Na tien minuten keken diverse ouders elkaar mismoedig aan: 2-0 achter bij VVC, toch altijd al een lastige tegenstander. En de manier waarop we ze tegen kregen was zeer ontmoedigend. Een vervelende kluts van Marijn en Nils en een ongelukkige weggestompte bal die een VVC er overigens wel briljant inknalde.

Kortom, genoeg om als tienjarige jongen snikkend en klagend de moed te verliezen. Mooi niet. Bas en Mattijs stonden die eerste fase wissel (we speelden 7 tegen 7) en zij kwamen bruisend het veld in. We kregen kansen en drukten VVC in de touwen. Hun keeper had prachtige reddingen op knallen van Bas, Robbie en Youri, maar kort voor rust gaf Bas strak voor en Robbie rondde zelfverzekerd af: das anschlusstor, jawohl!

In de pauze spraken de mannen over winnen en dus niet over gelijk maken. Er was een rustig vertrouwen dat het goed zou komen. Dat deed herinneren aan de match tegen ADO’20 waar we ook van 2-0 achter terug kwamen. En VVC kwam er inderdaad niet echt meer aan te pas. Achterin was Joel weer ongenaakbaar; Marijn kwam met een enorme portie zelfvertrouwen terug uit de Boarding Cup-avonturen en tegen Wesley speelt geen enkele spits graag. Nils herstelde zich goed van de moeilijke start. Op dat betonnen fundament wonnen de middenvelders Jesse, Mattijs en Bas praktisch alles van de VVC’ers. We zagen mooie combinaties met de voorwaartsen en de mooist mondde uit in een prachtgoal van Mattijs. Bas strak op Youri, die kaatste op Mattijs, die uit moeilijke hoek over de keeper plaatste (een echte Mattijs-goal). En de koek bleek niet op. Hun verdedigers durfden onze snelle mannen niet los te laten, waardoor Bas, Jesse of Mattijs soms enorm konden oprukken na een gewonnen duel. Uit zo’n actie haalde Jesse een keer snoeihard uit, de verdediger werd afgeleid door Youri, maar hij probeerde toch te koppen. Dat bleek voor VVC geen goed idee te zijn, maar pakte goed uit voor ons: 2-3.

Meer dan verdiend mannen.