Prachtig zonnetje in Vijfhuizen, iedereen lekker uitgeslapen en alle tien F3-spelers kwamen opgedraafd om de mannen van het eerste elftal een hart onder de riem te steken. Ook practisch alle ouders waren aanwezig om te bezien of wij de DSOV F6 aan konden. De coaches voerden de druk hoog op: “jongens jullie kunnen het niet maken om te verliezen, want anders raakt het 1^e aangeslagen en dan “WORDT HET HELEMAAAL NIKS”. Helaas, deze onschuldige achtjaren wisten niet wat een eerste was.


Vervolgens ontdekten we dat een enthousiast jeugdbestuurslid van DSOV dit voorwedstrijd-festijn in gang gezet had, maar het blijkbaar een verrassing voor iedereen wilde laten zijn. Gelukkig waren er wel acht Vijfhuizer kinderen met ouders en coach aanwezig. Verder vond iedereen het gezellig dat we er waren, maar men wist niet wat met ons te doen. Enfin, wij lieten ons niet kisten, dus gebroederlijk en gezusterlijk werden met de DSOV-ouders goals gesjouwd en een scheidsrechter gezocht. Daarna moesten we de Alliance-senioren met zachte hand naar de andere helft van het veld drijven, alwaar ze hun warming-up konden voltooien. De mannen keken mild verbaasd naar ons: “wat toevallig dat wij daar ook waren in die grappige groen-zwarte shirtjes”. Enigszins gealarmeerd door deze milde verbazing, benaderden we snel de Alliance-trainer: hij wist inderdaad niks van een voorwedstrijd, maar zijn mannen zouden natuurlijk hand-in-hand met de kleine helden het veld op gaan.

En dan de wedstrijd. Van de F3 bedoel ik. Door de rommelige en late start werd het de kortste wedstrijd uit de geschiedenis. Het spel golfde kluitjesvoetballend over-en-weer en kort voor rust ramde Ole de 0-1 binnen. In de rust hoorden we dat we nog slechts 6 minuten konden spelen, daarna ‘willen ze ons van het veld hebben’. Deze coach voelde zich niet geheel welkom, voelde irritatie opwellen… haalde diep adem, dacht ‘zen’, blije kindergezichtjes, ademde nog eens door en de 2^e helft was onderweg. Een eveneens positivo-ouder stelde: dit is wat je wilt, je staat uit 0-1 voor en dan fluit hun scheids 14 minuten te vroeg af!

Enfin, een paar minuten later staan onze kleine helden heldinnen (kijk de foto’s) hand-in-hand met hun grote voorbeelden, zij vertellen trots hoe zij met de punten naar huis gaan, mijn dochter Luca riep verheugd: “ik heb de keeper!”, er werd gelachen, ik zag de spelers van het eerste hun rug rechten, trainer Imro glimlachte tevreden: dit kon niet meer mis gaan.

De rest is geschiedenis. In een flonkerende show met veel strijd en elan, geϊnspireerd tot in hun tenen, wisten de Groenzwarten deze uitwedstrijd in hun voordeel te beslechten. De weg omhoog is ingeslagen, twee inhaalwedstrijden voor de boeg en wie weet waar ons vlaggenschip gaat eindigen.

In ieder geval lijkt het mij voor het verbeteren van de verbinding tussen senioren en de jeugd erg goed om dit soort happenings vaker te organiseren. Zodat de volgende keer deze f-jes wel weten wat een ‘eerste’ is.

Meer foto's