Patricia Paay

Nee, ik ga nu hier niet de cabaretier uithangen, die het onderscheid niet meer weet tussen grap en grof. Zulk gedrag is mij vreemd. Overigens vond ik het bedenkelijk dat ‘onze’ Theo publiekelijk ging verkondigen dat een ‘vriend’ van hem necrofiel is. Wat niemand namelijk is opgevallen die uitzending, maar mij dan weer wel is; Waar is nu toch die Playboy gebleven waarin aan tafel nog zo vrolijk gebladerd werd?

In het tumultueuze eind en rommelige aftiteling van de uitzending wist Theo deze natuurlijk handig en uiterst slinks te verdonkermanen. Die Playboy ligt dus nu gewoon bij hem thuis onder zijn bed! Want zodra iemand in dit soort zaken met ‘vriend’ op de proppen komt, weet ik wel beter; “ja, ja, die vriend, dat zal je zelf wel zijn, viespeuk!”.

Nee, Patricia Paay gebruik ik in deze als vergelijk met ons veteranen; mooi en oud.

En met mooi doel ik niet op de noeste koppen die boven onze bierbuikjes steken. Nee, dan doel ik op de eerste helft gisteren uit tegen Dios. Het was ‘mooi’ wat wij ‘oude’ mannen daar lieten zien. Mooie combinaties vlotten van voet naar voet, mooi verdedigingswerk resulteerde in weer een volgende mooie aanval, mooie afstandsschoten vuurden wij op het vijandelijk doel. Alles was mooi en mooi, de eerste helft was als het ware als Patries!

Natuurlijk kan ik het nu gaan hebben over mijn ‘vriend’ Willem en zijn ten onrechte afgekeurde goal. Of over ‘vriend’ John die een belachelijke en overdreven rode kaart incasseerde. Of over mijn ‘vriend’ Gerard in de voorhoede die weer veel te vaak werd teruggefloten uit vermeend buitenspel. Ik kan het zelfs gaan hebben over naar nu blijkt de ‘schoolvrienden’ van mijn vrouw, Lex en Rob. Maar zoals reeds eerder gememoreerd, zo ben ik niet, ik zeg gewoon waar het op staat. Mij hoor je hier niet reppen over ‘vriend’, als ik het gewoon eens lekker over mijzelf wil gaan hebben. En hoe!

Verleden week sprak ik al de woorden; “het wordt tijd voor weer een volledig programma bij de jeugd en senioren komend weekend”. En nu er dus zowel zaterdag als zondag volop gevoetbald werd, kun je mij enig voetbalverstand dan ook niet ontzeggen. Maar dat naast verstand van voetbal, ik zelf ook nog eens behoorlijk goed met een voetbal overweg kan? Dat wist ik al langer, maar met mij nu ook vele anderen! In menig mooie aanval zat wel iets van mij; een handig steekballetje, een vervaarlijke demarrage met de bal aan de voet, een heerlijk balletje diep of een fijne aangesneden voorzet. “Wat Patries met haar ballen kan, dat kan Arie met zijn bal”; zou platvloerse Theo zomaar kunnen zeggen.

Maar het hoogtepunt zat halverwege de 2e helft, de bal op weg naar de overwinning. Zo een fijne trap, waarvan je al weet dat daar iets moois uitkomt op het moment dat het leer van de schoen de bal raakt. Vanaf rechts opkomend, de bal over dertig meter de ‘16’ in krullen. Minuten lang leek de bal zwevend onderweg, rakelings over de hoofden van twee opspringende verdedigers. De daarachter inkomende Jeroen Spee hoefde er alleen maar vol met zijn kop tegen aan te lopen. Pats en daar kletste de ‘beauty’ tegen de touwen. Wat een ongekend mooi doelpunt en dan overdrijf ik niet. Nou goed, hooguit de meters, dat hadden er ook zes-, zeven- of achtentwintig kunnen zijn. Maar dat doet niets af aan deze wonderschone goal. Ik zeeg ineen en op mijn knieën gezeten hief ik mijn beide gebalde vuisten naar de hemel ten teken van gelukzaligheid. Ja, dat was het, dat was precies mijn gevoel. Op het moment dat Jeroen beloond werd voor zijn bijzonder fraaie knik, vierde ik daar heel even mijn moment van intens geluk.

Het is altijd goed bier drinken na een dikverdiende overwinning, die we allen met man en macht uit het vuur hebben gesleept. En als er dan een half bakje patat over de tafel gemorst wordt, dan neem je dat het ‘k(r)okette-wijfie’ van Dios helemaal niet kwalijk. Ze was gewoon verrast mijn ‘vriend’ te zien en met een heimelijk glimlachje zei zij; “Hai” en noemde hem bij zijn voornaam! Kijk op zo’n moment heb ik het dan weer wel over ‘vriend’ en bedoel ik ook ‘vriend’. Je wilt tenslotte niet iemand hiermee in verlegenheid brengen. Had ik Theo Maassen geheten, dan had ik gewoon gezegd dat ze “Martin” zei!

VeterArie