Holland Easter Classic
Zoals een goed katholieke club als Alliance betaamt, trapten wij af met een mooie paasgedachte; Razende Roeland uw wervelende webredacteur en Arie Bombarie uw razende reporter schudden elkander de hand en de enige echte Hollandse Paas Klassieker kon wat hun betreft van start gaan! Er werd weer gebald in het Kennemerlandse op Olympia, RKVV, RCH en Stormvogels. Op het laatste terrein werd er gespeeld door de D-selectie; D1 en D2. Een mooi affiche was er weggelegd voor de D1, met twee buitenlandse ploegen in de poule, te weten; een boel “Jari’s” uit Suomi en een boel “Celtic Soul Brothers” all the way from Ireland!
Paaszaterdag, de enige manier om het naderende eieren zoeken te ontlopen, was om bij de eerste twee in je poule te eindigen, zodoende mocht je bij het krieken van de volgende dag al om 08.30 uur verzamelen. Dus werden de mannen voorzien van deze boodschap en kletsten zij hun poule wedstrijden in. En laat ik u niet in onwetendheid, beiden teams slaagden daarin met vlag en wimpel. De D2 naar scheen zonder nauwelijks een noemenswaardige inspanning, ze werden eerste in de poule, maar de D1 had wat meer moeite. Natuurlijk lag dat in de eerste plaatst aan een half missende achterhoede; Joep, gek op eieren, was op paasvakantie en Floris, ook gek op chocolade, nam ook vakantie! Maar niet getreurd, Alliance zit dik in de talenten en anders hebben we wel een enorm netwerk. Dus, Rick, trainingsmaatje van de mannen en speler van D3 kwam de gelederen versterken en Wisse, buurjongen van Mischa trok de keeperhandschoenen aan.
Van start gingen we tegen ‘a bunch of Irish blokes’ en kregen we het ook aan de stok met hun fanatiek vlaggende “gran’dad”. “Your number four is offside, I tell you mate, he was clearly offside”. Dat wij hem in ons beste Engels probeerden duidelijk te maken dat onze ‘number four’ op dat moment helemaal niet aan het spel deelnam, kon hem nauwelijks deren. Hilarisch was zijn incident met de scheidsrechter, toen de door hem toegekende corner, tot zijn grootste verbazing, niet bij de hoekvlag, maar ergens halverwege de achterlijn genomen zou worden. Vanuit zijn tenen klonk zijn verontwaardiging en na twee minuten in conclaaf te zijn geweest, ging hij schoorvoetend met de regel akkoord, maar je hoorde hem denken; “what a bunch of sissies!”. Dat z’n jongens met boter en suiker in twintig minuten tijd met 4-0 werden afgeserveerd deed niet meer terzake, in zijn ogen bestond heel Nederland louter alleen nog maar uit mietjes! Zoveel was hem na een half uurtje ballen hier al wel duidelijk geworden!
Vervolgens traden we de Finnen tegemoet en daar trad dan ook meteen de Alliance mentaliteit weer de kop op! Waar onze jongens het vandaan haalden, ik weet het niet, maar feit was dat de Finnen in hun ogen een sodemieters goed team waren en als we de ballen maar ver weg peerden, zouden we er misschien een gelijk spelletje uit kunnen slepen. Waar dit toch vandaan komt, mag Joost weten, maar feit was dat het bij onze jongens op voorhand al dun door de broek liep! Het ontzag was groot en als Arny gevraagd zou hebben wie er het eerst in de wissel wou staan, dan hadden er twaalf man op de bank gezeten. Je kon het op je klompen aanvoelen en plof daar zat de eerste in het netje, na nog een paar keer weifelend ingrijpen en stuntelend verdedigend werk plofte ook nummer twee erin. Toen dan eindelijk een eerste combinatie van onze zijde aardig oogde, kregen de mannen door dat het allemaal best wel meeviel met die Finnen en begonnen we aan een inhaalslag. Nu is twintig minuten wedstrijd al niet zo gek veel en als je dan al met 2-0 achterkomt, dan is het lastig om nog langszij te komen. Maar, zoals gezegd viel de schroom van onze jongens af en mochten uiteindelijk de Finnen blij zijn dat ze niet met 3-2 klop kregen. Het bleef uiteindelijk 2-2 en dat was dikverdiend, al dacht coach Jari daar anders over. Hij bleef maar zaniken dat hun grens ‘put up the flag’ en dat de scheidsrechter daar dan maar niet op reageerde. Tja, we lieten hem maar verder mokken en pakten terecht een punt!
Daarna kwam Jubbega, ‘het Ajax uit Friesland’, en gezien de ervaring tegen de Finnen hebben we maar verzwegen dat deze jongens hoofdklasse spelen. Geen vuiltje aan de lucht dus en een keurige 1-0 overwinning werd aan onze reeks toegevoegd. Met zeven punten op zak, maakte onze eigen ik, naar wat mij later werd verteld een cruciale fout volgens de alom bekende voetbalwetten! Ik wist de mannen te vertellen, dat al zouden wij met 10-0 verliezen van de komende tegenstander Olympia, het geen sier meer kon schelen, we hadden ons immers al geplaatst. “Fout, fout, driewerf fout!”; wisten kenners als Willem, Bas en Claudia mij later te vertellen, uiteraard pas nadat we met 1-0 de boot in gingen! Maar goed, wist ik veel? Hoe dan ook, wij hadden ons geplaatst en konden ons dus gaan opmaken voor de winnaarpoules van de volgende dag. Maar dan moesten we natuurlijk eerst nog het volgende probleem weten te omzeilen en wel; het thuisfront!
Bas ontkwam niet aan het paasontbijt en had kort daarna ook nog de verjaardag van vader/opa, dus op Sem hoefden we niet meer te rekenen. Arny is coach, Willem is coach, Martin is coach, Erwin is coach, dus die gooien een zachtgekookt eitje naar binnen en vertrekken weer, want de plicht roept. Gerard heeft dan wel drie voetballende zoons, maar stapt voor de goede vrede op een tijdstip aan de ontbijttafel, waar menigeen zich nog eens zou omdraaien of wellicht zou gaan dauwtrappen. Ik zelf opteerde een zelfde scenario, maar dat werd door mijn oudste dochter in de kiem gesmoord, dus werd het brunch na afloop! En andere vaders trokken of gewoon de deur achter zich dicht, gingen vier uur lang zogenaamd eieren zoeken of vertrokken met ruzie. Kortom, we waren er (op Bas na) weer allemaal. Maar om wat minder rolbevestigend te wezen: er waren natuurlijk ook moeders op dit vroege tijdstip aanwezig, moeders als de vrouw naast (achter) de coach, manager of op andere wijze zichzelf belangrijk achtende man/vader.
D1 moest al vroeg aan de bak, wederom op het prachtige kunstgras. Heb er natuurlijk niet gek veel verstand van, maar met het oog op onze eigen nieuwe accommodatie, opteer ik voor deze kunstgrasvariant in tegenstelling tot de matten op Olympia of GeelWit. Een mat waarvan je bij het betreden reeds denkt “tja, waarom eigenlijk nog écht gras!”. En zeker als je daarna de D2 op het ‘hoofdveld’ van Stormvogels zijn wedstrijden ziet afwerken; een knollenveld. Maar dit terzijde.
De zon liet verstek gaan en het was fris deze morgen. Onze eerste Engelse tegenstander was een opmerkelijke. Niet zo zeer gezien hun kwaliteit, maar eerder gezien het feit dat je ze niet op Stormvogels verwacht. Stormvogels, het terrein voor de lichting van 1e en 2e jaars D, oftewel 11, 12 en hooguit 13 jarige voetballers, maar dus niet dit soort giants! Arny deed het toepasselijk af met een droge “ik dacht, dat wij Nederlanders het langste volk ter wereld waren!”. Hij zou het nog meerdere malen herhalen deze ochtend. De giants van Weston Crusaders werden keurig op 0-0 gehouden en dat was een prestatie van formaat. We kleunden erin alsof we zelf niet van ‘the continent’ kwamen en hadden evenveel kansen als de Engelsen. Vergeet ik nog te zeggen, dat er aan Alliance zijde één kleine wijziging was opgetreden, los natuurlijk van het gemis van Sem. Wisse, onze stand-in goalie was meer dan bedankt voor zijn bewezen diensten en vandaag had Mourik post gevat tussen de palen.
Aansluitend op onze eerste wedstrijd konden we de D2 aanschouwen en dat zou de rest van het toernooi gelijk blijven. Om en om speelden wij onze wedstrijden. Helaas begon de D2 met een onfortuinlijke 1-0 nederlaag tegen het gisteren nog zo gemakkelijk verslagen Stormvogels.
Toen volgde D1 weer met nu een opponent minder groot, maar wel nog steeds groter, als ook van de Britse eilanden; The Avon Valley School. Een zware ‘elbow’ op de ‘chin’ van Tijmen leverde diep rood op voor één van onze Engelse vrienden. En een ‘verschrikkelijk’ wegtrappen van de bal na een vermeend buitenspel van en door onze Dirk kwam hem op geel te staan. Het laatste woord is hier natuurlijk nog niet over gezegd! Desalniettemin leverde ook deze wedstrijd een heus Britse strijd op en ook deze eindigde in een dikverdiend gelijkspel; 1-1.
D2 pakte ook zijn eerste puntje door gelijk te spelen tegen HBC.
Om nog kans te maken op de finaleplaatsen diende er afgerekend te worden met Duno, een “oh, oh, oh, cluppie achter de duinen, met jongens uit de Schilderswijk, de Lange Poten en het Plein”. Nou ja, je hoeft met niemand te willen ruilen en ook hoef je niet te huilen, maar de Hagenezen waren duidelijk wel een maatje te groot; 6-1 klop en hoe! Op de overwinning viel niets af te dingen en vlaggenist Tedje van Es wist vol trots te vertellen dat van zijn jongens er wel zes in de KNVB speelden, wat dat dan ook wezen mag! Ik wilde dit nog wel pareren met ‘doodordinaire basterdsuikert zal je bedoelen’, maar ik wist zo snel niet waar dat dan op zou slaan.
D2 wist Kampong van zich af te houden en kon weer ruiken aan eremetaal met 4 punten uit 3 wedstrijden.
Het Schotse Clyde Soccer was de volgende opponent. Deze Glascowse formatie speelde ook weer het vertrouwde ‘kick and rush’ voetbal en wist het ons bij tijd en wijle lastig te maken. Helemaal toen een kiezelhard afstandschot met een werkelijk sublieme snoekduik over de lat werd getikt. De hulpcoach naast mij was in extase en herhaalde meermalen tegen mij; kreet seef, kreeeet seef!, wat Scots is voor ‘great safe’. Het duurde even voordat het spel weer hervat kon worden. Niet in de laatste plaats omdat de bal een veld verder was neergedaald en –gekomen, maar ook omdat Mourik een ietwat last bleek te hebben van zijn onderarm. Na de korte onderbreking stond Mourik weer zijn mannetje met zijn handschoenen aan onder de lat. Echter niet veel later bij het pareren van een knalharde schuivert over de grond, hield hij het voor gezien. Met een van pijn vertrokken gezicht keek hij nog wel de wedstrijd uit, maar daarna verdween hij toch maar richting ziekenhuis, waar een gebroken onderarm werd geconstateerd. Wat een pech en bij deze heel veel sterkte toegewenst bij het herstel!
Het fijne van de om en om wedstrijden bij D1 en D2 was dat nu moeiteloos Koen het doel kon komen verdedigen en dat deed hij met verve. Ook deze Brits-Hollandse derby eindigde in een gelijkspel. Hiermede zat dan wel het toernooi erop voor de D1 met een verdienstelijke 3e plek in de winnaarpoule. D2 had een overwinning nodig voor de 2e plek en die werd onder wederom het toeziende oog van de D1 behaald; 1-0 tegen de Legmeervogels.
Het was weer een mooie ‘Holland Easter Classic’! Het zonnetje brak door rond het middaguur, we genoten van een laatste kop koffie en keerden tevreden huiswaarts alwaar brunch, niet gevonden paasei en familie op ons wachtte. Nu nog een goede draai weten te geven aan Ajax – Willem II, twee uur later en waar ik kaarten voor had, oei! Ik geloof niet dat de 7-0 thuis een pleister op de wonde was voor dit voetbalrijke paasweekend. Maar ik heb in ieder geval een meer dan mooi paasweekend gehad!
Arie
Paaszaterdag, de enige manier om het naderende eieren zoeken te ontlopen, was om bij de eerste twee in je poule te eindigen, zodoende mocht je bij het krieken van de volgende dag al om 08.30 uur verzamelen. Dus werden de mannen voorzien van deze boodschap en kletsten zij hun poule wedstrijden in. En laat ik u niet in onwetendheid, beiden teams slaagden daarin met vlag en wimpel. De D2 naar scheen zonder nauwelijks een noemenswaardige inspanning, ze werden eerste in de poule, maar de D1 had wat meer moeite. Natuurlijk lag dat in de eerste plaatst aan een half missende achterhoede; Joep, gek op eieren, was op paasvakantie en Floris, ook gek op chocolade, nam ook vakantie! Maar niet getreurd, Alliance zit dik in de talenten en anders hebben we wel een enorm netwerk. Dus, Rick, trainingsmaatje van de mannen en speler van D3 kwam de gelederen versterken en Wisse, buurjongen van Mischa trok de keeperhandschoenen aan.
Van start gingen we tegen ‘a bunch of Irish blokes’ en kregen we het ook aan de stok met hun fanatiek vlaggende “gran’dad”. “Your number four is offside, I tell you mate, he was clearly offside”. Dat wij hem in ons beste Engels probeerden duidelijk te maken dat onze ‘number four’ op dat moment helemaal niet aan het spel deelnam, kon hem nauwelijks deren. Hilarisch was zijn incident met de scheidsrechter, toen de door hem toegekende corner, tot zijn grootste verbazing, niet bij de hoekvlag, maar ergens halverwege de achterlijn genomen zou worden. Vanuit zijn tenen klonk zijn verontwaardiging en na twee minuten in conclaaf te zijn geweest, ging hij schoorvoetend met de regel akkoord, maar je hoorde hem denken; “what a bunch of sissies!”. Dat z’n jongens met boter en suiker in twintig minuten tijd met 4-0 werden afgeserveerd deed niet meer terzake, in zijn ogen bestond heel Nederland louter alleen nog maar uit mietjes! Zoveel was hem na een half uurtje ballen hier al wel duidelijk geworden!
Vervolgens traden we de Finnen tegemoet en daar trad dan ook meteen de Alliance mentaliteit weer de kop op! Waar onze jongens het vandaan haalden, ik weet het niet, maar feit was dat de Finnen in hun ogen een sodemieters goed team waren en als we de ballen maar ver weg peerden, zouden we er misschien een gelijk spelletje uit kunnen slepen. Waar dit toch vandaan komt, mag Joost weten, maar feit was dat het bij onze jongens op voorhand al dun door de broek liep! Het ontzag was groot en als Arny gevraagd zou hebben wie er het eerst in de wissel wou staan, dan hadden er twaalf man op de bank gezeten. Je kon het op je klompen aanvoelen en plof daar zat de eerste in het netje, na nog een paar keer weifelend ingrijpen en stuntelend verdedigend werk plofte ook nummer twee erin. Toen dan eindelijk een eerste combinatie van onze zijde aardig oogde, kregen de mannen door dat het allemaal best wel meeviel met die Finnen en begonnen we aan een inhaalslag. Nu is twintig minuten wedstrijd al niet zo gek veel en als je dan al met 2-0 achterkomt, dan is het lastig om nog langszij te komen. Maar, zoals gezegd viel de schroom van onze jongens af en mochten uiteindelijk de Finnen blij zijn dat ze niet met 3-2 klop kregen. Het bleef uiteindelijk 2-2 en dat was dikverdiend, al dacht coach Jari daar anders over. Hij bleef maar zaniken dat hun grens ‘put up the flag’ en dat de scheidsrechter daar dan maar niet op reageerde. Tja, we lieten hem maar verder mokken en pakten terecht een punt!
Daarna kwam Jubbega, ‘het Ajax uit Friesland’, en gezien de ervaring tegen de Finnen hebben we maar verzwegen dat deze jongens hoofdklasse spelen. Geen vuiltje aan de lucht dus en een keurige 1-0 overwinning werd aan onze reeks toegevoegd. Met zeven punten op zak, maakte onze eigen ik, naar wat mij later werd verteld een cruciale fout volgens de alom bekende voetbalwetten! Ik wist de mannen te vertellen, dat al zouden wij met 10-0 verliezen van de komende tegenstander Olympia, het geen sier meer kon schelen, we hadden ons immers al geplaatst. “Fout, fout, driewerf fout!”; wisten kenners als Willem, Bas en Claudia mij later te vertellen, uiteraard pas nadat we met 1-0 de boot in gingen! Maar goed, wist ik veel? Hoe dan ook, wij hadden ons geplaatst en konden ons dus gaan opmaken voor de winnaarpoules van de volgende dag. Maar dan moesten we natuurlijk eerst nog het volgende probleem weten te omzeilen en wel; het thuisfront!
Bas ontkwam niet aan het paasontbijt en had kort daarna ook nog de verjaardag van vader/opa, dus op Sem hoefden we niet meer te rekenen. Arny is coach, Willem is coach, Martin is coach, Erwin is coach, dus die gooien een zachtgekookt eitje naar binnen en vertrekken weer, want de plicht roept. Gerard heeft dan wel drie voetballende zoons, maar stapt voor de goede vrede op een tijdstip aan de ontbijttafel, waar menigeen zich nog eens zou omdraaien of wellicht zou gaan dauwtrappen. Ik zelf opteerde een zelfde scenario, maar dat werd door mijn oudste dochter in de kiem gesmoord, dus werd het brunch na afloop! En andere vaders trokken of gewoon de deur achter zich dicht, gingen vier uur lang zogenaamd eieren zoeken of vertrokken met ruzie. Kortom, we waren er (op Bas na) weer allemaal. Maar om wat minder rolbevestigend te wezen: er waren natuurlijk ook moeders op dit vroege tijdstip aanwezig, moeders als de vrouw naast (achter) de coach, manager of op andere wijze zichzelf belangrijk achtende man/vader.
D1 moest al vroeg aan de bak, wederom op het prachtige kunstgras. Heb er natuurlijk niet gek veel verstand van, maar met het oog op onze eigen nieuwe accommodatie, opteer ik voor deze kunstgrasvariant in tegenstelling tot de matten op Olympia of GeelWit. Een mat waarvan je bij het betreden reeds denkt “tja, waarom eigenlijk nog écht gras!”. En zeker als je daarna de D2 op het ‘hoofdveld’ van Stormvogels zijn wedstrijden ziet afwerken; een knollenveld. Maar dit terzijde.
De zon liet verstek gaan en het was fris deze morgen. Onze eerste Engelse tegenstander was een opmerkelijke. Niet zo zeer gezien hun kwaliteit, maar eerder gezien het feit dat je ze niet op Stormvogels verwacht. Stormvogels, het terrein voor de lichting van 1e en 2e jaars D, oftewel 11, 12 en hooguit 13 jarige voetballers, maar dus niet dit soort giants! Arny deed het toepasselijk af met een droge “ik dacht, dat wij Nederlanders het langste volk ter wereld waren!”. Hij zou het nog meerdere malen herhalen deze ochtend. De giants van Weston Crusaders werden keurig op 0-0 gehouden en dat was een prestatie van formaat. We kleunden erin alsof we zelf niet van ‘the continent’ kwamen en hadden evenveel kansen als de Engelsen. Vergeet ik nog te zeggen, dat er aan Alliance zijde één kleine wijziging was opgetreden, los natuurlijk van het gemis van Sem. Wisse, onze stand-in goalie was meer dan bedankt voor zijn bewezen diensten en vandaag had Mourik post gevat tussen de palen.
Aansluitend op onze eerste wedstrijd konden we de D2 aanschouwen en dat zou de rest van het toernooi gelijk blijven. Om en om speelden wij onze wedstrijden. Helaas begon de D2 met een onfortuinlijke 1-0 nederlaag tegen het gisteren nog zo gemakkelijk verslagen Stormvogels.
Toen volgde D1 weer met nu een opponent minder groot, maar wel nog steeds groter, als ook van de Britse eilanden; The Avon Valley School. Een zware ‘elbow’ op de ‘chin’ van Tijmen leverde diep rood op voor één van onze Engelse vrienden. En een ‘verschrikkelijk’ wegtrappen van de bal na een vermeend buitenspel van en door onze Dirk kwam hem op geel te staan. Het laatste woord is hier natuurlijk nog niet over gezegd! Desalniettemin leverde ook deze wedstrijd een heus Britse strijd op en ook deze eindigde in een dikverdiend gelijkspel; 1-1.
D2 pakte ook zijn eerste puntje door gelijk te spelen tegen HBC.
Om nog kans te maken op de finaleplaatsen diende er afgerekend te worden met Duno, een “oh, oh, oh, cluppie achter de duinen, met jongens uit de Schilderswijk, de Lange Poten en het Plein”. Nou ja, je hoeft met niemand te willen ruilen en ook hoef je niet te huilen, maar de Hagenezen waren duidelijk wel een maatje te groot; 6-1 klop en hoe! Op de overwinning viel niets af te dingen en vlaggenist Tedje van Es wist vol trots te vertellen dat van zijn jongens er wel zes in de KNVB speelden, wat dat dan ook wezen mag! Ik wilde dit nog wel pareren met ‘doodordinaire basterdsuikert zal je bedoelen’, maar ik wist zo snel niet waar dat dan op zou slaan.
D2 wist Kampong van zich af te houden en kon weer ruiken aan eremetaal met 4 punten uit 3 wedstrijden.
Het Schotse Clyde Soccer was de volgende opponent. Deze Glascowse formatie speelde ook weer het vertrouwde ‘kick and rush’ voetbal en wist het ons bij tijd en wijle lastig te maken. Helemaal toen een kiezelhard afstandschot met een werkelijk sublieme snoekduik over de lat werd getikt. De hulpcoach naast mij was in extase en herhaalde meermalen tegen mij; kreet seef, kreeeet seef!, wat Scots is voor ‘great safe’. Het duurde even voordat het spel weer hervat kon worden. Niet in de laatste plaats omdat de bal een veld verder was neergedaald en –gekomen, maar ook omdat Mourik een ietwat last bleek te hebben van zijn onderarm. Na de korte onderbreking stond Mourik weer zijn mannetje met zijn handschoenen aan onder de lat. Echter niet veel later bij het pareren van een knalharde schuivert over de grond, hield hij het voor gezien. Met een van pijn vertrokken gezicht keek hij nog wel de wedstrijd uit, maar daarna verdween hij toch maar richting ziekenhuis, waar een gebroken onderarm werd geconstateerd. Wat een pech en bij deze heel veel sterkte toegewenst bij het herstel!
Het fijne van de om en om wedstrijden bij D1 en D2 was dat nu moeiteloos Koen het doel kon komen verdedigen en dat deed hij met verve. Ook deze Brits-Hollandse derby eindigde in een gelijkspel. Hiermede zat dan wel het toernooi erop voor de D1 met een verdienstelijke 3e plek in de winnaarpoule. D2 had een overwinning nodig voor de 2e plek en die werd onder wederom het toeziende oog van de D1 behaald; 1-0 tegen de Legmeervogels.
Het was weer een mooie ‘Holland Easter Classic’! Het zonnetje brak door rond het middaguur, we genoten van een laatste kop koffie en keerden tevreden huiswaarts alwaar brunch, niet gevonden paasei en familie op ons wachtte. Nu nog een goede draai weten te geven aan Ajax – Willem II, twee uur later en waar ik kaarten voor had, oei! Ik geloof niet dat de 7-0 thuis een pleister op de wonde was voor dit voetbalrijke paasweekend. Maar ik heb in ieder geval een meer dan mooi paasweekend gehad!
Arie
