Het seizoen is dan nu echt begonnen, de kop is eraf. Na wat geoefen links en rechts en wat bekerwedstrijdjes hier en daar, zijn afgelopen weekend de eerste competitiewedstrijden gespeeld. Natuurlijk hou ik alles scherp in de gaten voor wat betreft de jeugd en dan met name de C1 en C2, een selectie waarvan mijn zoon deel uitmaakt, maar ook de D1, daar deze onder leiding staat van mijn goede vriend Bas en mijn fijne teamgenoot Willem. Niet dat de rest mij niet interesseert, maar je kunt natuurlijk niet alles op de voet volgen, terwijl je dat natuurlijk wel wilt.

En daar zit ‘m nu net de kneep! Ik begin mij een beetje ongerust te maken zo aan het prille begin van dit seizoen. En nee, dat heeft niks met de accommodatie te maken. Natuurlijk wil ik zo graag mogelijk dat alles klaar komt daar aan onze Zeedistelweg, maar dat komt heus wel. Verontrustende verhalen over of het wel klaar komt binnen de gestelde termijn en wat mogelijk de heikele punten en obstakels zijn, die we nog tegen zullen komen, deren mij niet. Die verhalen hoor je altijd wel, als er een ‘verbouwinkje’ op stapel staat. Dat het er komt staat als een paal boven water en daarmee punt uit! Bovendien vind ik het helemaal niet verkeerd, daar in dat oude stadion in Haarlem Noord. Het is er goed toeven, een gezellige barman die altijd in is voor een praatje, dus wie weet ga ik het dadelijk nog wel missen ook.

Nee, het gaat mij om de jeugd en dan specifiek over hun vertoonde kunsten van elk weekend. In al die jaren voorheen werden we van acquit af aan op onze wenken bediend, maar nu blijft het nog angstvallig stil en maak ik me dus zorgen. Waar is mijnheer Plezier, waar is hij gebleven? Zou het allemaal wel goed met hem gaan? Er is toch niks aan de hand met hem? Wat zou er zijn?

Hij is toch niet met stille trom vertrokken, een deurtje verder op met het hele gezin, naar Geel Wit, de Koninklijke, EDO of waar dan ook? Hij bracht al eens eerder één van zijn kinderen onder bij het nu ter ziele zijnde Haarlem, het is dus mogelijk, maar het zal toch niet waar zijn? Of kan hij net als ik slechts typen met één vinger vanwege een Carpaal Tunnel Syndroom? Verrekte lastig om dat alleen al te typen met één vinger, ik geef het je te doen. Of is het erger en is hij reeds geveld met schrijverskramp? Een blokkade, die verre van wenselijk is voor een scribent. En helemaal niet voor deze scribent van het eerste uur. In één klap halveert de totale seizoensjaarproductie van het verslagenarchief op de Alliance site. De man van minstens zeven zonen; Mijnheer Plezier, waar is hij?

Zelf moest ik de lijn de lijn laten dit weekend, wegens een trouwpartijtje. Mijn Haarlemse buren, waar ook het groenzwarte hart huist, met moeder de trainster, vader de supporter, zoon Ot de ex-Alliancer en broertjes Anne en Bep de aanstormende jongelingen, besloten hun 10 jaar samenzijn te verzilveren met twee gouden ringen. Niet gewoon hier in Haarlem, maar deuren verderop in Noord Frankrijk. Dus daar ga je dan en ben je goede buur en verre vriend zomaar in één. Na de huwelijksvoltrekking, kon ik het dan toch niet laten, dus klim ik in mijn mobiel. Prachtig nieuws klonk, waardoor ik nog blijer werd dan ik al was hier buiten dit werkelijk prachtige kerkje in de uitlopers van de glooiende Franse Ardennen; C1 wint overtuigend zijn eerste competitiewedstrijd tegen Zwanenburg, met beter voetbal en doelpunten van Dirk (2x), Rick (2x), Tijmen (1x) en een eigen doelpunt, einduitslag 6-1. De C2 won zijn laatste bekerwedstrijd in de poule afgetekend met maar liefst 15-0. En D1 poetste een achterstand van 2-1 bij rust keurig weg in de tweede helft en won daarmede met 5-2.

Maar ja, van de rest weet ik dus niets, helemaal niets en dat baart mij dus zorgen. Mijnheer Plezier, laat wat van je horen, vul onze website met je kritische verslagen, gooi ‘m ouderwets bommetje vol, want wij willen gewoon lezen hoe het onze jeugd vergaat. Dus Erwin van Baarle, waar blijf je nou?

Et-C-terArie