Zowaar dit keer een écht verslag, heus!

Zomertijd en op dit tijdstip, wellicht de eerste wedstrijd deze tijd te spelen; de kraker tegen OG, de huidige nummer 2, tegen Alliance Vets, jawel, de huidige nummer 1. In de overvolle kleedkamer, verzamelden zich 17 man sterk en kreeg ik mijn eerste domper te verwerken. Ik zou niet in de basis starten. Een tactisch warrig verhaal over te vormen koppeltjes als wisselbeleid lag daaraan ten grondslag. Ik troostte mij met het zoethoudertje, dat ‘ze’ dan met mij tenminste ‘nog iets achter de hand hebben’. Enfin!

De tweede domper kreeg ik meteen buiten te verwerken op weg naar het veld. Altijd goed om te weten dat ik niet serieus genomen wordt binnen mijn cluppie! De door mij geplaatste oproep van de week was aan dovemansoren gericht; Er stond geen hond langs de lijn, de trouwe enkelingen daargelaten! Speel je in de Zondag 1 ergens in de marge, dan staat het vol, maar als veteraan op weg naar het kampioenschap, tel je kennelijk niet meer mee!

De derde domper naderde. Op de bank gezeten, de wedstrijd moest nog beginnen, werd ik overmand door een opkomende faalangst. Ik verkrampte en vreesde een verkeerde inworp als eerste balcontact. Als dat al mis zou gaan, welke kant zou dan in hemelsnaam het leder opgaan als ik ‘m met de pantoffel zou raken? Ik probeerde me te herpakken, wat lukte bij het eerste fluitsignaal van Ton Tops; de wedstrijd was begonnen.

Nu is de situatie vooraf zo, dat rustig achterover leunen en gokken op een gelijkspel geenszins een optie voor ons zou zijn. Immers Bloemendaal zou dan als lachende derde in verliespunten gelijk met ons kunnen komen. Dus vol op de aanval, zoals we eigenlijk gewoontegetrouw altijd doen. Met onze spitsen voorin is dat ook niet meer dan normaal.

We speelden in een vertrouwde 4-4-2 formatie. Klinkt tegenstrijdig met op de aanval spelen, maar dat heeft meer te maken met onze leeftijd. Ook met deze opstelling kan er heus gewoon lekker aanvallend gevoetbald worden. Bas en Gerard loerend voorin, John kort daarachter in de rug gesteund door Willem. Op de flanken links Frank en rechts Toon. Een verdedigingsblok om U tegen te zeggen, met Fred en Robert centraal, Harry en Joep als backs en Alex vertrouwd op doel.

Na een minuut of wat constateerde ik niet erg tevreden vanaf de bank, dat we minder waren. Wat eigenlijk al zichtbaar was bij de aftrap, want die werd subiet en nogal klungelig ingeleverd. We speelden rommelig en waren behoorlijk slordig in balbezit; twee stations hooguit en dan weer inleveren. Dat beloofde niet veel goeds en OG tikte naar hartenlust.

Wat mij wel tevreden stemde, was dat ik mijn teleurstellingen had overwonnen. Moest zowaar een glimlach onderdrukken, denkend aan een 4e domper. In de kantine zou die stomme klok zeker nog wel op wintertijd staan en kan je nog een uur langer op je pilsje wachten! Ik besloot mijn toegewezen kompaan maar eens aan de bank te koppelen om zelf eens het nodige draafwerk te gaan verrichten. Het spel bleef rommelig, maar met mijn eerste ingooi was niks mis, godzijdank!

OG bleef oppermachtig, maar aangevuld met spelers uit ‘hogere’ elftallen, was dat niet verwonderlijk. Ze namen de wedstrijd dus serieus en dat streelde ons ego. Betere spelers opstellen geeft aan, dat ze bij voorbaat onder de indruk van ons zijn. Maar goed, het bleef rommelig van onze zijde en de goal van OG kon dan ook niet uitblijven; een mooie voorzet, dito afgerond met het hoofd. Godzijdank hielden wij stand tot aan de rust, maar echt hoop op een goede afloop, was met ons mindere spel vandaag niet aan de orde.

De tweede helft begon van onze zijde net zoals de eerste helft, echter OG bakte er ook niet meer zoveel van. Hadden kennelijk in de rust het idee vervat, dat het allemaal vandaag wel zou lukken en namen wat gas terug. En toen lieten de veteranen zien waarom ze bovenaan staan. Lukt het niet met vlotte combinaties, dan zetten we maar een tandje bij qua werklust. Dat dit werkte bleek uit het simpele feit dat OG niet meer gevaarlijk werd. Harry buffelde tegen de gevaarlijke linksbuiten en liet ‘m geen kans, Toon legde aan de andere zijde de rechtsbuiten aan banden, door het centrum viel er überhaupt geen eer te behalen met mannen als Robert en Lex. En de angel, ene Justin, werd van de mat gespeeld door Willem. Maar toch, echt geloof in een doelpunt was er niet. Het zou wel bij 0-1 blijven.

Ja en laat ik het dan maar even hardop zeggen; “oh, wat zonde dat jullie allen geen gehoor hebben gegeven aan de oproep!”. Mijn lieve hemel wat een eindsprint met een ieder op zijn tandvlees. Er kwamen zowaar wat kansjes, maar die werden nog niet benut tegen de oppermachtige keeper. Tot dat het moment dat Willem een schier onmogelijke bal met een ferme sprint wist binnen te houden aan de zijlijn in de buurt bij de cornervlag. Nou was dit al een prestatie van jewelste, maar dan die voortzetting. Een voetbalintelligentie om je vingers bij af te likken. Niks te pielen en draaien in een hoekje, maar gewoon met verstand en overzicht de bal terugleggen op de inkomende rechtshalf*, die de bal in één keer met een afgemeten trap op de stropdas van Fred legde. Oogjes dicht en binnenlopen; 1-1. Als kinderen zo blij en terecht.

‘Op slot de boel’ dacht ik, maar we bleven aanzetten. Kregen ook wel de ruimte, want OG wilde weer de draad gaan oppakken, immers een gelijkspel zette voor hun geen zoden aan de dijk. En toen gebeurde het, ik wist niet dat het kon. Dat een veteraan een peer kan geven tegen een bal als Ronald Koeman in zijn gloriedagen. Een puike aanval over links, de bal terugleggend op de instormende Willem, die de bal wel zo kogelhard in de kruising joeg! Mijn lieve hemel, wat een dreun en de genadeklap voor het verbouwereerde OG. Tja, al stel je het hele eerste op, dan nog ben je niet zeker van winst op de Alliance Veteranen! Wat een apotheose en wat een karakter toonden wij allen vandaag! Petje af en zelden zo genoten van een overwinning. Nog zoeter het nieuws dat Bloemendaal, de nummer 3, ook punten liet liggen. Vijf punten los, met nog vijf wedstrijden te gaan. We mogen er een beetje in gaan geloven, toch?

VeterArie (*vandaag rechtshalf)