Je leest vaker over trainer/coaches die op een gegeven moment het contact met ‘die jonge gasten’ kwijt raken. Aangezien ik zonder moeite Going back to the Zoo op de radio herken, Eminem een begaafd tekstdichter vindt en niet te snel te shockeren ben, dacht ik nog wel een tijdje mee te kunnen. Het einde nadert, zo bleek op de kale vlakte van UNO.

UNO staat voor ‘Uit Nood Ontstaan’. Het gehele complex van kantine tot en met kleedkamers ademt inderdaad iets van ‘nood’. Zelfs zonder regen zou je er een bezwaard gemoed van krijgen. Wellicht dat dit de aanloop tot de waargenomen generatiekloof was. De D2 spelers zuchten nl. in de kleedkamer al strijdkreten als: “ik heb het koud” en “dit moet toch afgekeurd worden”. Let wel, toen zaten ze nog binnen. Bij de warming up waren ze evenmin vooruit te branden. Het meest verbazingwekkend vond ik echter dat ze in de rust, die we met 0-2 ingingen, nog steeds liepen te klagen. Ik geef toe, ik was zelf geen jongen die als het regende veel zin had om te voetballen, maar als je dan toch eenmaal bezig en nat was….. dan werd het leuk. Dan was het de kunst zo modderig mogelijk van het veld te komen en na drie minuten spelen klaagde niemand meer.

Maar goed, andere tijden, andere kinderen. We waren met 15 man (met dank aan Egypte en slecht tellen van ondergetekende) wat tot een zeer complex wisselschema leidde. Hoewel circa 50% van het team een snipperdagje nam waren er gelukkig een paar strijders, die UNO meestal van ons doel afhielden. Wesley is altijd strijdbaar en Bas was uitstekend op de voor hem redelijk nieuwe plek van laatste man. Bastiaan keepte wederom erg sterk, hij had niet veel te doen, maar in de 1e helft had hij een paar keer een prima reflex met de voeten. Het was Bas die na zo’n twintig minuten uit een vrije trap (met heel veel hulp van de UNO-keeper die lang bij de 1e paal bleef vertoeven) de bal bij de 2e paal binnen schoot. UNO was zeker niet minder, maar meestal scoort de D2 wat soepeler. Zo ook nu: vlak voor rust een prachtige pass van Wesley op de vandaag wat slaperig ogende Jan-Joris, die ineens een turbo inzette en mooi binnentikte.

Fijne ruststand. Dat zou een mooie 2e helft kunnen worden. Maar het bleef regenen. De bal was zwaar, het veld was zwaar, de combinaties onzuiver, het bleef regenen (had ik dat al gemeld?) en er viel weinig te genieten. Drie minuten voor tijd maakte UNO nog 1-2, waar wij toch allang een derde hadden moeten maken, maar Youri’s fraaie rush eindigde in een schot net voorlangs. Eindeloos duurde die tweede helft, de langste in de voetbalgeschiedenis (zo leek het) en toen was het voorbij.