´... de meeste kilometers afgelegd, Sem...... begon ongelukkig met z’n pols, maar helemaal terug van weggeweest, Kick…… de topscoorder, wat moet ik meer zeggen, Marnix…..’ en zo maakte onze eigen Wouter op een briljante manier dé Alliance D1 kampioen balkonscène. Nu al een historisch moment, Alkmaarse Lowietje zou er jaloers op zijn geweest!

Terug naar 12.00 uur zaterdagmiddag. Ik hield het niet meer en wilde naar de club. ‘Heh, Dirk speelt toch pas over een uur?’ sprak Geertje nog, maar óók zij kon zien; Arie houdt het niet meer, die staat strak van de zenuwen. Gelukkig stond ik niet alleen, meerdere ouders waren er vroeger dan normaal. Voor de kleedkamer Arny, mobieltje aan zijn oor en een ijsberende Wouter; ‘nog steeds 1-0 voor HFC en de klok telt nog 8 minuten’.

Acht minuten, je moest eens weten hoe lang acht minuten duurt op zo een moment. Ik ben nog twee keer naar de wc gegaan, heb twee koppen koffie gedronken, onze voorzitter de hand geschud, nog een paar keer de trap doelloos op en af gelopen en verder een beetje strak over het terrein gestaard. En dat ben ik dan alleen nog maar. Dus hoe zou het dan wel niet met de hoofdrolspelers zelf gaan, onze D1-ers op de dag van de waarheid? De spanning zat er ook daar goed in, klonk het bericht vanuit de kleedkamer.

Hoeveel minuten nog bij HFC – Overbos, er leek geen einde aan te komen. Waarom belde Martin, onze man ter plekke, nog niet? Een enkele ouder aan de lijn zei het jammer te vinden als ze al kampioen zouden zijn, terwijl ze zelf nog geen bal hadden getrapt. Klinkklare nonsens natuurlijk en overduidelijk ook daar dus de zenuwen. Liever nu al kampioen alvorens te moeten af trappen tegen een dit seizoen zeer geduchte tegenstander en wel Schoten! De buit binnen, lekker frank en vrij voetballen, terwijl je al kampioen bent, daar is niks mis mee!

Zelden zulke gespannen koppies gezien toen die kerels uit de kleedkamer kwamen en het veld op draafden. Waar bleef dat verlossende telefoontje nou van Martin? En toen opeens klonk daar een kreet, jubel en blijdschap, armen in de lucht en vreugdesprongen na het verlossende telefoontje; Het is 1-0 gebleven en Overbos is en blijft tweede! Wat een mooi gezicht, die juichende mannen, Wouter die Arny in de armen sprong, ik voelde een traantje komen van blijdschap en emotie. Ik verdenk Bas ervan dat hij bewust met die zwarte zonnebril op zijn kop liep, niemand zag zo ongetwijfeld ook zijn betraande ogen! Wat een blijheid bij ons allen.

Schoten had maling aan ons kampioenschap en wilde zeer zeker niet fungeren als kers op de taart. Nee, zij stroopten de mouwen op en waren voornemens om de jonge kampioen maar eens flink de oren te wassen. De wedstrijd ging dan misschien niet meer om de knikkers maar wel om de eer. Alsof Schoten nog kampioen kon worden, zo kletsten zij erin en Alliance knalde vrolijk terug om te laten zien, dat zij de enige echte en verdiende kampioen van dit seizoen waren. Zoveel moeders, vaders, broertjes, zusjes, opa’s, oma’s en bestuursleden langs de lijn waren getuige van deze titanenstrijd. En ach, soms ging het iets over de schreef in het heetst van de strijd; een te opzichtig shirtje trekken, een overduidelijk koekie, een wat onbezonnen sliding, maar dan was daar nog altijd de prima arbitrage. Opmerkelijk was de scheids korte onderbreking om toch vooral de rust te prediken bij het aanwezige publiek. Iets wat hem van dat zelfde aanwezige publiek een spontaan applaus opleverde en voor mij dé ultieme Sire campagne!

Nog niet eerder had hij dit seizoen het net weten te vinden, maar alsof hij het speciaal voor deze ene wedstrijd had bewaard. Pats, een wel bekeken en geplaatst schot in het uiterste hoekje van Sem betekende de 1-0 voorsprong. De gelijkmaker deerde hem geenszins, de afvallende bal nam hij dan maar weer op de pantoffel en zo verdubbelde Sem zijn seizoentotaal. De vurige strijd bleef tot het bittere einde, maar de 2-1 voorsprong bleef behouden. Een prachtig slot als bekroning van een schitterend seizoen.
Floris, Cas, Daan, Kick, Joep, Sem, Tijmen, Jordy, Gijs, Mischa, Rick, Marnix en Dirk gefeliciteerd met jullie kampioenschap en zeer zeker ook bedankt voor dit fantastische seizoen. Ik denk dat ik namens alle ouders spreek als ik zeg dat dit een werkelijk schitterend seizoen was, waar jullie ons op getrakteerd hebben. Het was een feest om langs de lijn te staan en jullie te mogen aanschouwen. We hebben genoten van jullie spel, jullie spelvreugde, jullie vorderingen, jullie vriendschap, jullie teamgeest, jullie allen! En ik denk ook dat ik niet alleen namens de ouders, maar ook namens jullie zelf spreek, als ik zeg dat Wouter een top manager is gebleken. Wat een geweldenaar, hulde en dank!

Tot besluit, terug naar de balkonscène; ‘…. de aller aardigste man van Haarlem, Arny!!!’. Een zin, die niet alleen mij, maar een ieder aanwezig nog lang zal bij blijven. Op zaterdagmiddag 9 mei, 14.45 uur, op dat moment precies was Arny niet alleen de aller aardigste, maar ook de aller beste man van Haarlem! En zo is het!

Dank voor het op vele vlakken onvergetelijke seizoen,

Arie