In de pauze sprak ik een HBC-vader. Hij complimenteerde mij met het prima veldspel van Alliance (waar ik overigens absoluut geen bijdrage aan geleverd had) en hij verwachtte dat het in de 2e helft zo’n 3-0 voor ons zou worden. Iedere onbevooroordeelde kijker zou zijn kennersoordeel geaccepteerd hebben. Gijs stuwde de aanval via Mischa en Jordi over de flanken; Tijmen was op dreef en de mannen achterin hadden alles onder controle. Floris had een of twee terugspeelballen, maar zelden heeft de D1 zo soepel een tegenstander gedomineerd. Gijs raakte de lat, er waren diverse kansen kleine kansjes. Een voorsprong kon niet uitblijven. Er was slechts wat meer vastberadenheid voor het goal van de tegenpartij nodig…….
Slechts de ervaren Alliance ’22 D1-kijker voelde een knagen aan zijn hart. Hoe vaak hebben we dit seizoen de tegenstander niet gedold, uitgetikt en vernederd om vast te moeten stellen dat we tot onze verbijstering aan het einde van de wedstrijd toch verloren hadden? In ieder geval is de D1 nog geen tegenstander tegenkomen waarvan wij ouders schouderophalend moesten accepteren: “nou ja, deze jongens waren een maatje te groot”.

Het een maatje te kleine HBC had moed gevat in de rust. Na de rust toonden zij moed en initiatief, terwijl de Alliancers leken uit te stralen dat het doelpunt onvermijdelijk zou gaan vallen. De bekende landerigheid stak weer de kop op, duels werden verloren en via erbarmelijk slecht verdedigen bij een corner nam HBC een voorsprong. Even later was, ondanks dapper tegenstribbelen van Floris – die als een van de weinigen in de 2e helft goed presteerde (Prachtige redding bij 1-op-1 situatie) – bij een rebound een HBC-aanvaller de enige die oplette en stond het zelfs 0-2. En ik moet zeggen dat dat zo langzamerhand niet onverdiend was dat de (overwegend eerstejaars) D-tjes van HBC voor stonden. Toen het te laat was rechtten de grote mannen als Dirk en Joep de schouders en werd fanatiek ten aanval getrokken. Dirk scoorde na knap doorzetten (jammer dat Arie dat niet kon zien) de aansluitingstreffer. Rick kreeg uit een prachtpass van Gijs nog een vrije doorloop richting goal, maar deze sluipschutter had zijn dag niet. Zo hadden er meer jongens hun dag niet en er waren er niet veel die een mindere dag met extra inzet compenseren.

Direct na de wedstrijd stond ik met Gerard (vader van Gijs) en Claudia (moeder van Mischa) zuchtend naar het veld te staren. We waren stil en er rustte een zware last op onze zielen. En ik dacht aan mijn E3, die drie keer ongelukkig achter kwam vanochtend. En ik moest zachtjes wenen. Twee jongens heb ik hyperventilerend en huilend langs de kant gehad: “ik krijg geen lucht meer, Erwin”. Zò graag wilden die mannetjes winnen; die knokten zich letterlijk en figuurlijk leeg. Toen zij uiteindelijk in de allerlaatste minuut de winnende 4-3 scoorden had ik andere tranen in mijn ogen.

Inzet, mannen.