"Snatch the pebble from my hand and you may leave"; sprak de oude wijze monnik tot zijn Kung Fu pupil Kwai Chang Caine (David Carradine).

Daar stond hij, ook hij had ze toen laten gaan. Klaar, alles bijgebracht, uitgeleerd, niets meer aan doen, ga verder, op weg naar jullie volgende stap.

Ik zie ze nog zo lopen aan zijn hand, kleine ukkies, drie turven hoog op de zondagmorgen, mini's waren ze. Enthousiasme van twee kanten; acties maken, pingelen en scoren op de kleine goaltjes. Alles wat ze van hem geleerd hadden, gingen ze nu in de praktijk brengen. Ze waren immers uitgegroeid tot echte F-jes en die spelen zaterdagcompetitie. Van de F6, 7 of 8 een jaar later naar de F-selectie, wat waren ze goed onze, maar zeker ook 'zijn' kleine talentjes. In de E werd het al wat serieuzer, want daar leerde je ook overspelen, dus nog maar een jaartje bij elkaar blijven, lekker veilig mee aan zijn vertrouwde hand. Tot het moment dan daar was en misschien, misschien sprak hij toen ook wel die woorden;

"Pluk de bal van mijn schoen en je mag gaan".... en daar gingen ze, naar Mick, naar Arny, naar Haarlem, allemaal op weg.

Het scorend vermogen liet wat te wensen over de eerste helft, we waren te aardig voor elkaar, maar zeer zeker ook voor de tegenstander. Slechts 3-0 stond er op het bord met de rust en dat was gewoon magertjes te noemen. Maar wederom moet er iets gezegd zijn in de rust, daar in de Alliance kleedkamer, want de doelpuntenkraan ging de 2e helft rijkelijk open. De één nog mooier dan de ander en iedereen mocht er aan meedoen; Marnix, Cas, Dirk, Daan, Tijmen, Misha, Rick, Gijs en wie niet scoorde die gaf minstens 2 of 3 "assissies".

Wat moet ook hij genoten hebben, hoe wrang dat ook is, als je met 14-0 op je broek krijgt. Het was goed om hem weer ‘actief’ aan de lijn zien, onze Harry in het geel-wit, maar met een nog immer groen-zwart hart, wat ik je brom!