Verlegen om aandacht, schreeuwde zij ons toe via elke krant die er maar oor naar had; “Sex in Thailand” viel haar bitter tegen en ik denk dat daar weer een nieuw boek aan zit te komen van ons literatuurprinsesje bij uitstek Heleen van Royen.

Verlegen om aandacht zit ik alweer twee weken voetballoos voor me uit te staren. Maar helaas viel ook mij dan deze zondag met eindelijk weer voetbal bitter tegen, dus daar zat weer een epistel aan te komen van VeterArie.

Heleen is drie keer in Thailand op vakantie geweest, maar het moest haar toch nu wel van ’t hart, dat sex haar iedere keer vies tegen viel. Ik ben nog nooit in Thailand geweest, dus kan ik hier niet over oordelen. Wel probeer ik mij in te leven in haar bevindingen en dan heb ik meteen te doen met manlief. Wat zou er toch met Ton aan de hand zijn daar in Thailand? Waarom komt hij niet tot daden? Ontbreekt het hem simpelweg aan lust op vakantie of heeft het specifiek te maken met het land Thailand? Gaat hij liever een beetje Oosterse cultuur snuiven, dan dat hij weer de hoofdrolspeler moet gaan uithangen in een nieuw te schrijven hoofdstuk van zijn vrouw?

Ik zat zondag voor de derde achtereenvolgende keer op de bank en het moet mij van ’t hart, dat mij dat iedere keer weer vies tegen valt. Zeker als ik de daden kon aanschouwen van mijn teamgenoten. Hadden zij geen zin meer in voetbal? Is het tijdstip dan toch te vroeg? Gaan zij liever een zacht gekookt eitje proeven bij het zondagochtend ontbijt, dan dat zij weer de hoofdrolspeler moeten gaan uithangen in een nieuw te schrijven epistel van VeterArie?

Nu blijkt, dat de tegenvallende sex helemaal niets van doen had met manlief, maar met de lokale masseuses van Heleen. Nu had ik nog meer te doen met Ton, want heus, Ton wilde dus best wel, ook daar in Thailand, maar mocht gewoon niet. Heleen wilde liever tot een ‘happy ending’ komen met één van de plaatselijke masseuses, echter die begreep geen bal van wat Heleen nu allemaal bedoelde. En arme Ton zat daar wellicht dan naast op een stoel van verveling in een boek te bladeren en te wachten op zijn beurt.

Ook de veteranen wilden best voetballen, maar niet om in de tweede helft plaats te moeten maken voor Arie. En eigenlijk begrijp ik ze wel als ik zag hoe lekker ze weer samen aan het voetballen waren. Zij wilden gewoon van acquit af aan gezamenlijk komen tot een ‘happy ending’ na negentig minuten verstreken. Maar ik zat daar dus op de bank, nukkig voor mij uit te staren, te wachten op mijn beurt.

De nieuwe schoenen van Joep, Bas schitterende knal na dito voorzet van Lex, een bekeken afstandschot van Robert en een flinke bloedneus voor Gerard bracht de ruststand op 3-1. Met vier man sterk op de bank werden de eerste drie wissels bij de thee doorgevoerd, nu alleen Arie nog. Er heerste een serene rust, tot dat daar zuchten van verlichting klonken bij de heren veteranen. Joep trok zijn trainingsjas dan maar aan en zou plaats maken voor Arie.

Ik bracht de tweede helft alles als linker middenvelder, maar kennelijk niet alles wat de heren er van verwacht hadden. Of misschien juist wel en was ik het zelf, die dacht ‘de heren verwachten niet veel van mij vandaag’. Ik stond immers altijd vrij en aanspeelbaar, maar kreeg slechts drie ballen. Tot in de 85^ste minuut mijn vierde balcontact zelfs brutaal van mijn schoen werd geplukt door Bastiaan! Met twee wonderschone doelpunten van diezelfde Bastiaan en wederom Robert werd de einduitslag 6-2, maar mijn bijdrage was nihil.

In de kantine was een welverdiend pilsje dan ook niet aan mij besteed en dus lurkte ik maar eenzaam en alleen aan een Spaatje Blauw. In gepeins verzonken was ik al in Thailand aan beland, samen met Heleen. Een beetje lekker schrijven met zijn tweeën en wie weet geef ik haar wel alles bij een flinke massagebeurt, want ik weet heus wel wat Heleen wil. Ik kon toen daar in de kantine een glimlach niet onderdrukken bij deze gedachte, want ik zag opeens Ton naast Heleen en mijzelf op een campingstoeltje zitten te wachten op zijn beurt. Ik kreeg nu echt intens te doen met Ton. En opkijkend in de snuiten van mijn bier drinkende kompanen, besloot ik toen ook maar een pilsje te vatten en mijn Spaatje Blauw aan John te geven. Nee, het moet een incident zijn geweest, die weinig ballen die ik kreeg. Ik ben namelijk best nog van waarde en nut binnen dit sterrenensemble en dat weten zij heus ook!