Een compilatie van stukjes

Ik sta nu bijna twee weken droog en dat valt me zwaar. Ik word sikkeneurig, geagiteerd om het minste of geringste en ben niet echt vriendelijk voor mijn omgeving. En ook mijn spieren spelen gek genoeg op, ik ben al stijfjes bij het opstaan, wat ik nog nooit eerder had. Het schijnt erbij te horen zegt een goede vriend, tevens dokter. Maar goed, wat wil je na twee weken al geen bal te hebben geraakt.

Gelukkig is er toch veel gebeurd op voetbalgebied en dat houdt mij dan maar op de been. Veel dingetjes overigens, waarover ik al in eerdere stukjes verhaald had. En dat zou mij bijna in de waan laten, dat ik het bij het rechte end zou hebben gehad of erger nog, dat ik verschrikkelijk veel verstand heb van voetbal. Maar gelukkig is dergelijk arrogant gedrag mij vreemd.

Alvorens hier verder op in te gaan, wil ik eerstens even het volgende kwijt. Het geval wil, dat ik nogal boos ben benaderd van de week door het management van Horst Hrubesch. Het management is via via aan de weet gekomen van mijn uitingen over hun Horst “und daß war unserer Horst ins falsche Kehle geschossen!”. Wat naamstelling aangaat ben ik al net een kameleon; Arie, Et-C-terArie, VeterArie, ik pas me aan aan het moment, dus voeg ik daar nu met het grootste gemak RectificArie aan toe, want “Horst is wel lelijk, maar dus niet eng!”. Bij deze heb ik dat dan rechtgezet!

In hetzelfde stuk behandelde ik de spitsen van de veteranen. Getergd als zij hierdoor waren, waren zij vast besloten mij te trakteren op een stukje van mijn eigen ongelijk in mijn afwezigheid. Gretig op zoek naar de goal om er toch in ieder geval nóg ééntje meer dan Arie te scoren of anders met dat ene doelpunt hun eigen seizoensproductie met één schot te verdubbelen. Zie hier, er gingen er vier in afgelopen zondag, maar van wie?

In de lijn der verwachting had nu een epistel over de middenlinie of achterhoede kunnen volgen, maar ik durfde het eerlijk gezegd niet aan. Moest ik beginnen met een vergelijk van onze Lex met Michel Valke? Ook onze aimabele Michel was een waar schutter in eigen goal. De inswinger die hij bij een vijandelijke corner, de eerste paal dekkend, met een meesterlijk buitenkantje schoen onder de eigen lat knalde, staat een ieder nog helder voor ogen. En dat dan ook nog in Oranje hemd! Zou Lex afgelopen zondag ook weer negatief betrokken zijn geweest? Immers met weliswaar vier voor, kregen we er ook vijf tegen! Ik hoop het niet voor hem, maar ik weet het dus niet zeker.

Wel vond ik het al zo vreemd zondag in de loop van de middag en helemaal de dag erop. Geen enkel euforisch sms-je verscheen op mijn schermpje. Geen enkele jubelstem klonk mij tegemoet bij het afluisteren van mijn voicemail. En wat ik al bevroedde, werd die dag erop bevestigd; 5-4 klop thuis tegen VVC. Het Haarlems Dagblad had het goed deze maandagochtend. En schreef ik ook niet dat ze hopelijk toch één keer wel zouden verliezen zonder mij? Maar zo snel al? Nee, helaas zit het lek kennelijk weer onder! Naar de kelder Frank!

Vandaag dan maar even zelf geïnformeerd; 4-1 winst, maar moeizaam. In de laatste 10 minuten was een dermate geprikkelde Bas alsnog goed voor de drie punten met een loepzuivere hattrick. En dan ben ik blij, natuurlijk. Blij met ook ‘mijn’ drie punten, blij voor mijn dierbare ploeggenoten en blij dat ik rustig verder de verjaardag kan gaan vieren van mijn beide dochters; 16 en 7 jaar. De enige reden van mijn afwezigheid vandaag.

Moe maar voldaan, sluit ik af met een kopje soep en maak mij op voor één uurtje Studio Sport. Gelijk weer klaarwakker! Wat een volstrekt debiele en onterecht rode kaart voor Anita en waarom weigert de scheids enig commentaar na afloop? En wat een onterechte penalty voor Twente, niemand zag hands van Ado en waarom weigert de scheids enig commentaar na afloop? Jonathas, spits van AZ, haakt zichzelf en verdient daarmee een penalty, de scheids werd niet eens meer om commentaar gevraagd. Ach, het zijn allemaal ook maar mensen. Nee, dan Mario Been. Mario, die afgelopen week nog zijn contract wou verlengen tot medio 2015, kreeg met 10-0 op de broek van PSV. Met hoeveel? Met 10 tegen 0!!! “Mwah” dacht Mario, het mooie jongetje van de trainersklas na afloop “10-0 is lelijk, maar nog niet zo lelijk als Horst Hrubesch”. Brrrr, eng hoor!