderlijk eenvoudig waren ze alle vier.

Dus stop ermee, genoeg is genoeg, het is welletjes met dat hele Arie gedoe. Maandag leest u allen een verslag van de veteranen opgemaakt door mij. En de week daarna volgt John en daarna Toon, Lex of Eric enz. Maar u krijgt eindelijk te lezen waar u recht op heeft, namelijk een voetbalverslag!