Alliance 5, de Parels van Haarlem

Ajax en het 5e in een dipje

Het is treurig, maar zo gaat dat in het voetbal: zowel Alfred S als Kim voelen plotseling de druk. Nu gaat alles in Amsterdam harder en onplezieriger dan in Haarlem, maar steller dezes kan zich voorstellen dat ook Kim nu af en toe schichtig gluurt naar het almaar uitdijende legioen.

Overwegend hondstrouwe ouders, aangevuld met Jesper & kind, kortom ruim 10 supporters zagen deze zondagmiddag een variant op het bekende zomeravondvoetbal. Het lag niet aan het gemis van Lucas, die uitstekend werd vervangen door Aron uit het 6e, die een aantal uitstekende reddingen verrichte. Hij maakt zich goed en graag groot als de DIOS-aanvallers op hem afstormden en de mannen achterin (hoofdzakelijk Teun, Mischa, de teruggekeerde Ruud, Job en Boudewijn) gunden hem in royale mate die kans. Voorin lukte er niet veel, Garrieb (*) stond vaak op een eiland en ook Jan en James ondervonden weinig steun. Het bleef nog best lang 0-0, maar aan de terechte 0-1 achterstand bij rust kon zelfs Aron niets meer doen. Maar we mochten blijven hopen, omdat die 0-2 maar niet viel. Tsja, we misten er veel op deze mooie zondagmiddag:  Nanne, Mathijs, Youri, Willem, Rowan en misschien vergeet ik nog meer van onze vertrouwde helden. Misschien, want het onovertroffen Alliance-voetbalplaatjesboek biedt geen volledig overzicht; niet iedereen deed helaas mee aan de fotoshoot.

 

(*) hopelijk nu goed gespeld….? Dat verdient deze bink wel, die twee weken terug fraai scoorde en vandaag onder de pijnstillers met twee gebroken ribben toch het einde van de wedstrijd haalde.

In de tweede helft ging de beleving een schuifje omhoog. De entree van de razend actieve Nils hielp en Gosse en Joost gingen er met hun gebruikelijke spirit tegenaan. Frans kleunde er ook lekker in en we kregen wat kansjes, maar aan de overkant van het veld moest Aron zich met regelmaat voor de voeten van de tegenstander storten. De onvermijdelijke 0-2 viel toch en zelfs met de (r)entree van de grote mannen (Kim zelf en Pieter kwamen er weer in) kon het 5e het tij niet meer keren. Sterker nog, de 0-3 viel ook nog binnen (wel het mooiste doelpunt van de wedstrijd).

 

In the dying seconds of the game wilde Teun graag voor de tweede keer met zijn naam in het verslag. Met geel naar de kant voor “toch wel een overtredinkje” (vond hij zelf). Kijk dat zelfkritische, dat zelfreflecterend vermogen dat kenmerkt Teun. En aangezien dat ook voor het gehele 5e van Alliance’22 geldt, voorspel ik een glorieuze wederopstanding. Deze mannen leren hiervan en die zullen niet volgende week op de valreep even in het penaltygebied een mannetje proberen uit te kappen! Ook Mischa niet!