Het moest er toch een keer van komen: verliezen. Maar het was een eervol verlies tegen een sterke, goed georganiseerd spelende tegenstander. De mannen van DIOS zetten ons het 1e kwartier zwaar onder druk. We kwamen amper over de middellijn en het was aan de kracht van onze verdedigers te danken dat het lang 0-0 bleef. Erg lang. Want ondanks de grote druk gaven Polle, Wesley en Mick bijna geen kans weg. Bastiaan greep vaak goed in en bleek een ontmoedigende aanwezigheid voor de DIOS-aanvallers. Mooie illustratie was een moment in de tweede helft waar een DIOS-aanvaller voluit sprong om de bal te koppen en Bastiaan hoefde niet eens te springen om de bal te plukken.


Gastspeler Joel deed het achterin eveneens uitstekend; hij was weer onpasseerbaar en ook sterk in de opbouw. Op het middenveld en vooral voorin werden we echter continu afgetroefd door de gretige en fysiek sterkere Nieuw-Vennepers. Onze spitsen hebben tot nog toe iedere wedstrijd gescoord, maar deze zaterdag bleven ze onzichtbaar. Dat had ook te maken met de manier waarop ze ‘gevoed’ werden, want onze middenvelders hadden het eveneens erg zwaar. Alleen Bas lijkt op te bloeien in zo’n zware fysieke strijd. Aan het einde van de 1e helft ontworstelden we ons even aan de grote druk en kwam met name Youri een paar keer in hun strafschopgebied.
De 2e helft bood het zelfde beeld: DIOS meer aan de bal, feller en maar weinig onheil voor ons goal. Tot 10 minuten voor tijd een enorme fout van de scheidsrechter een penalty opleverde. Na een gevaarlijke DIOS redde Bastiaan met een keurige sliding. Tot verbijstering ook van de sportieve DIOS trainer en ouders legde de scheids de bal op de stip. “Een cadeautje pakken we wel uit”, zei hun trainer achteraf (en gelijk heeft ie). Daarna namen we achterin wat meer risico om de gelijkmaker te forceren en DIOS strafte dat bekwaam af.
Een ramp: zo’n verlies? Nee, beslist niet. Het was erg nuttig om de mannen tegen een sterke tegenstander te zien buigen, maar niet barsten (zonder die penalty, meende ook DIOS, was het 0-0 gebleven). En ik denk dat dit juist het begin is van een ontwikkeling naar een hoger niveau. Want de spelers groeien pas van dit soort wedstrijden. Hopelijk treffen we tegenstand in de competitie, maar we zullen zeker meer van dit soort tegenstanders opzoeken.