Je hoefde niet verplicht autist te zijn om deze middag Sint uit te zwaaien. En daar stond ik dan met mijn jongste van 6 op mijn schouders aan het Spaarne de Goed Heiligman een prettige terugreis toe te zingen. In de regen!

Wat had ik te doen met die goede Sint, die beste Sint. Precies drie weken geleden voet aan wal gezet hier in onze Spaarnestad en vanaf dat moment heeft het onophoudelijk geplensd. De ontberingen die Sint Nicolaas dit jaar allemaal heeft moeten doorstaan. Ook voor hem was het zo behoorlijk crisis dit jaar. De onderkant van zijn habijt zag zwart van de modder woensdagmiddag op het Alliance terrein. Vrijdagochtend werd hij door de ontelbare plassen op de school van mijn jongste twee dochters afgeleverd door nota bene een brandweerwagen met gillende sirene. Het moest niet gekker worden!

Drie weken lang; regen, regen en nog eens regen. Dat Sint niet bezweken is aan een gemuteerde vorm van de Mexicaanse Griep is mij een raadsel, zo niet een Gods wonder. En dan vindt Sinterklaas nu eindelijk zijn meer dan welverdiende rust, gelukkig. De stramme botten en het doorweekte lijf warmend bij de stoompijp. Maar natuurlijk ook met de nodige alcoholische versnaperingen, want Sinterklaas is ruim ouder dan 55 jaar en dan drink je dus teveel. En dat verontrust me dan weer zo. Stel, dat hij tollend op zijn benen, lam als een maleier thuis aangekomen van boord stapt en ongevraagd opgewacht wordt door de Spaanse Albert Verlinde; Snap, snap, flits….. zie je de bladen al voor je? En dat is natuurlijk dan weer koren op zijn molen, van die groene nepklaas. Na geel, blauw, groen en witte pietjes, nu weer het volgende politieke statement over de hoofden van onschuldige, kleine goedgelovige kinderen. Bah, hoe durven ze? Dat die “Eerlijk-Groene-Pure-Cacao-Sint” nog niet ergens halverwege zijn rit door een stel Graffiti Pieten rood is gespoten, verbaast me ten zeerste.

Maar goed gisterenavond was het dan pakjesavond en werd er bij ons ouderwets op het raam geklopt en op de deur gebonsd. Maar liefst drie wasmanden waren ons deel op dit heerlijk avondje. De zelfgebakken pepernoten smaakten opperbest, zo ook de banketstaaf van Appie en de warme chocolade. De surprises waren weer hilarisch en de gedichten uitermate spitsvondig als altijd. Dank u, dank u, Sinterklaasje. En mogen wij allen hier in Nederland u volgend jaar trakteren op beter weer.

Als voetballers begint dat weer ook aardig op mans zenuwen te werken; de zoveelste afgelasting. Gelukkig ging zaterdag de C1 wel door, die moesten uit bij Overbos op kunstgras. Zoonlief Dirk speelde weliswaar niet, maar ging gekrukt en wel kijken naar zijn maten. Daar ik toch al in Hoofddorp was, want hockey gaat altijd door (!), besloot ik ook maar te gaan kijken naar de verrichtingen van de 13-14 jarige talenten van Alliance. Altijd beter dan thuis geconfronteerd te worden met een boodschappenlijst waar je U tegen zegt van moeders de vrouw of een ander allerhande klusje wat volgens haar altijd en alleen kan of moet als het regent op mijn vrije dag!

Kunstgras, de toekomst. Misschien nu nog wat gemor, maar over tien jaar weten we niet beter meer en zijn we blij dat alles gewoon doorgaat als het regent. Ik verheug me al op volgend seizoen, als er anderhalf kunstgrasveld op ons cluppie ligt. Hoop dan wel dat het dat mooie nieuwe kunstgras is, zoals bij Stormvogels. Dat is alweer zoveel verder dan dat ‘ouderwetse’ met die verschrikkelijke zwarte bolletjes, die je drie weken later nog uit je onderbroek pulkt na een toen perfecte sliding! Enfin, daar ga ik niet over en ongetwijfeld zijn diegene die dat wel doen kundiger dan deze leek. Prettige bijkomstigheid van zo een kunstgrasveld zijn de ruime, moderne, geheel van kunstglas opgetrokken dug-outs en zeker bij het gure weer van gister. Als kleumende ouders verzoek je coach Frans aan de overzijde langs de lijn te gaan staan, voor manager Kees geldt hetzelfde maar dan aan deze zijde. De wisselspelers zijn jong en gaan maar tegen het hek staan leunen met een balletje onder de schoen en zie hier; plaats genoeg voor vaders en moeders en vooruit dan maar, ook voor ‘kruk’ Dirk. Wat een zicht en wat een warmte!

Met in de verte op de achtergrond ‘zie ginds komt de stoomboot’ van de lokale blaaskapel ging de wedstrijd van start. Het was allemaal niet flitsend, maar Overbos ligt ons wel en zeker toen de keeper van Overbos een aardige duit in de Sinterklaaszak deed; een ogenschijnlijk ongevaarlijke corner graaide hij klemvast uit de lucht, om deze vervolgens met een soort van achterwaartse beweging in zijn eigen goal te dunken. Dank u Sinterklaasje. Het werd uiteindelijk mooi 4-0, maar daarmede helaas tevens al het eind van mijn weekend sport.

Laten we hopen dat er volgend weekend weer eens een volledig programma bij zowel de jeugd als de senioren afgewerkt kan worden. Maar als ik de weersvoorspellingen mag geloven, dan blijft het tot vrijdag nog flink hozen. Enfin, we moeten nog maar niet op de zaken vooruit lopen. En toch betrap ik me erop, dat ik nu al overal waar ik in en om het huis kom, lampjes zie die nog moeten worden opgehangen en hetzelfde geldt voor een spiegel. Dat er nog een pot verf staat die moet worden uitgestreken op de muren van de serre. En aan de schuur wil ik niet eens denken, maar ergens voel ik dat ik daar een groot gedeelte van komend weekend doorbreng!

Dag Sinterklaasje, op naar Kerst,

VeterArie