Afgelopen weekend kon ik weer niet deelnemen aan de strijd tegen de volgende tegenstander die moest aantreden tegen de binnen Kennemerland inmiddels wereldberoemde voetballers van de zondag equipe van Alliance ’22 veteranen. Reeds weken doe ik het voorkomen gebukt te gaan onder een verschrikkelijke, ondefinieerbare, moeilijk te traceren en voor de buitenwereld niet waar te nemen blessure.

De blessure waar ik echter onder te lijden heb is niet een kwaal met een fysieke achtergrond - natuurlijk heb ik wel te lijden onder fysieke beperkingen, maar deze zijn alleszins redelijk te noemen gezien mijn vergevorderde leeftijd, vraat- en drankzucht en zeer beperkte motorische vaardigheden. Mijn kwaal is van psychische aard en volledig toe te schrijven aan schaamte. Schaamte mijn ploegenoten en andere Alliance-leden onder ogen te komen en gesprekken aan te gaan waarin ik onophoudelijk moet verklaren hoe ik mijn zoon Dirk in godesnaam heb kunnen dwingen lid te worden van en bloot te stellen aan de mores van een van de aardsconcurrenten van Alliance ’22. Het door menigeen verwerpelijke geachte groepje omhoog gevallen nouveau-riche dat zich verzameld heeft onder de groepsnaam KHFC. Namens mijzelf en ook namens mijn vrouw, die volledig mesjogge wordt van mijn verlengde aanwezigheid op zondagmorgen, wil ik jullie verzoeken deze gevoelige gesprekken uit de weg te gaan. Reeds maanden ben ik in therapie en werk ik aan het feit dat ik probeer mijn fysieke tekortkomingen en de verkeerde keuzes welke ik heb gemaakt te compenseren via mijn kinderen.

In goed overleg met mijn psychiater, vrouw kinderen en ploeggenoten van Alliance ’22 veteranen 1 (kortom eenieder die mij bijzonder dierbaar is) heb ik besloten om uit de kast te komen en deze bekentenis te doen. Dit is een zeer bewuste keuze geweest. Het internet platform van Alliance verschaft een ideale mogelijkheid dit van mij af te kunnen schrijven en gehoord te worden door een dwarsdoorsnede van de maatschappij zoals die in mijn diepste dromen zou moeten zijn. Alliance is mijn utopische voorstelling van hoe de ideale sameleving eruit ziet. Ik hoop dat jullie (vooraleer Dirk natuurlijk) mij kunnen vergeven voor de door mij gedane misstappen en dat jullie mij weer in de armen kunnen sluiten. Met de schaamte zal ik nog jaren moeten leven en garanties dat ik niet in mijn oude gedragspartonen zal terugvallen kan ik jullie niet geven. Wel hoop ik weer op jullie steun te kunnen rekenen en ben ik ervan overtuigd dat wanneer ik deze onvoorwaardelijke steun krijg de kans redelijk groot is dat mijn andere drie kinderen een gelijkaardig lot als Dirk ten deel is gevallen bespaard zullen blijven. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.

Mij bewust zijnde van het feit dat dit een voetbalplatform is dien ik ook nog zijdelings aandacht te besteden aan mijn geliefde ploeggenoten en de wedstrijd welke zij afgelopen zondag gespeeld hebben. Wellicht hebben julllie allen kunnen opmaken uit het bovenstaande relaas dat ik afgelopen zondag niet zelf aanwezig was om de verrichtingen van mijn team te aanschouwen. Ik probeer me dan ook te beperken tot de feitelijkheden zoals ze mij ter ore zijn gekomen zoals ik overigens ook in andere verslagen mezelf altijd beperk tot feitelijkheden. Reeds vijftien tot twintig minuten voordat de voortreffelijke en zoals altijd foutloos fluitende Ton Tops met een eentonig fluitsignaal de wedstrijd in gang zette liepen de Hoofddorpers zich al warm. Ik heb vernomen dat er door de Hoofdorpers bijna onhoorbaar “morituri te salutant” gefluisterd werd bij het betreden van het vijandelijke veld, hetgeen spreekwoordelijk waarheid werd binnen zeer korte tijd nadat onze leeuwen de groene arena hadden betreden om de galjoenslaven van Hoofddorp op te vreten.

Het moet gezegd worden. De mannen kwamen relatief stroperig uit de startblokken. Mij is niet bekend of dit te maken had met de kortdurende warming-up waaraan onze mannen zich onderworpen hadden of dat een lichte onderschatting van de tegenstander hieraan ten grondslag lag. Wellicht is het echter zo dat tijdens mijn afwezigheid er strategische plannen geformuleerd zijn die nu vlekkeloos in de praktijk worden gebracht. De tegenstander kreeg een aantal kansen die niet werden verzilverd waarna de mannen snel het heft in vakkundige hand namen en de tegenstander naar de slachtbank leidde, het vlijmscherp geslepen mes tegen de strot duwde en met een snelle vakkundige haal de strot tot op de nekwervel doorsneed en leeg liet bloeden. Met name de doeltreffendheid van Jeroen Spee, die ik regelmatig van laksheid, ongeinteresseerdheid, overmatig zonaanbidden en luiheid heb beticht was van een professionalisme en koelbloedigheid die zelden op velden te zien is. Voor wat ik begrepen heb zal in mijn mening moeten herzien. Het gaat namelijk niet om de kwantitiet, maar meer om de kwaliteit. Iets dat ik zelf regelmatig uit het oog verlies (ook hier zal ik aan moeten werken). Uiteindelijk resulteerde het harde werk in een soepele 9-1 waarvan de productie volledig voor rekening kwam van Gerard (5x) en voornoemde Jeroen (4x) waarbij het obligate foutje van Alexander niet vergeten mag worden. Het samenzijn en hard zwoegen werd zoals gebruikelijk afgelsoten door mijn stoere vrienden met een welverdiende koude douche, tosti’s (niet warme dellen) eten en bier drinken. Wat een geluk heb ik toch dat ik deel mag uit maken van zo’n prachtig, machtig en productief gezelschap.

WaarisArie