Lentekriebels en spanning bij A2

Op een mooie lente-morgen traden de mannen van Alliance A2 en het hoger geklasseerde HBC A1 tegen elkaar in het strijdperk. We verheugden ons op de sportieve sfeer, die ontmoetingen tussen deze beide verenigingen altijd kenmerkt.
Het begin was veelbelovend, vooral voor HBC. Die jongens trokken fel van leer, stoorden goed en invaller-ausputzer Youri moest duidelijk even wennen aan het hoge A2-niveau en verslikte zich in de HBC-spits: 0-1 binnen 10 minuten. Dat hadden wij – trouwe fans – wel vaker gezien en dat voorspelde meestal niet veel goeds. Maar de mannen van Ron en Ilja herpakten zich en langzaam maar zeker wist men de rappe aanvallers Joris, Jonte en Xander steeds vaker te bereiken.
Een sterke rush van Jonte mondde uit bij Xander, die liet zien dat ie ook met zijn rechtervoet kon scoren. Dat was leuk, maar gaandeweg werd de stemming rond het veld minder feestelijk. De HBC-coach liet af en toe luid en duidelijk blijken het niet met de (overigens keurig en zeker niet partijdig fluitende) scheidsrechter eens te zijn. Dat goede voorbeeld werd door zijn jongens moeiteloos opgepikt. Het werd een memorabele 14e minuut! Een wisselspeler rende zich warm en gaf op tactloze wijze feedback aan onze trouwe grensrechter Ronald, die liet merken daar niet van gediend te zijn. Toen deze jongeman zijn warming-up ronde had voltooid passeerde hij de Alliance-dug out, alwaar iemand (we noemen geen namen maar zijn naam rijmt op dreun) ook iets ondiplomatieks riep, waarop genoemde wisselspeler ‘head-first’ onze dug out binnen dook. Hier stuitte hij op een alerte Ilja, die hem keurig uit de dug out worstelde, waarop een waar opstootje plaatsvond. Veel opwinding om niets, wat aangewakkerd door de geëmotioneerde HBC-coach, die zich zeer bezorgd toonde over het welbevinden van zijn wisselspeler (hierbij over het hoofd ziend dat ‘dat kind’ juist de dug out indook). Afijn, Ron bleef kalm, de scheidsrechter sprak sussende woorden en uiteindelijk schudde bijna iedereen elkaar de hand. Door al dit gedoe was Alliance lekker wakker geworden en met name het duo Xander-Jonte. Eerstgenoemde zette laatstgenoemde vrij voor de keeper en Jonte rondde koeltjes af. En even later leek er al een ‘vorentscheidung’ plaats te vinden, toen de soms ongrijpbare Xander werd neergelegd en Jan Joris koeltjes de penalty benutte. 3-1 !! Kort voor rust kreeg invaller Martijn de bal echter ongelukkig op de hand en de daarop volgende penalty was zelfs onze fantastische Job te machtig.
Na de pauze hoopten we vurig dat de strijd sportief zou blijven. Natuurlijk gewoon uit principe, maar ook uit praktische overwegingen. Thomas was nl. geblesseerd uitgevallen en de enige resterende wissel, Teun, werd door Ron listig als geheim wapen op de bank gehouden. HBC viel flink aan in het 1e kwartier, maar was ongelukkig en onzuiver in de afronding. Onze defensie had veel moeite met de geraffineerde 4-4-2 opstelling van HBC (een tactische nieuwlichterij, waar Alliancers niet van houden), wat tot een voortdurend en intensief overleg leidde. Alles natuurlijk in de goede sfeer, die dit vriendenteam kenmerkt. Maar meestal haalden Maarten, Thijs, Julius, JJ, Youri en Martijn veel weg. En Job deed natuurlijk zijn werk. In het middenstuk kantelde het spelbeeld. Jonte werd steeds goed gevonden en gaf een paar aardige voorzetten, maar het beste moment was zijn doorkopbal op captain Bastiaan, die verwoestend uithaalde: 4-2 en de buit leek binnen. Adrenaline-junkies als onze mannen zijn, zetten ze een paar minuten later de deur naar Job wagenwijd open (4-3) en zo werd het de laatste 10 minuten nog spannend. Uiteindelijk sleepten ze wel die 4-3 uit het vuur en staan ze nu zelfs op de 6e plek (en met een beetje goede wil op de gedeelde 3e plek!!).
Het was dan ook in een sfeer van diep respect dat Mischa en ik zojuist al jullie bezwete spulletjes in de wasmachine hebben gekieperd en in een moment van inspiratie heb ik zelfs “tegen nare geurtjes in sportkleding” toegevoegd.