Na een beladen en emotionele week, waarin ik vrijdag mijn trots en grote voorbeeld heb mogen begeleiden naar zijn laatste rustplaats, reed ik daags daarna tegen vieren langs ons geliefde Alliance op weg naar een volgend ‘feessie’. Dit maal moest het 50-jarig huwelijk van mijn schoonouders gevierd worden. In de gauwigheid zag ik Gijs terugspelen op Anton, die de bal met het lichaam controleerde en op links opende naar Jordi. Helaas zat er verkeer achter mij, anders had ik wel even halt gehouden en een paar minuutjes meegepikt van mijn zoon Dirk zijn oude team. Enfin, dat bewaren we maar voor een volgende keer, het seizoen is nog jong.

Zondagochtend, het was al bekend dat ik wegens een blessure zelf niet zou aantreden, begon het toch een beetje te kriebelen. Weliswaar niet van plan, besloot ik dan toch maar even een laatste kwartiertje mee te pikken van de eerste wedstrijd van het seizoen van mijn Veteranen als titelverdediger. En ook was ik razend benieuwd naar de binnenkant van de nieuwe kantine. Als gewoon moest er worden aangetreden tegen één van de drie Veteranenteams die Bloemendaal rijk is. Als ik mij de competitiestart van de laatste twee seizoenen nog helder voor de geest haal, belooft dat altijd een doelpuntrijk gebeuren te zijn. Tweemaal 9 doelpunten konden er genoteerd worden, echter helaas beide keren in het voordeel van Bloemendaal beslecht. Tweemaal met 5-4 de bietenbrug op.

Het autootje geparkeerd en zie daar de mannen op het gewone gras. Aanlopend stormde Gerard op het vijandelijke doel af en verre van ouderwets, deponeerde hij keurig de bal in het netje. Een glimlach kon ik enigszins niet onderdrukken. De gelatenheid aan Alliance zijde waarmee de treffer werd gevierd, deed mij vermoeden dat dit de eerste was en dat Bloemendaal ongetwijfeld reeds tot vijf was gekomen. Geen beter vermaak, dan leedvermaak en ik zou na afloop dan ook eens even flink wat zout in de wonden gaan strooien.

Verder lopend zag ik al de vertrouwde gezichten. Constateerde ik tevreden, dat John de zomer goed was doorgekomen en nog steeds zijn ongebruikelijke gewicht had weten te handhaven, zijnde 20 kilo lichter dan normaal. Dat onze eigen ‘peut’ Eric helaas alweer geblesseerd zichzelf aan de kant stond te kneden, te masseren en anderszins op te lappen. Dat bijna de voltallige webredactie stond opgesteld met Lex als vlaggenist en Bart op het middenveld, waarbij gezegd dat de groen zwarte banen écht enorm afkleden. Dat het droog en bijna 20˚ was en dus ook Jeroen Spee over het veld dartelde. En ga zo maar verder met al het vertrouwds wat ik daar binnen de lijnen zag.

Ik hield halt bij Eric en onze zeer gewaardeerde en meest trouwe supporter van de laatste jaren, pappa Bas. Natuurlijk even een ferme handdruk, maar meteen gevolgd met een licht ironische “Én, hoeveel staat het?”. Het antwoord even afwachten en dan kan de pret van mijn zijde dus beginnen, ik was er klaar voor. “7-0” zei Eric droog, alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Ik was met stomheid geslagen en al het leuks wat ik in petto aan leedvermaak klaar had, verdween als sneeuw voor de zon. “Hoe is dit in godsnaam mogelijk, hoe kan dit?” spookte door mijn gedachte. En op zoek naar een eerlijk antwoord, liep ik 10 meter verder richting mijn Bloemendaalse vriend, die inmiddels ook geblesseerd en fris gedoucht aan de lijn stond te kijken naar de verrichtingen van ons en de zijnen.

Nog twee doelpunten ploften in het netje en Bas schoof uit piëteit om verdere vernedering te voorkomen, een ‘opleggertje’ voor open doel bewust naast. Er vielen dus zoals vanouds weer negen doelpunten te noteren in de seizoensopening tegen Bloemendaal. Alliance is het seizoen begonnen met een klinkende 9-0 overwinning. Hiermede aantonend, dat we geen eendagsvlieg zijn, nestelen wij ons dus meteen weer aan kop!

Ton Tops floot af en de praatjes van de heren waren al snel niet van de lucht. Praatjes die ik ervoer als beledigend, onnodig kwetsend, ongepast en ook nog eens bezijden de waarheid. Met de grootste praatjesmaker onder ons, mijnheer Spee dus voorop, kreeg ik een eerste opmerking te verwerken; “het lek is boven”, kirde hij. Gevolgd door die andere Jeroen, met woorden in de trant van “fijn dat je geblesseerd bent”. In de kantine gevolgd door nog veel meer onzin en ongein van mijn geliefde teamgenoten.

Maar zoals gezegd had ik mij goed laten informeren daar aan de lijn en dat was dan toch wel een ander verhaal. Het was sluitpost Alex en Alex alleen die met weergaloze en onmogelijke reddingen Bloemendaal van scoren af wist te houden de eerste helft. Een beeld wat ik overigens ook zelf dat laatste kwartier bevestigd zag; hij zat er telkenmale zeer goed bij. En zo kon Alliance tegen de verhoudingen in met 2-0 gaan rusten. En als ik mij tevens nog goed weet te herinneren van de eerste wedstrijd verleden seizoen, was Alex nog helemaal niet in beeld bij ons. Die kwam pas in de derde wedstrijd naar ik meen op de proppen om ons team versterken. En hoe! En ook Ton Tops wist mij nu bij het passeren te vertellen “wat een keeper, zeg!”. Dus hoe de vork precies deze ochtend in de steel zat, wist ik allang. En dat heb ik eigenlijk ook met eigen ogen kunnen vaststellen, slechts dat ene kwartiertje aan de kant. Er zat weinig tot geen lijn in ons vertoonde spel en de ware reden daarvan moge voor een ieder duidelijk zijn. Maar nu laat ik ze nog maar even in de waan, de praatjesmakers. Morgen zal ik de orthopeed inschakelen, opdat hij kan aangeven wanneer ik weer aan de bak kan, want dat lijkt mij gewenst, zo niet hoogstnodig!