Laten we maar meteen met de deur in huis vallen; het was het deze zaterdag niet! De hoop na verleden week op weer een wervelende show tegen dat zelfde HFC, maar nu thuis, is het helaas niet geworden. Maar dat is verre van erg, hooguit is het jammer.

Een zwaar gehavend HFC maakte het ons lastiger, dan hun sterkste formatie verleden week. Twee spelers moesten het noodlijdende HFC D1 uit de brand helpen en één speler was ziek en dus kreeg de aimabele HFC coach maar net aan een elftal op de been. Dus zonder wisselspelers en die had hij, naar bleek, juist zo hard nodig. Na vijf minuten lag er al een eerste HFC-er ziek, zwak en misselijk op de grond. Ref Roeland was er maar druk mee, hij rende van hot naar her, om daar waar nodig de hel(p)ende hand toe te steken. Aan fluiten, kwam hij nauwelijks toe; een auwtje na een duwtje of een pijntje na een porretje, het hield niet op. Hij had zich in plaats van in zijn prachtig nieuwe gitzwarte KNVB ensemble, beter kunnen steken in een wit broederpak met al dan niet een blauw zwaailicht op zijn hoofd! Zoals hij daar van het ene ongeval naar het andere ongeval spoedde, zag ik mijn held uit mijn ‘ridder-voorlees-boek’ voor me, daar spurtte hij weer; ‘Razende Roeland’ (aan te bevelen voor kinderen vanaf 7 jaar)!

Enfin, vanaf de zesde minuut zat de HFC-coach dus al met zijn handen in het grijze haar; nog maar 10 man op het veld. Tien man die knokten voor wat ze waard waren en Alliance kreeg ‘m maar niet in het netje. De aanvallen vlotten niet, het samenspel liet te wensen over, de posities werden te statisch ingevuld of dan lag het spel weer stil na een ietwat te opzichtig blokje van Cas, koekie van Sem of schouderduwtje van Daan! Maar zowaar op slag van rust, sloegen onze mannen dan toch toe. Lekker hoor, hoe feilloos en afgemeten Marnix zo een corner altijd weer precies tussen al die verdedigers weet te krijgen en dit keer op de krullenbol van Gijs; pats en het netje bolde!

In de tweede helft was de gevelde HFC-er weer opgelapt en dat maakte de wedstrijd meteen weer een stuk boeiender. Vervelend voor de wederom in groten getale opgekomen vaders en moeders, was dat het boeiende zich meer afspeelde voor het doel van onze eigen perenplukkert, dan voor het doel van de stand-in keeper van HFC. En dat kon toch niet de bedoeling zijn en al helemaal niet met zo een magere 1-0 voorsprong?

Óók in de tweede helft, had HFC hun grensrechter gewisseld en dat maakte het er voor Razende Roeland allemaal niet makkelijker op. Onze kleine Griekse vriend ‘Flaggos’, vader van de gevaarlijkste HFC-er en tevens eigenaar van het heerlijke Griekse specialiteiten restaurant Delphi (toppertje & aanradertje) in de Gravinnesteeg, vlagde er op los alsof het zijn lust en zijn leven was. Al kwam je van eigen helft, hup daar stak hij zijn stok weer driftig de lucht in, als ware het een te hete Suflaki die hij in zijn blote knuist hield! Maar godzijdank wist Razende Roeland, die waarschijnlijk van Giros en Tzaziki niets moet hebben, hem telkenmale te negeren!

Maar dan! Op het moment dat je eerder aan 1-1 denkt dan aan een verder uitbouwen van de voorsprong, wurmt met grote passen Dirk zich langs twee tegenstanders tot aan de achterlijn en geeft de bal borsthoogte voor. Een makkelijke prooi voor keeper of voorstopper, denk je! Maar dan gebeurt het! Een beter voorbeeld van hoe je voor je man moet komen, is niet denkbaar. Daar kwam Mischa als een duveltje uit een doosje voor die reus van een voorstopper en met het puntje van zijn schoen tikte hij de bal met een laatste inspanning op karakter voor de reus zijn borst weg, als ook voor de graaiende handen van de keeper; Plof, in de touwen! Ik keek naar ‘Flaggos’, ik keek naar Razende Roeland en toen pas sprong ik een gat in de lucht; 2-0. Het absolute hoogtepunt van de niet al te beste wedstrijd. Maar wat kon dat deren, de drie punten waren hiermee binnen en D1 loopt op kampioensschema. In verliespunten gelijk met Overbos aan kop, dus alles in eigen hand. Zwanenburg, here we come!

Arie