“Afscheid nemen bestaat niet” zong onze Entertainer pur sang enige jaren geleden. Klinkklare nonsens natuurlijk, zo moest hij dat zelf jaren later onderkennen, toen hij tot tranen geroerd afscheid nam van zijn geliefde bedrijf Entertainment; ter ziele en failliet. Afscheid nemen bestaat wel degelijk. Alleen is afscheid nemen voor de één een vervelende en intens verdrietige gebeurtenis en voor de ander juist weer een leuke en ontzettend prettige ervaring.

Als veteranen hielpen wij die zondag de inboedel de trap af en verhuisden het hele zwikje naar een tijdelijke opslag. Daar liet niemand een traan om, eindelijk die oude keet naar de grond om ruimte te maken voor iets nieuws, iets fraais, in ieder geval zo ziet het er nu uit op papier. Tekeningen, bouwplannen, die nu eindelijk bewaarheid gaan worden en de oranje markeringpaaltjes in de grond beloven inderdaad iets enorms.

Afscheid nemen diezelfde dag van het degradatiespook, zoals onze mannen van Zondag 1 deden, is ook een afscheid waarvan je alleen maar kunt dromen. Behoud van de vierde klasse, hulde!

Een dag later namen ouders afscheid van de huidige C1/C2 selectie. Een fantastisch afscheid van het seizoen, georganiseerd door Frans en Kees, middels een week lang van maandag tot en met vrijdag van abseilen, klettern, kanovaren, tokkelen en wat al niet meer. Kortom een fantastische afsluiting in de Ardennen, na een redelijk succesvol en tevreden competitie.

Nog een tijdje keek je vanaf de Randweg tegen die inmiddels gestripte keet aan. Voor mij en met mij velen had het niets aandoenlijks, hooguit leverde het verbazing op, dat we er niet eens ooit doorheen zijn gezakt met z’n allen; wat een bouwval. Misschien dat er één of twee nog ouderen dan wij veteranen een traantje pinkten uit nostalgische overwegingen, even terugdenkend aan die goede ouwe tijd. Maar ook zij moeten het er over eens zijn na een laatste snik; rijp voor de sloop en goed dat er iets nieuws komt. Slechts een klein duwtje moet nodig zijn geweest om de hele boel met de grond gelijk te maken; dag, dag ouwe kantine, bedankt voor de vele mooie jaren en weg was ie!

Afscheid nemen van het seizoen. Voor de één gebeurt dat met een lach en een jubel; kampioen of een mooie tweede of derde plek, maar bovenal een leuk jaar, waar in goede sfeer met veel plezier gevoetbald is. Een ander neemt zonder enige moeite en met liefde afscheid van het waardeloze seizoen; een slechte 2e seizoenshelft, misschien wel gedegradeerd of zelden gespeeld in een elftal met zo weinig potentie, bah!

Bij de B1 namen ze afscheid met een heus kampioenschap. Ik was zelf deels getuige van de beslissende wedstrijd uit tegen Hillegom. En mijn god wat een pot, de vonken sprongen er vanaf, er werd gestreden voor iedere meter. De jongens liepen zich de longen uit het lijf en 1-3 was een meer dan verdiende uitslag tegen de medekoploper. Feest, jubel en vette grijnzen op de gelaten en terecht. Jammer, dat dit kampioenschap niet meteen wordt omgezet in promotie, daar moeten eerst nog twee play-off wedstrijden voor gevoetbald worden tegen Stormvogels, waarvan de eerste reeds gespeeld en in 1-1 eindigde. Succes zaterdag aanstaande.

Nog meer jammer is, dat haaks op het bejubelde seizoen van de B1, hoe wrang dan juist afscheid genomen gaat worden van de technische staf van dit kampioenenteam. Ed en Arny verlaten de club en verhuizen naar de buurman. En zo blijven we als Alliance Geel Wit maar sterker maken. Een dikke ‘gadverdamme’ zeg ik. Een afscheid waar ik en met mij velen helemaal niet op zit te wachten! Waarom, waarom, waarom nou toch Alliance? Ed, die ik persoonlijk minder goed ken, maar Arny, die ik al twee seizoenen stevig in mijn hart heb zitten, dank jullie beiden voor alles wat jullie hebben betekend voor ons mooie cluppie.

Afscheid nemen we ook van onze zandhopen, die wij grasloos, toch altijd nog gedurende het seizoen veld 1 en veld 2 blijven noemen. Deels is dat zelfs een definitief afscheid, nu er kunstgras voor in de plaats zal komen. En dat is dan voor menig voetballer weer een zuur afscheid. Volgens deze beoefenaars is gras toch écht de ultieme ondergrond om het voetbal op te spelen. Anderen zijn juist in jubelstemming over de komende artificiële ondergrond, de balvirtuozen onder ons, zoals bij de veteranen John en Arie bijvoorbeeld. Gisteren na een wederom geslaagd (dit staat overigens los van de klassering) toernooi op de Brug, stonden John en Arie zich al te verkneukelen op het volgende seizoen. Wat zal die handelingssnelheid omhoog gaan, het technische circulatievoetbal zal alleen maar toenemen, ja zelfs bij ons oudjes veteranen!

Afscheid neem ook ik als trouw scribent VeterArie. Voor zij, die dit met jubel ontvangen, een schrale troost, want het is maar voor tijdelijk. Na het zomerreces kom ik gewoon weer terug met mijn gebruikelijke zin en onzin. Voor zij, die er verdrietig door gestemd raken; kop op, over drie maanden prijk ik weer op de website. Voor nu raad ik hen gewoon aan om iedere week een ‘oudje’ te herlezen.

Mensen tot volgend seizoen, ik neem hierbij afscheid van het seizoen 2009/2010.