We begonnen een half uur te laat. De tijd tussen de teambespreking en de start van de wedstrijd bedroeg 1 uur en een kwartier en de concentratie leek totaal verdwenen. Maar. We zijn nog nooit zo goed begonnen. Het eerste kwartier overspeelden we koploper KFC en kregen we legio kansen.

Een geweldig passje van Koning bijvoorbeeld op Jessica, waardoor hun defensie werd opengesneden. Jess kon zelf schieten, maar koos voor een even subtiel passje op Noa die helaas op hun keeper stuitte. Verder kansen voor de fantastisch spelende Amber en Noa. Amber is normaal al niet traag, maar was vanmiddag echt in de turbo-sferen. Maar ook zij stuitte op hun keeper. Na een paar geweldige rushes met dito voorzetten probeerde rechtsbuiten Hannelore het dan maar zelf: haar poging glipte onder de keeper door en rolde over de doellijn en kon nog net worden gered. Ik denk dat we al zo’n zes 100% kansen op die manier hadden gemist toen de geblesseerde aanvoerder Luca de fatalistische woorden sprak: “nu zul je zien dat zij uit hun 1^e aanval scoren…”. En jawel, je kon meteen zien waarom KFC bovenaan staat: ze geven nooit op, spelen bikkelhard en werken hun kansen efficiënt binnen (gelukkig hield de scheidsrechter het kort). Onze arme keeper Roaya kon er niks aan doen. Verder gaf de defensie met Eef & Sterre en de weer prima spelende Rosalie en Imke weinig weg. Ook de latere invallers Luna en Dani deden dapper mee. Heel flauw is het natuurlijk om hoog te schieten bij een keeper die niet opvallend groot is. Dat was de onterechte 0-2 na een half uur en daarmee leek er sprake van een ‘vorentscheidung’. Aber… vrijwel direct van de aftrap veroverde Jess de bal, speelde Noa aan (en Jess werd getorpedeerd), die wegdraaide van haar verdediger en hard en hoog raak schoot van buiten het strafschopgebied. De 2-2 viel doordat Amber goed op de rebound lette: een hard schot van Hannelore of Noa werd door de keeper losgelaten. Helaas werd het net voor de pauze 2-3 door een ongelukkig moment achterin.

Na rust werd het donkerder en duisterder. Op veld 2 staan nog geen lichtmasten en na half 5 viel er steeds minder te zien. De wedstrijd bleef fijn op en neer golven met inmiddels een goede Luca H op rechtsback, de snelle Jess centraal achterin en Imke op links hielden we de bal weg bij keeper Uzza (die met gevaar voor lijf en leden voor goede reddingen en rust zorgde). Veel kansen kregen we niet, ondanks goede passes van Koning over de rechterflank. KFC vond het met het oog op het kampioenschap wel mooi geweest en drong er op aan te stoppen (ze begonnen al vroeg in de 2^e helft met tijdrekken). Maar gelukkig werd er op veld 1 gepauzeerd en zo konden we nog een kwartier door. De spanning en emoties liepen ouderwets op. De coach van de tegenpartij riep ontredderd over onze inzet: “waar doen jullie het voor?” “Voor de eer, meneer!!”. Dus: onze meiden, die al zo knap terug gekomen waren van een 0-2 achterstand, wilden van opgeven niet weten. Weer zo’n scherpe voorzet van Noa…. en Amber kwam een teenlengte tekort. Vijf minuten voor tijd slingerde Noa een corner voor (buitenkantje rechts); de bal leek al over de lijn, maar in de scrimmage wist Sterre de zeer verdiende gelijkmaker binnen te knallen en gelijk haar prima wedstrijd te bekronen. Onze fans gingen uit hun dak en het KFC-publiek applaudisseerde sportief voor zoveel strijdlust! Daarna nog een paar spannende momenten, toen zij nog twee vrije trappen kregen en wij nog een keer razend gevaarlijk counterden.

Meiden, jullie zijn strijders! Jan en ik zijn apetrots op jullie, vooral omdat jullie je eigen eer en die van Alliance hebben hoog gehouden!! (en je niet hebben laten afleiden door bijzaken).