Het lek is boven
Ik heb Frank al drie weken niet gezien. Zat weliswaar een afgelasting tussen en één wedstrijd was ik er zelf niet, maar ik heb Frank al drie weken niet gezien. Onze voetballende loodgieter is druk en kennelijk ook op zondag. Ik zie hem zo voor me, zijn voetbaltas inpakken, misschien zelfs al zijn Alliance shirt voor vandaag aan en dan gaat daar zijn mobiele loodgieters diensttelefoon; een spoedklusje. ‘Grump’ hoor je ‘m denken, maar plicht roept. En daar gaat hij op weg naar het noodgevalletje.
Een soort van Monty Python-achtige sketch speelt zich vervolgens af. Frank belt aan, wacht af bij de voordeur en tuurt wat om zich heen. Dan gaat de deur open en verschijnt tot Franks grote schrik een pikante dame in een weinig verhullend negligéetje. “Hai” zegt ze met een zwoele stem “het lek is boven”. Frank kijkt nog één maal de straat in, stapt naar binnen en de deur valt dicht.
Vandaag uit tegen Edo, koploper zowaar, dus aantreden in de sterkste opstelling. Frank was er dus niet, maar dan houden we nog altijd 17 man over en dat maakt het er niet gemakkelijker op voor onze nieuwe duo-aanvoerders. Wat dat aangaat, had Fred verleden jaar toch wel een makkie met de elf man die hij iedere week weer op de been wist te krijgen. Nee, voor Toon en Bas was het weer puzzelen geblazen, maar dat deden ze wederom met verve. Posteer elf man zo, om het Edo de eerste helft lastig te maken en vooral om ze moe te spelen. Houdt twee bikkels klaar in tenue om in te vallen daar waar nodig op elk moment in die eerste helft. En kom in de tweede helft met vers bloed op de proppen, door vier toeschouwers van de eerste helft in een veteranen kloffie te hullen en laat die dan van acquit starten de tweede helft. De verrassing is compleet en de overwinning ligt voor het grijpen.
Zoiets had de gedachte kunnen zijn, maar het pakte deels wat anders uit. Sterker nog, het enige wat klopte was inderdaad de overwinning, maar verder liep alles toch wel anders. De elf starters waren niet bij machte om het voetballende Edo adequaat af te stoppen. Waren niet bij de les en over het algemeen wat slap, mijzelf incluis, want ook ik hoorde bij de startende partij. Overigens heb ik thuis wel gezegd dat ik erg lekker op dreef was en zowaar een publiekswissel kreeg. Dat dit reeds in de rust gebeurde en ook gold voor Joep, Toon, Bas en Roel heb ik uiteraard maar verzwegen, maar dit terzijde.
Terug naar de eerste helft. Van de elf starters was er eigenlijk één wel op dreef en dat was onze nieuwe keeper Alexander. Heerlijk om zo’n man op goal te hebben staan, goede reddingen en verrichtingen, lekker meevoetballend en aanwezig in woord en gebaar. Achter ons ligt dan eindelijk het suffe poten in de kleedkamer, waar Lex dan altijd maar als laatst gekozen wordt en hij mopperend weer dat gele tricot over zijn schouders dient te hijsen. Nee, nu een echte keep en dat hielp. Hij hield de schade beperkt tot slechts 3-2 met de rust.
De omzettingen werden duidelijk en zonder gemor aanvaard. Edo leek ondanks de matige tegenstand toch wel wat vermoeid en dus was het tijd om het klusje te klaren. Dus daar verschijnt de aalvlugge Spee voorin om de achterhoede dol te draaien met zijn onnavolgbare arsenaal aan trucs. En komt ook rots in de branding Fred ten toneel. De lepe en met vernuft spelende dirigent John treedt ook aan. En vervolgens verschijnt daar ook ene Jeroen, die mij volledig onbekend is en ik nog nooit eerder heb gezien. Was ik in betere doen geweest, dan had ik zeker niet mijn shirt afgestaan aan een voor mij onbekende invaller. Nu liet ik het maar op z’n beloop.
Enfin, de tweede helft. Aalvlugge Spee stond 45 minuten lang te zonnebaden bij de cornervlag en kwam geheel in het spel niet voor. John dirigeerde behoorlijk wat afstandschoten naast in plaats van tussen de palen. Fred leverde ballen zo knullig in, dat dit zelfs resulteerde in nog een tegentreffer. En die nieuwe Jeroen, stond al snel weer buiten de lijnen met een opspelend hamstringetje. Nee, het echte werk moest ook nu weer komen van de diehards die reeds een helft in de benen hadden. Willem knokte, schoffelde en zwoegde; Gerard liep zich de longen uit het lijf en pielde naar hartenlust; Bastiaan idem dito; Robert, Eric en Lex vormden een muur en hielden de boel hermetisch dicht; en natuurlijk was daar altijd onze nieuwe sluitpost, Alexander. Zie hier de totstandkoming van de drie doelpunten die het ons de tweede helft opleverde. Drie doelpunten maar liefst, waardoor dat ene schoonheidsfoutje van Fred, hem na afloop meteen vergeven werd. Eindstand 4-5 en dat is een mooi resultaat uit bij en tegen Edo.
“Het lek is boven” riep John mij vanuit het veld toe. En ook bij het biertje en kroketje sprak John met een glimlach “Het lek is boven, is dat geen leuke titel voor een stukje?”. Ik kon nu wel aan Frank gaan denken, hoe het ‘m verging met zijn eigen Monty Python verwikkelingen, maar John doelde natuurlijk op mij. Na klinkende overwinningen op OG in mijn afwezigheid en nu dus ook Edo, zittend op de bank, schijnt “het lek boven”. Dat is natuurlijk gewoon voetbalhumor onderling. En zo niet, dan zullen ze een volgende keer zonder mij toch hopelijk wel één keertje verliezen?
Vandaag uit tegen Edo, koploper zowaar, dus aantreden in de sterkste opstelling. Frank was er dus niet, maar dan houden we nog altijd 17 man over en dat maakt het er niet gemakkelijker op voor onze nieuwe duo-aanvoerders. Wat dat aangaat, had Fred verleden jaar toch wel een makkie met de elf man die hij iedere week weer op de been wist te krijgen. Nee, voor Toon en Bas was het weer puzzelen geblazen, maar dat deden ze wederom met verve. Posteer elf man zo, om het Edo de eerste helft lastig te maken en vooral om ze moe te spelen. Houdt twee bikkels klaar in tenue om in te vallen daar waar nodig op elk moment in die eerste helft. En kom in de tweede helft met vers bloed op de proppen, door vier toeschouwers van de eerste helft in een veteranen kloffie te hullen en laat die dan van acquit starten de tweede helft. De verrassing is compleet en de overwinning ligt voor het grijpen.
Zoiets had de gedachte kunnen zijn, maar het pakte deels wat anders uit. Sterker nog, het enige wat klopte was inderdaad de overwinning, maar verder liep alles toch wel anders. De elf starters waren niet bij machte om het voetballende Edo adequaat af te stoppen. Waren niet bij de les en over het algemeen wat slap, mijzelf incluis, want ook ik hoorde bij de startende partij. Overigens heb ik thuis wel gezegd dat ik erg lekker op dreef was en zowaar een publiekswissel kreeg. Dat dit reeds in de rust gebeurde en ook gold voor Joep, Toon, Bas en Roel heb ik uiteraard maar verzwegen, maar dit terzijde.
Terug naar de eerste helft. Van de elf starters was er eigenlijk één wel op dreef en dat was onze nieuwe keeper Alexander. Heerlijk om zo’n man op goal te hebben staan, goede reddingen en verrichtingen, lekker meevoetballend en aanwezig in woord en gebaar. Achter ons ligt dan eindelijk het suffe poten in de kleedkamer, waar Lex dan altijd maar als laatst gekozen wordt en hij mopperend weer dat gele tricot over zijn schouders dient te hijsen. Nee, nu een echte keep en dat hielp. Hij hield de schade beperkt tot slechts 3-2 met de rust.
De omzettingen werden duidelijk en zonder gemor aanvaard. Edo leek ondanks de matige tegenstand toch wel wat vermoeid en dus was het tijd om het klusje te klaren. Dus daar verschijnt de aalvlugge Spee voorin om de achterhoede dol te draaien met zijn onnavolgbare arsenaal aan trucs. En komt ook rots in de branding Fred ten toneel. De lepe en met vernuft spelende dirigent John treedt ook aan. En vervolgens verschijnt daar ook ene Jeroen, die mij volledig onbekend is en ik nog nooit eerder heb gezien. Was ik in betere doen geweest, dan had ik zeker niet mijn shirt afgestaan aan een voor mij onbekende invaller. Nu liet ik het maar op z’n beloop.
Enfin, de tweede helft. Aalvlugge Spee stond 45 minuten lang te zonnebaden bij de cornervlag en kwam geheel in het spel niet voor. John dirigeerde behoorlijk wat afstandschoten naast in plaats van tussen de palen. Fred leverde ballen zo knullig in, dat dit zelfs resulteerde in nog een tegentreffer. En die nieuwe Jeroen, stond al snel weer buiten de lijnen met een opspelend hamstringetje. Nee, het echte werk moest ook nu weer komen van de diehards die reeds een helft in de benen hadden. Willem knokte, schoffelde en zwoegde; Gerard liep zich de longen uit het lijf en pielde naar hartenlust; Bastiaan idem dito; Robert, Eric en Lex vormden een muur en hielden de boel hermetisch dicht; en natuurlijk was daar altijd onze nieuwe sluitpost, Alexander. Zie hier de totstandkoming van de drie doelpunten die het ons de tweede helft opleverde. Drie doelpunten maar liefst, waardoor dat ene schoonheidsfoutje van Fred, hem na afloop meteen vergeven werd. Eindstand 4-5 en dat is een mooi resultaat uit bij en tegen Edo.
“Het lek is boven” riep John mij vanuit het veld toe. En ook bij het biertje en kroketje sprak John met een glimlach “Het lek is boven, is dat geen leuke titel voor een stukje?”. Ik kon nu wel aan Frank gaan denken, hoe het ‘m verging met zijn eigen Monty Python verwikkelingen, maar John doelde natuurlijk op mij. Na klinkende overwinningen op OG in mijn afwezigheid en nu dus ook Edo, zittend op de bank, schijnt “het lek boven”. Dat is natuurlijk gewoon voetbalhumor onderling. En zo niet, dan zullen ze een volgende keer zonder mij toch hopelijk wel één keertje verliezen?
