Na de fraaie voorstelling van de D1 tijdens de laatste competitiewedstrijd uit bij Olympia Haarlem waren de verwachtingen bij de trouwe volgers hoog gespannen. En toen de blonde viking Sem een vrije trap hard en geplaatst in het net joeg en de Bernardus D1 een 0-1 achterstand moest incasseren leek niets een roemvolle zegetocht van de D1 in de weg te staan.

Er sloop echter een zekere nonchalance in vooral het afronden van de kansen en voor een paar mannen leek een sprint-training aan de orde. Een Bernardus-spits liep twee keer de volledige defensie op een hoop en de eerste keer wist Koen nog goed te redden, maar de tweede keer was het bingo: 1-1. Daarna kon de D1 hoog en/of laag springen, maar de mannen misten voorin net de scherpte. Die tendens zette zich voort in de tweede match tegen DSO. Kans na kans werd gemist en het geloof leek weg te zakken. De coaches begrepen dat het tijd werd voor een gouden wissel. Het duo Moriaan/Elvis werd ingebracht voor wat venijn en leven in de brouwerij. Dat pakte goed uit, want in de laatste minuut wist Mischa toch een kans te benutten. Het gevolg hiervan was dat een zege op Koudekerk de toernooiwinst zou opleveren. De Koudekerkers probeerden Folkert angst in te boezemen: “wij gaan jullie inmaken”. Dit bleek niet te lukken. Vooral toen hun keeper en een verdediger een klunzige act opvoerden en de bal voor Mischa’s voeten rolde. Die knalde deze bal van grote afstand onberispelijk in het lege doel. Uiteindelijk werd het zelfs vrij snel (en beslissend) 2-0 door een woeste uithaal van Mischa in de bovenhoek na een assist van Dirk. Mannen het was niet zo hoogstaand als we van jullie gewend zijn, maar mooi om te zien hoe jullie gewoon doorknokten en daarvoor beloond werden.